Riiing riiing ... rond 6.30 uur. Op de meeste kamers was dit het uur dat de meesten in actie schoten; kledij klaarleggen, gels en repen opduiken uit de koffer, tanden poetsen, scheren, ... .

De ontbijtkamer bevond zich op de eerste verdieping. Met onze WTC'ers zat het zaaltje zo goed als vol. 

Zoals steeds was het aan tafel een gezellige drukte. Er was voldoende keuze om de eerste uurtjes van de rit door te komen.

Onze 'drinkbekers' moesten we voor één keer niet zelf vullen: de gastvrouw van gisterenavond bood aan om ze 's ochtends te vullen met heerlijk fris water. Natuurlijk werd er ook nog snel een groepsfoto gemaakt.

Na nog geen 500 meter was er een steil klimmetje. De spanning stond meteen op de spieren en de toon was gezet voor de rest van de dag. Er diende vandaag 161 kilometer afgelegd te worden met 1800 hoogtemeters. Gezien de temperaturen (tot boven de 40 graden!) werd het een memorabele dag.

Het landschap ging steeds meer op en af en er verschenen ook steeds meer bomen. Tijdens een literair onderonsje tussen Jos en Danny ontstond een nieuw woord: op- en afwisseling! Je mag het gerust nomineren voor het Woord van het jaar. In de voormiddag fietsten we regelmatig in bosrijk gebied met veel schaduw. Eénmaal in de open vlakte brandde de gele ster er op los.

De dagelijkse stop rond 50 km was meer dan welkom. Het water geraakte niet alleen in de bidons maar ook op de hoofden en bij enkelen zelfs in de schoenen.

Op 93 kilometer moesten we verplicht een extra stop inlassen; Danny stond plat ... Zijn achterband dan toch ... . Herman en Patrick schoten meteen ter hulp. Voor de anderen was dit de kans om een schaars stukje schaduw op te zoeken.

Sommigen hadden een voorgevoel en dit werd ook waarheid. Taverne 'Chez Koen en Lode' had de tenten opgeslagen naast een kanaaltje. Dit leek wel het kanaal van Beverlo. In eerste instantie was het vooral bekomen van de hitte en het parcours. Na 90 km hadden we er al 1300 hoogtemeters opzitten.

Even later speelde zich het feit van de dag af: Herman wou zijn bidon uitschudden en gooide deze per ongeluk in het kanaal. Hij bedacht zich geen seconde en sprong in zijn adamskostuum in het kanaal.

Maar hij was vergeten dat zijn dure nieuwe zonnebril nog op zijn hoofd stond ... (Wat gaat Anja zeggen?)

Dus eerst moest hij deze zien op te vissen voor hij achter zijn drinkfles aan ging. Uiteindelijk slaagde hij erin om zowel zijn bril als bidon te recuperen. Hij maakt van de nood een deugd en verfriste zich. Dit tafereel leverde leuke plaatjes op. Deze kan je terugvinden op www.????????.com.

Geert had vandaag blijkbaar ook al geknield en goed gezongen. Rudy vond dat het goed was ... Ze mogen het thuis gaan uitleggen.

Na de middagpauze ploegde deze crew verder in de zengende hitte. Het klimmen werd een zware opgave, maar niemand hoefde een voet aan de grond te zetten. Chapeau! Al zeg ik het zelf.

Op 30 km van het einde stopten we in Meursault voor een meer dan verfrissende cola, ice-tea of vruchtendrankje (of een grote pint?). Enkele profiteerden ervan om snel een ijsje te eten of hun hoofd en/of voeten in de plaatselijke fontein te steken. De 'waterflessen' werden een laatste keer gevuld aan een lokaal dorpskraantje.

Het laatste deel bracht ons vooral in dalende lijn richting Chalon en om 18 uur draaiden we Quai de Gambetta op. Koen en Lode stonden ons reeds op te wachten.

De eurforie was bij enkelen snel weg toen bleek dat ze logeerden op de 4de verdierping en ook hier was geen lift ... Maar kranig sleurden ze de bagage naar boven.

Om 20 uur werd het diner gereserveerd in restaurant 'Le Mont Blanc' in Rue de Lion. Mocht je er ooit ook eens willen gaan eten, Danny kan dit adres aanraden. Hij at zijn bordje voor de eerste keer leeg. Na een voorgerecht met een mousse van zalm, volgde een artisanale paté. Het hoofdgerecht was (vrij vertaald naar het Nederlands) kalfgsgebraad met gestoofde groentjes. Als dessert serveerden de vriendelijk dames een bordje vers fruit.

Na de briefing werd een lokale wijnexpert uitgenodigd om wat meer te vertellen over de Bourgognestreek. Hij luisterde naar de naam 'Christian van Ackèr'. Allen luisterden aandachtig want morgen volgde er op de fiets een quizvraag met prijs. Wat zijn we toch competitief!

In de tour houdt men rustdagen, maar wij zijn geen watjes. Morgen staat er een kortere rit op het programma zodat we donderdag fit kunnen starten voor het laatste, maar ook zwaarste drieluik van onze reis.

Wij gaan nog wat nakaarten over de dag van vandaag. En hoe later het wordt, hoe straffer de verhalen!

Tot morgen

P.S.: Marijke, wil jij eens opzoeken wat 'zo choco als een maai' betekent? Erwin herhaalt dit dagelijks tijdens de briefing ...