Ondertussen zijn we halfweg wat de dagen betreft en de kilometers, maar niet wat de hoogtemeters betreft. Mogen we de 'trapmeters' er ook bijtellen?

Omwille van de iets kortere kit, konden we vanmorgen iets langer slapen. (Zijn we ook iets langer opgebleven?) Om half 8 werden we aan de ontbijttafels verwacht. Tot nu toe was dit het minste ontbijt en ook de organisatie was niet optimaal. Enkelen stonden in de wachtrij en aan tafel zaten we als dertien in een dozijn.

Onze fietsen waren voor de nacht veilig opgeborgen in een afgesloten garage. We kregen een private staanplaats, box 17. Wat waren we blij dat onze 'racepaarden' nog net zo stonden als gisteren, allemaal netjes tegen elkaar. Gelukkig trad er geen domino-effect op!

Met Herman en Danny op kop werd de groep de Saône over en het stadje uitgeleid. De eerste kilometers leek het wel alsof we in Haspengouw rondreden.

Na een 25-tal km maakte Dirk een slippertje. Wees niet ongerust, Petra. Ik bedoel dit letterlijk. Hij kwam ongelukkig ten val op Franse kiezelsteentjes. Ze bleken even pijnlijk te zijn als de Belgische ... Gelukkig hadden we een 'doctor in the house' om de lichte schaafwonden te verzorgen en natuurlijk doet een kusje wonderen. Danny was tevreden met de extra minuten rust. Hij maakte een figuurlijke val, zijn suikerniveau nam een duik. 'Vallen' was vandaag het codewoord. Tijdens de laatste beklimming raakte een onoplettende Herman het achterwiel van Dirk. Hij kwam onzacht in contact met het tarmac, maar zonder veel erg. Enkel zijn ego was wat geraakt.

Heel in de verte verschenen de eerste vage trekken van de Jura, één van de bekende middengebergten. 

Na de eerste serieuze beklimming was het tijd om de batterijen op te laden en halfweg de afdaling mochten de fietsten even op stal (en wij dus ook). Het werd een lunch met een Frans tintje; er was namelijk een kaasbuffet. De suggestie van Chris, een stukje Epoisse, een Bourgondische kaas, werd zeer gesmaakt.

Na de picknick was het opnieuw klimmen geblazen. Met wederom temperaturen boven de 40 graden kan je al raden dat dit geen gewone inspanning is. Een paar mannen reden tegen een stevig tempo naar boven, maar de meesten kochten een zitje in de bus. Erwin en Frank waren de buschauffeurs van dienst.

Voor de laatste klim van de dag kruisten we de Ain, een prachtige rivier. Tijdens de afdaling kregen we een adembenemend zicht voorgeschoteld. Dit zijn nu eens echte bergen.

Eénmaal beneden aan het meer konden enkele enthousiastelingen niet weerstaan aan het water en ze namen een frisse duik. Even later trokken een tiental WTC'ers enkele 'baantjes'.

Op 4 km van ons volgende hotel bereikten we de top van de laatsTe klim.De hele groep snakte naar een koele douche, na (dat mogen we toch zeggen) een heroïsche dag. De tropische temperaturen maakten van deze dag weer een memorabele dag.

Le Nouvel Hotel bleek vrij modern te zijn en iedereen was snel geïnstalleerd.

Onze conditie is echt wel in orde want veel 'recup' hadden de meesten niet nodig. Ze snoven al even de sfeer van de stad op.

Het 3-gangen menu van vanavond: een paté in 't groen, 'patatas bravas' met kip en een stukje appel- of druiventaart.

Op dit moment splitsen de wegen van de groep zich: de ene groep zoekt de beddenbak op en de andere groep gaat nog wat meer sfeer opsnuiven. Maar niet teveel want morgen staat waarschijnlijk de zwaarste tocht van onze reis gepland: 167 km met 3685 hoogtemeters! De zenuwen staan gespannen. 

Met respect voor deze 'grillen' van de natuur vatten we morgen onbevreesd dit grootste avontuur aan. WTC Steenoven gaat geschiedenis schrijven!

Duim voor ons!