Buiten het feit dat ik met een verslaving kamp, heeft men bij mij ook de diagnose van borderline vastgesteld. Een zwaar etiket dat men opeens op je hoofd kleeft, want oei personen met borderline dat zijn ernstige "gevallen". Daarom dat velen die deze diagnose gesteld krijgen, het moeilijk hebben met de acceptatie ervan. In mijn geval was dat anders: ik was ergens opgelucht dat ik wist hoe het kwam dat vele dingen spaak liepen bij me. Dat ik een verslavingsproblematiek heb, heeft volgens mij ook met borderline te maken. Voor mij is drugs gebruiken vooral emoties onderdrukken en vluchten van problemen of als ik down ben, mezelf naar "hogere" sferen kunnen brengen.
Om de diagnose borderline te krijgen, moet je aan een aantal criteria voldoen. Ik zal deze zo meteen even toelichten. Uiteraard heeft iedereen wel een eigenschap of karaktertrek dat aanleunt bij borderline dus maak nu niet zelf onmiddellijk de conclusie dat je misschien ook deze persoonlijkheidsstoornis hebt.
De uitleg die ik ga geven is gebaseerd op de psycho-educatie die ik krijg tijdens de therapie die ik volg in het UPC te Kortenberg met voorbeelden uit mijn eigen leven.
Eerst en vooral heb ik problemen op het gebied met de omgang met vooral mezelf, maar ook met anderen. Er is een periode geweest dat ik gewoonweg niet meer kon leven met mezelf, laat staan dat anderen nog konden leven met mij. Ik heb verschillende relaties gehad die op de klippen zijn gelopen omwille van de problemen.
Er zijn vijf vlakken waarop ik enorm labiel ben: emoties, gedrag, gedachten, identiteit en relaties. Dit zijn ook de vijf pijlers die men hanteert bij het vaststellen van borderline.
Op het vlak van emoties heb ik heel vaak te kampen met ups & downs en geloof me dat is soms om letterlijk knettergek van te worden. Ik kan op een uur tijd huilen, hysterisch lachen en ontzettend kwaad worden. Woedeaanvallen zijn dan ook een kenmerk van borderline. Dat wil daarom niet zeggen dat ik fysiek iemand zal aanvallen, maar vaak hebben de tassen wel rondgevlogen in mijn huis of kan ik opeens heel sarcastisch uit de hoek komen om iemand een steek te geven.
Zelf ben ik heel destructief: als er iets goed loopt, weet ik het meestal wel om zeep te helpen. Mijn verslaving hoort bij het zelfbeschadigend gedrag alsook het automutileren (gelukkig gebeurt dit nog heel zelden). Wat men nog bij gedrag plaatst, is impulsief zijn. En ja, daar kan ik best iets van. Dat kan in hele kleine dingen zijn die geen ernstige gevolgen hebben, maar soms dus wel. Zo heb ik op een avond beslist dat ik ging scheiden van mijn man. Uiteraard was ik niet al te gelukkig in mijn huwelijk, de beslissing om effectief mijn koffers te nemen, heb ik wel op een paar uur beslist.
Qua gedachten zit ik vaak ergens anders, daar hebben ze dan ook een duur woord voor: dissociatie, wat eigenlijk betekent dat je even niet meer in de realiteit vertoeft. Zo kan ik bijvoorbeeld naar een film aan het kijken zijn en opeens is de film gedaan, maar ik heb er niks van gezien. Ik ben precies dan even buiten mijn bewustzijn getreden.
Ik ben ook heel wantrouwig, zowel naar mezelf als naar anderen toe. Ik vertrouw niet op mezelf, ik denk ook steeds dat ik niks kan en dat ik toch niets kan volhouden, maar ook naar mensen toe kan mijn wantrouwen toenemen: "wat zeggen ze over me achter mijn rug? Zie je wel dat ze mij een loer proberen te draaien? Dat hebben ze expres gedaan om mij te kwetsen..."
Soms weet ik ook niet wie ik ben.Ik ben dan ook enorm beïnvloedbaar door andere mensen, omdat ik mezelf niet ken. Mijn lichaam ken ik door en door, maar ik moet nog achter mijn echte identiteit zien te komen. Ik denk dat het daarom is dat ik me ook zo vaak eenzaam voel. Dat kan zelfs zijn terwijl ik in groep ben met vrienden of dergelijke. Er bevindt zich een vorm van leegte in mijn hart en ziel.
