Vanochtend wakker worden voor de wekker afliep, zalig. Dat betekende dat we wat langer mochten uitslapen. Om half 8 mochten we weer aanschuiven voor een goed ontbijt.

We kregen ook goed nieuws. Onze volgwagen kampte met een technisch probleem. Afgelopen nacht om 01.00 uur arriveerde de pechdienst van Mercedes en een uurtje later bleek het probleem opgelost. Wie was het slachtoffer dat uit zijn bed moest? Bedankt begeleider Koen!

Ons paard werd van stal gehaald, nog even opgeblonken na het onweer van gisterenavond en weg waren we. Onze gps hied de gegevens van de dag bij en die zouden voor zich spreken!

Col de Tamié werd ons meteen koud in de maag gesplitst. Wat wiste we daar meer over? Zijn lengte was 10 kilometer met een gemiddelde van 4%. Dit was een leuk opwarmertje.

Het tussenstuk naar Col de Madeleine bleek zwaarder dan gedacht. We voelden de benen al nog voor we aan de echte beklimming begonnen. Na 44 km stond er dus deze wereldberoemde helling op het menu met een lengte van maar liefst 25 km en een gemiddelde van 6,5%, maar met een afaling en pieken tot 12%! Snel werd er nog 'getankt' en de 'marteling' kon beginnen. Iedereen had Erwins instructies goed opgevolgd: doe je eigen ding! De fietsers verspreidden zich als mieren en op enkele plaatsen was de bevoorrading present. De adembenemende vergezichten compenseerden het afzien en ook vandaag werden de fonteintjes meteen gespot. Omstreeks half 3 waren de laatsten boven. We bevonden ons net niet op 2000 m hoogte! Er volgde een afdaling van wel 20 kilometer.

Op het moment dat we een geschikte picknickplaats uitzochten, begon het te regenen. Snel werd er geïmproviseerd en een vriendelijke cafébaas gaf ons toestemming om daar te eten mits we daar een drankje (of 2) zouden consumeren.

Even later waren we nog op weg naar wat een figuurlijk hoogtepunt van onze reis bleek te zijn: de beklimming van Lacets de Montvernier, lengte: 4 km en gemiddeld 8,5%. Vanaf de weg zag je niets, maar er moesten 18 haarspeldbochten overwonnen worden en het uitzicht dat je ervoor terugkreeg ... Er werd duchtig gefilmd en geschoten (foto's wel te verstaan).

We daalden rustig af (want als ik zou schrijven dat de snelheden vaak boven de 70 km/h liggen, worden jullie toch ongerust). We reden een tijdje langs de Arc, een rivier die in de winter gevoed wordt door het smeltwater uit de bergen.

Na 125 km was er de laatste kans om 'vocht' in te slaan en daar maakte iedereen duchtig gebruik van.

Amper 3 kilometer verder doemde het slotstuk van de dag voor ons op. (Eigenlijk zagen we niks, maar dichterlijke vrijheid hé!) Om Hotel de la Poste te bereiken, moest er nog de Telegraph overwonnen worden, voor fietsliefhebbers bekend als het eerste deel van de Col de Galibier. De afstand was 12 000 meter met een stijgingspercentage van 7,3 op 100 (om het maar eens anders te formuleren). Reken maar eens uit hoeveel meter stijging dat is !

Bij iedereen was de euforie groot dat ook deze uitdaging weer tot een goed einde werd gebracht.

Sommigen waren echt tot het naadje moeten gaan en de vermoeidheid zag je op ieders gezicht. Wat wil je na zo'n prestatie!

Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelooflijke haast ... Om 20.00 uur (inderdaad: 8 uur 's avonds en na een fietsdag van meer dan 12 uur) draaiden we de parking op van het hotel en om 21 uur moesten we uiterlijk aan tafel.

Er was een keuzemenu. Dus was er voor elk wils: carpaccio, potage, terrine de montagne, entrecôte, spaghetti carbonara, dessert du jour, assiette de fromage. Overal werd goedkeurend geknikt.

Aan tafel is er een gezellig gekeuvel. Wat ondergetekende opvalt, is dat iedereen er zo fit uitziet. De vermoeidheid is blijkbaar snel weggeëbd. Alhoewel ... velen weten met hun benen geen blijf ...

Hieronder de exate gegevens van de dag: 142 km en 3830 hoogtemeters!

Morgen is het alweer de laatste rit ... Wat zullen we niet missen? Het inpakken en inladen van de bagage, en al die gels en repen ... Wat zullen we missen? De gezellige gesprekken onderweg en op de terrasjes, de kwinkslagen en steken onder water, de hulp aan mekaar onderweg, de helpende hand, de kleine kantje van elkaar (die vaak aanleiding gaven tot hilariteit) ... teveel om op te noemen. Soms was er weleens een klein beetje frustatie, maar dit werd steeds met 'de mantel der vriendschap' bedankt. 

Even een melancholisch moment:

Bedankt ... echtgenotes en partners om uw manlief de toestemming te geven om mee te reizen.

Bedankt ... Geert, Koen, Rudy, Jo, Martin, Patrick, Dirk, Frank, Jos, Gilles, Chris om er samen met Team Embrun een onvergetelijke reis van te maken.

Morgen zal de blog (die dan in de loop van zondag verschijnt) waarschijnlijk kort zijn. We mogen niet vooruit lopen op de dingen, maar zo'n huzarenstuk moet gevierd worden!

A demain!