Eigenlijk weet ik niet goed hoe ik moet beginnen... Het is dan ook heel confronterend om over mezelf en de problemen die ik in het dagelijkse leven ervaar neer te schrijven. Al menige keren heb ik voor een grote spiegel gestaan en geloof me, wat ik zag was niet altijd even aangenaam om te zien. Gedurende de jaren heen, heb ik al verschillende therapieën achter de rug. Het lijkt wel alsof therapie een routine is geworden, een deel van mezelf. Nu nog heb ik wekelijks een afspraak met mijn begeleidster om aan mijn verslaving te werken en volg ik sinds kort een gespecialiseerde therapie voor mensen met borderline.
Al sinds mijn jonge tienerjaren heb ik problemen om mezelf te kunnen zijn, om op een "normale" manier te functioneren in de maatschappij. Uiteraard hebben vele tieners hiermee te kampen, maar in mijn geval ben ik daar niet uitgegroeid, eerder verder in blijven evolueren tot op de dag van vandaag.
Ik heb geen gemakkelijke jeugd gehad. Mijn vader is een hele dominante persoon die geen enkele ruimte bood voor mijn zelfontwikkeling. Alles gebeurde naar zijn regels en zijn wetten. Mijn moeder daarentegen is een hele lieve vrouw die mee moest met de stroom. Toch was ze ook heel streng en legde ze de lat voor mij heel hoog.
Thuis liepen we altijd op de tippen van onze tenen, er kon elke moment een bom barsten. Ik zag dat mijn moeder helemaal niet gelukkig was en ikzelf had toen ook al depressieve neigingen. Zo is mijn eetstoornis ontstaan. Wat ik at en niet at, daar had alleen ik controle over.
Toen is ook de rebel in mij losgebroken: ik begon stiekem te roken, soms ook iets stelen voor de kick of ik kwam ladderzat naar huis. Dat is ook de periode geweest dat ik mijn eerste joint rookte. Ik moet ongeveer een vijftien jaar geweest zijn.
Een jaar later zijn mijn ouders gescheiden. Wat een opluchting! Zowel voor mijn moeder als voor mezelf. We zijn toen in een klein appartementje ingetrokken en hadden het heel goed samen. We moesten ons wel zien te redden met de middelen die we hadden, maar geen onophoudelijke stress meer en als bij wonder ging ik terug beter eten. Het leek wel even allemaal goed te gaan.
Maar het was al te laat voor mij, denk ik. Ik kampte met enorme faalangst en zat in een identiteitscrisis. Mijn eerste opname in een psychiatrisch ziekenhuis was in 2005. Ik was op, ik kon gewoon niet meer leven. Ik deed aan zelfverminking, kreeg enorme woedeaanvallen, mijn relatie met mijn toenmalige vriend was op de klippen gelopen en ik werd overspoeld door een enorm gevoel van leegte en eenzaamheid. Na negen maanden opname en therapie, was ik weer klaar om de wereld tegemoet te gaan.
Spijtig genoeg sloeg het noodlot in 2007 weer toe, mijn geliefde grootmoeder waar ik altijd terecht kon, pleegde zelfmoord. Een jaar later stierf mijn verloofde thuis in mijn armen. Een tweede opname was niet uit te sluiten.
Daar heb ik een grote fout gemaakt, ik cijferde mezelf weg en gaf het rouwproces om deze twee mensen die ik het liefst van allemaal zag geen kans. Ik wilde niet rouwen, ik kon gewoonweg niet met de emoties om. Dus onderdrukte ik alles en ben ik stilaan gaan gebruiken.
De gemakkelijkste weg die er was: vluchten in drugs.
Toen ik iemand leerde kennen, wist ik eigenlijk al dat dit veel te vroeg was en de relatie niet staande zou blijven. Toch ben ik nog met deze persoon getrouwd, wat uitdraaide op een scheiding een korte periode nadien. Hij wist wel dat ik gebruikte, maar minimaliseerde dat. Soms deed hij wel eens mee. Alhoewel ik nooit zijn woorden zal vergeten de dag dat ik hem verliet: "Ik hoop dat je niet verslaafd geraakt en je binnenkort moet gaan afkicken..."
Nu zijn we weer enkele jaren later en ben ik al tweemaal gaan afkicken. Ik ben heel kwaad op mezelf dat ik het zo ver heb laten komen allemaal. Dat ik er niet eerder de rem heb opgetrokken. Intussen ben ik clean, maar heb een zware herval gehad enkele weken geleden. Ik hoop en ik strijd ervoor dat ik een leven zonder drugs kan leiden, want het heeft me zo kapot gemaakt. De laatste jaren ben ik blijven trappelen op dezelfde plaats. Vrienden die ik al tien jaar ken, hebben ondertussen een gezinnetje of hebben alleszins toch een stabiel leven opgebouwd. Dat kan ik niet zeggen, want bij mij kwam drugs steeds op de eerste plaats.
Na mijn laatste herval is bij mij de klik wel gekomen: ik wil niet meer gebruiken!!! Ook niet eens occasioneel of bij een leuke gelegenheid, neen... niet meer. Pas op, gemakkelijk is het niet en ik zal nog vele zware dagen en periodes kennen waar ik wel de neiging zal hebben om gaan te gebruiken. Het zal een strijd zijn voor de rest van mijn leven...