Op relationeel gebied, tja dat is een groot probleem. Ik heb wisselende relaties en daarmee bedoel ik niet enkel mannen, maar ook vele vrienden/kennissen komen en gaan, op familiaal vlak zijn er toch ook wel enige problemen. En toch ondanks de verlatingsangst die ik heb, stoot ik vaak mensen af. Ik ben snel afhankelijk van iemand, maar toch wil ik die niet te kortbij laten komen, dus duw ik deze persoon dan maar weer weg.
Hier en nu, probeer ik te leven met de problemen die ik ervaar. Gelukkig krijg ik nu aangepaste therapie die mij vaardigheden zal aanleren om te kunnen functioneren in de maatschappij, maar mij ook doet streven naar herstel. Het is een zware opgave, maar ik kamp nu intussen al sinds mijn tienerjaren met problemen in mijn persoonlijkheid. Het wordt nu stilaan tijd, dat ik mezelf leer kennen en mezelf kan aanvaarden zoals ik ben. Ik streef naar een stabiel leven!
De laatste tijd heb ik weer veel onrust in mijn geest en mijn lichaam, wat ervoor zorgt dat ik een groots verlangen heb om te gebruiken. Ik probeer dan zoveel mogelijk afleiding te zoeken, maar dat is niet altijd even gemakkelijk.
Zaterdagavond had ik weer een moeilijk moment. Ik was onrustig, wist niet wat ik wilde doen: slapen of afspreken met een vriend om wat bij te praten. Uiteindelijk heb ik gekozen voor het laatste. Dat leek me ook het veiligste op dat moment. Dus heb ik hem onmiddellijk gevraagd om in ons plaatselijk cafeetje af te spreken en 'like good old times' wat aan de toog te gaan hangen. Je zou kunnen denken dat een cafébezoek nu niet meteen een veilige omgeving is, maar daar in dat café ben ik veilig en zeker als mijn goede vriend erbij is.
Het was heel gezellig, totdat plots uit het niets mijn vriend mij vertelde dat hij eigenlijk heel kwaad is op mij. Bang... dat kwam als een mokerslag in mijn gezicht aan. Dit had ik helemaal niet verwacht en zeker op dat moment niet. Het was misschien niet het juiste tijdstip en plaats om erover te beginnen, maar ja, wanneer is het dat wel? De waarheid komt altijd hard aan wanneer je het niet verwacht.
Hij vertelde me dat ik hem eigenlijk heel veel pijn heb gedaan door te liegen over mijn gebruik en in feite heeft hij groot gelijk. Ik kan hem dat zeker en vast niet kwalijk nemen. Een aantal mensen uit mijn naaste omgeving heb ik wat voorgelogen in de periode dat ik gebruikte. Eigenlijk niet alleen hen, maar ook mezelf. Het is zeker niet de bedoeling geweest om te liegen en te bedriegen, maar ik kon nog niet eerlijk zijn tegenover mezelf, laat staan tegenover vrienden en familie. Want mijn gebruik was toch niet meer problematisch, het was toch maar af en toe nog eens... Dat spiegelde ik mezelf altijd voor. Maar het was wel problematisch, want ik begon terug meer en meer gaan te gebruiken, alleen zag ik het zelf niet in.
Ik mag van geluk spreken dat ik nog vrienden heb die me steunen en willen helpen naar een clean leven. Toch besef ik goed dat dit mijn laatste kans is, want op een gegeven moment bereiken zij ook hun grenzen en stopt het voor hen. Dat is mij zaterdag heel duidelijk gemaakt. En groot gelijk hebben ze! Ze kunnen hun energie niet in mij blijven steken als ik er zelf niets aan verander. Maar dat is nu hetgene dat deze keer een groot verschil maakt: ik wil en ik verander er iets aan. Ik wil niet meer liegen en bedriegen! Ik wil een stabiel leven opbouwen met mijn goede vrienden rondom mij, die mij geen drugs aanbieden als het minder goed gaat met me, maar die mij op een positieve manier omringen.
Uiteindelijk draait een goede vriendschap om eerlijkheid en wederzijds vertrouwen. Dat heb ik lang geschonden en heb daar ook veel spijt van. Spijtig genoeg kan ik de klok niet terug draaien, maar de toekomst heb ik wel zelf in handen. Als ik het nu verpruts, dan sta ik nergens meer, heb ik niemand meer... En waar gaat dat dan eindigen???
