Het zou vandaag een kort verslag worden ...

Ik kan geen superlatieven meer bedenken voor wat ons vandaag overkwam.

Als er daarboven al iets bestaat, God, Allah, of Jaweh, hij heeft onze groep flink op de proef gesteld.

Een rit met 2 bekende cols dat betekent stress, gezonde stress. Na de regen van gisteren werden de poetsdoek en squirt weer bovengehaald.

Vanaf meter 0 was het klimmen geblazen. Col de Galibier was goed voor 18 kilometer klimmen aan een gemiddelde van 7%. P.B. had ons verwittigd dat het pas begon na het brugje. En of hij gelijk had! De pijn die we voelden werd grotendeels weggenomen door het adembenemende zicht dat ons telkens voorgeschoteld werd. Spijtig genoeg begon het weer om te slaan en tijdens de laatste kilometers begon het te druppelen. Toen de laatste WTC'ers boven arriveerden, was het hek helemaal van de dam.

Enkelen hadden al eieren voor hun geld gekozen en daalden af naar drogere oorden (een restaurant dus). De anderen hadden geen andere keuze: ze moesten in de gietende regen (soms hagel) afdalen. Boven was de temperatuur ondertussen gedaald tot 6°C ... Zelf ben ik zelden zo bang geweest ... Negen km lager werden we opgevangen in een taverne. Wat daar te zien was, is niet met woorden te beschrijven: allen waren verkleumd van de koude, enkelen bibberden zelfs als een drilboor. Een warme choco was een godsgeschenk! En opnieuw steunden we elkaar als echte copains. Wachten was geen optie. Daarom werden kledingstukken uitgewisseld of opgeofferd en met knikkende knieën kreeg deze thriller een vervolg.

4 vrouwen zouden vandaag arriveren, samen met 2 chauffeurs (Dieter en Kristof of is het nu Johny?) die met de begeleidende busjes en een aanhangwagen voor de fietsen, reden. Zij hadden ondertussen een reservatie geplaatst in Briançon, de op één na hoogst gelegen stad van Europa. Daar konden we genieten van een lekkere spaghetti bolognaise. Het duurde even, maar we geraakten stilaan opgewarmd, ook Frank.

Kunnen we? Mogen we? Moeten we? Zouden we? Toen we onze weg verder zetten, werd deze vraag snel beantwoord. Er was geen keuze: de Izoard was gesloten (Izoard fermé).

Er reste ons nog 41 km naar onze eindbestemming, meestal in dalende lijn. Hier kregen we één van de mooiste stukken van het parcours voorgeschoteld. We volgden mooi de meanderende loop van de Durance. 

Met momenten werd het stil in de groep. Waarschijnlijk dwaalden de gedachten af naar de afgelopen week en werd er al met heimwee teruggekeken op die onvergetelijke avonturen.

Het wordt toch wel hoog tijd dat de mannen, waarvan de partners niet opkomen, naar huis gaan. De hormonen beginnen op te spelen. Toen Dirk zei: "Het is hier -3,7 repliceerde een ander die blonde geef ik toch wel een 9."

Om 17.19 uur kregen we nog een steil klimmetje te verteren met de organisatoren op kop. We werden enthousiast verwelkomd door Vera en compagnie.

De 'embrunners' vielen elkaar in de armen. Een echt kippenvel moment! Op deze knapprestatie moest getoast worden met een grote pint.

Patrick kreeg volgens Erwin een kamer op de vierde verdieping. Hij kan toch zo goed klimmen. Koen was minder enthousiast ... .

Als verrassing was er om half zeven een receptie. De 'appetisers' vonden vlot een bestemming en bier en wijnen werden geserveerd. Gespreksstof was natuurlijk ons grote avontuur.

Op dit moment wordt het voorgerecht opgediend. We laten ons verwennen. Ook wordt het stilaan tijd om deze blog af te sluiten.

C'était très très dûr.

Het was heel erg zwaar.

C'était si bien.

Het was zo goed.

C'était si beau.

Het was zo mooi.

Dans un mot: SUPER!

In één woord: SUPER!

Nog een afsluitende noot:

We vertrokken als fietsers van WTC Steenoven. We kwamen aan als een groep vrienden.

Tot ...