Vandaag gaat het richting San Salvador, de hoofdstad van het land. We gaan naar de kathedraal die mij qua stijl niet kan bekoren. In de crypte ligt Monseñor Romero begraven. Op het moment van zijn begrafenis braken er rellen uit na een schietpartij op de massa. Daarbij zijn heel wat mensen omgekomen. Wat is dit toch voor land? Mijn geest kan al dat geweld en die moordlust nog altijd niet bevatten. Na het kathedraalbezoek brengt de bus ons naar het hospitalito providencia divina. In de kapel waar Romero achter zijn altaar vermoord werd, vieren we eucharistie. Geert M. is voorganger en je ziet dat het gebeuren hem raakt: weten dat een collega-priester met een laffe daad om het leven gebracht werd op het moment dat hij op zijn kwetsbaarst was: als plaatsvervanger van Christus. Een vriendelijke zuster laat ons – buiten de openingsuren – binnen in het huisje waar Romero woonde. Dat is nu als een klein museum ingericht. Romero had een chic huis geweigerd en eerst een aantal maanden in de sacristie gewoond. Daarna hadden de zusters hem een bescheiden woning aangeboden. We krijgen zijn slaap- en badkamer te zien, wat persoonlijke spulletjes en foto’s over de moordpartij. Zelfs zijn auto staat te kijk. Bij wijze van contrast eten we ’s middags in het grote metrocenter. Rijkere Salvadorenen, opgezette dames van allerlei pluimage, jongeren met de laatste modellen van gsm’s... dat hadden we tot nog toe niet gezien. Aan de files bij de eettentjes te zien, doen ze hier gouden zaken. We moeten ons door het lange aanschuiven reppen om tijdig aan de bus te staan. Daarna splitsen we onze groep in twee: een tiental mensen (waaronder ik) gaan met Ludo Vandevelde (alias padré Luis) mee naar een basisgroep in Zacamil. De rest van de groep beluistert getuigenissen in El Paraiso. Je kunt niet geloven hoe lastig het is om na een warm maal in de verzengende hitte te moeten vechten tegen de slaap. Ondanks de micro horen we amper wat de mensen zeggen. Er is immens veel straatlawaai. De mensen ratelen maar door in het Spaans en laten Ludo nauwelijks de tijd om te vertalen. De zon brandt ongenadig op het golfplaten dak waar wij onder zitten. De vier muren houden ons gevangen in ons eigen zweet. Nochtans zeggen de mensen heel mooie dingen. Voor sommigen is deze basisgroep echt een mijlpaal in hun leven, een bron van kracht en moed om door te gaan. Eindelijk is het tijd om te stoppen! De gastvrije mensen bieden ons iets aan wat koffie moet voorstellen en ook een langwerpig pakketje van een soort geperst meel (ja... datzelfde waar bijna niemand van ons tuk op was in Tagaste, hihi). Gelukkig krijgen we in El Paraiso fris vruchtensap en een plakje cake aangeboden. Dat komt als manna uit de hemel gevallen! Terug in Tagaste spuit dokter Caroline de proppen uit mijn oren en uit die van Paul. Hopelijk hebben we zo een comfortabeler vliegtuigreis met minder druk op onze trommelvliezen. Na het avondmaal geven Ludo en zijn vrouw Tere een getuigenis dat van alles losweekt bij ons. Jef smeekt om een pintje. Wij gebieden hem te wachten en moedigen hem smalend aan: “Jef jong... wachten doet het verlangen rijpen.” Waarop Jef prompt repliceert: “Maar allez, ik ben nu al rotrijp!!!” Bij een biertje wisselen we dus nog wat van gedachten over wat kerk-zijn voor ons betekent. Als het koppel huiswaarts keert, duiken wij ons nestje in. Hasta mañana!

19-04-2013 om 22:53 geschreven door Nele Devos  

Vroeg ontbijt om 7.00 u. De spiegeleitjes en bonenpuree (frigoles) vinden snel de weg naar onze magen. Om 8.00 u. trekken we te voet naar El Mozote. We moeten zoveel mogelijk de zon voor zijn. Voor de start lezen Geert D. en Marijke mooie teksten om ons voor te bereiden op wat komen zal. Het ankerlied zet ons op weg. Pas halverwege begint het echt heet en drukkend te worden. De valpartijen van Katrien en Rita niet meegerekend, arriveren we zonder kleerscheuren ter plaatse. Een meisje vertelt de verschrikkelijke geschiedenis van het dorp. In december 1981 viel een doodseskader (gestuurd door de regering!) El Mozote binnen om guerrillastrijders te zoeken. De mannen werden ondervraagd, gemarteld en gedood. Na de middag werden de oudere meisjes en vrouwen verkracht en vermoord. Ten slotte werden alle kinderen van het leven beroofd. Rufina Amaya, de enige overlevende, had zich onder een struik verstopt. Haar babydochtertje van acht maanden werd omhoog gegooid en een soldaat ving het op met zijn mes. Daarna hoorde ze haar zoontje van 9 huilend om haar roepen. Ze moest zichzelf met alle kracht in bedwang houden om niet uit haar schuilplaats tevoorschijn te komen. Even later zag ze voor haar ogen hoe hij afgeschoten werd. De arme vrouw lag geruime tijd in shock onder haar struik. Toen ze weer wat tot zichzelf kwam, groef ze een kuil in de aarde om te kunnen wenen zonder dat de vijandige soldaten haar konden horen. Nadat alle andere dorpelingen en mensen uit de omgeving (bijna 1000!) uitgemoord waren, staken de soldaten het dorp in brand en gingen weg. Had Rufina het bloedbad niet overleefd, zou niemand precies geweten hebben wat er gebeurd was. En wil je het toppunt weten? Voor deze verschrikkelijke wandaden werd niemand ooit veroordeeld! President Reagan heeft de massamoord zelfs herhaaldelijk ontkend! Sinds 2005 onderzoekt de Internationale Mensenrechtencommissie de zaak wel in de hoop ooit een rechtszaak te kunnen aanspannen. Dit is zo onwezenlijk!!! Tijdens die vreselijke historie zat ik nietsvermoedend op de schoolbanken... ik vind het gewoon te gek voor woorden dat ik daar nog nooit over gehoord heb... Wat leren wij onze kinderen eigenlijk tijdens de geschiedenislessen? De media staan op hun kop bij een schietpartij met enkele doden in de rijkere landen, maar honderden arme lieden, daar heffen ze niet eens hun pen voor op... Zullen de volwassenen van morgen ooit lessen trekken uit het bloedige verleden?
Als we weer in ons hotel zijn en wat bekomen van de voorbije dag, nuttigen we ons avondmaal. Daarna komt Don Dagoberto ons vertellen over zijn leven tijdens de oorlog. Hij is uitgeweken naar Honduras en daarna weer naar El Salvador teruggekomen. Jaren later – zo vertelt hij – is hij naar Honduras teruggekeerd om zijn zoon terug te vinden. Eens te meer beseffen we hoe goed wij het wel hebben. Toch kunnen we zoveel leren van dit volk! Ondanks vele jaren van ellende, ontbering en dramatische toestanden, stonden talloze Salvadorenen op uit hun miserie en begonnen opnieuw... elkaar ondersteunend en vertrouwend dat God hun de kracht zou geven telkens ze die vroegen. En zie... solidariteit, hoop, levenskracht lieten zich niet vermoorden. Hier is Christus wel duizenden keren verrezen. Deze arme mensen dragen een schat mee in hun hart. Niemand kan die wegroven. Als je heel goed kijkt, zie je een beetje van de glinstering ervan in hun ogen... Hoedje af voor die moedige vechters!

17-04-2013 om 22:29 geschreven door Nele Devos  

Laatste ontbijt in ons comfortabele hotel. We zullen het hier missen! Een deel van de groep loopt krom van de spierpijn. De combinatie van de tocht gisteren met daarachter een busrit in een krampachtige positie eist zijn tol. Na een lange rit arriveren we in Santa Marta. Onder een afdak hebben enkele vooraanstaanden van het dorp een vijventwintigtal stoelen verzameld. Zoals overal in dit land zijn het van die plastieken tuinstoelen. Op de rugleuning verraadt de met alcoholstift geschreven naam de eigenaar van elk exemplaar. Naast de lange tafel heeft een vrouwtje zich uit de naad gewerkt om alle Vlamingen en de VIP’s van het dorp van een maaltijdsoep met tortilla en kip te voorzien. En of het smaakt! Dokter Caroline (we noemen haar ‘arts zonder vakantie’) verzorgt grootmoe die op haar kin gevallen is. Dan gaat het richting centrum. In een grote parochiezaal leveren we een waar gevecht tegen het zandmannetje. Hoe de vier verantwoordelijken in het ‘centro cultural’ ook hun best doen om de geschiedenis van de heropstanding na de oorlog uit de doeken te doen, je ziet de hoofden één voor één naar voren knikken. Het is hier ook zo ongenadig heet! Hop... weer de bus op! We bezoeken een middelbare school en rijden langs een onwaarschijnlijk slechte weg naar ADES, een organisatie die de mijnbouw probeert te boycotten. Ocharme Marcos zijn bus! Er zijn meer putten en stenen dan aarde op de weg. De regering had geld gekregen voor de aanleg van een nieuwe baan, maar dat is discreet in een hoge piet zijn broekzak verdwenen. De gevolgen laten zich snel voelen. Onze chauffeur zet zijn stalen ros aan de kant en bijna iedereen moet er uit. De motor is oververhit. We verzamelen al het water dat we kunnen vinden en dat giet hij over de hete motor. Die bevindt zich trouwens onder een luik in de bus zelf. Het stoomt nog erger dan een sauna. Marcos krijgt vervuilde stoom in zijn ogen. Zijn kleren zijn in enkele seconden doorweekt. Ook het videoscherm boven het luik deelt in de modderspatten. Als hij net opnieuw aan het rijden is (de meeste passagiers zijn ondertussen al te voet verder aan het stappen), passeren we een vrouwtje dat met een tuinslang haar planten sproeit. Haar kinderen en zijzelf springen gedienstig bij om onze bidons van water te voorzien. We moeten voorzichtig zijn en niet te snel rijden. Duimen maar terwijl de druipende Marcos (is het de stoom of zijn angstzweet?) langs de kuilen en stenen laveert. Met wat vertraging bereiken we het gebouwtje van ADES en we worden vriendelijk ontvangen. In alle rust vertellen de directeur en een medewerkster over hun strijd tegen de corruptie, hoewel ze al enkele keren bedreigd werden en een aantal collega’s om hun werk of overtuiging vermoord werden! De vermoeidheid stijgt en het suikergehalte daalt. Net op tijd krijgen we een heerlijk blikje fris! Het is al donker als we vertrekken. Lap... na een half uur horen we een heel onorthodox gerammel en ons voertuig begint te schudden... platte band. Ook dat nog! Marcos snelt naar zijn koffer om zijn reservewiel te zoeken. Alle valiezen moeten aan de kant en hij diept een wiel op... niet strak opgeblazen en zo kaal als de kop van Lambik, maar we hebben geen andere keuze. Op de koop toe blijkt zijn moersleutel te klein te zijn. We vragen de achterdochtige eigenaar van het huis waar we voor staan of hij een moersleutel en een zaklamp heeft. Het eerste niet, het tweede wel. De man vertelt dat er geen garage in de buurt is, maar hij heeft wel een telefoonnummer van een mecanicien. Na een kwartier komt die in vol ornaat aangereden. We worden overspoeld met gekleurd knipperlicht en luide smartlapmuziek. Zijn moersleutel blijkt ook te groot! Marcos vergezelt de mecanicien en verdwijnt in het donker. Het wachten duurt lang. We hebben ondertussen reuzenhonger gekregen en bijna niemand heeft iets bij. Maar zie... daar gebeurt weer het wonder van de broodvermenigvuldiging, meer dan 2000 jaar na het eerste! Kathy tovert beschuitjes en smeerkaasjes tevoorschijn en ieder die het wil, wordt van een heerlijk toastje voorzien. Als dit smakelijke tussendoortje achter de kiezen zit, doden we de tijd met het zingen van liedjes. De gammele gitaar (die we van de zusters te leen kregen, weet je nog?) begeleidt ons gezang. Het helpt! De rijdende smartlapjukebox is daar terug met... alweer een te grote sleutel! Zou je daar geen mieren van pissen? Als bij wonder lukt het onze stoere mannen toch om het wiel te wisselen. (Noot voor de Kortrijkzanen: Als je vindt dat jullie deken enkele diepe rimpels meer heeft dan veertien dagen geleden, dan weet je nu hoe dit zo gekomen is!) Het is al stikdonker als we in Tagaste aankomen. Amai, wat een dag! Hopelijk verloopt de rest van de reis zonder dergelijke hindernissen. We denken al vol angst aan de dag dat we naar de luchthaven moeten...

17-04-2013 om 22:23 geschreven door Nele Devos  

Heel goed geslapen als je de waakpauzes niet meetelt. Hoe dat kwam? Rita wist een afdoend middel tegen Christines gesnurk. Na een fluitconcertje zou ze zeker ophouden. Niet dus... maar door Rita’s gefluit waren de anderen ondertussen ook gewekt. Grr! Plotseling schrok ik wakker door Elsbeth die het geronk niet langer wilde tolereren. Bleek het dit keer Rita te zijn die qua decibels niet voor Christine moest onderdoen. Best dat het geen oorlog meer is: zelfs met een keigoede schuilplaats zouden we zo verraden zijn! Al bij al werd het een deugddoende nacht in een proper bed en met een perfecte temperatuur. Het ontbijt is een koning waardig: een kommetje verse fruitsla, geperst sinaasappelsap, geroosterd brood met confituur, bonenpuree en roerei met rijst. De lekkere koffie maakt het helemaal compleet. Veel tijd om te tafelen is er niet. Om 8.00 u. begint de mis in het kerkje van Roger Ponseele, alias Rogelio Poncelle. De muren van de kerk zijn prachtig beschilderd en op de schoolmuur van het dorp staat een portret van el padré. De viering is heel mooi. Een live orkestje begeleidt de vele liederen en ongeveer iedereen zingt uit volle borst mee. Ondertussen lopen de kinderen wat rond, zit een moeder haar baby te zogen... hier wordt het echte leven gevierd. Na de viering worden we uitgenodigd om koffie te drinken in een zaaltje. Daar leert hij ons een liedje over Romero en na een korte introductie neemt hij ons mee naar cerro de Perquin om oorlogsherinneringen op te diepen. We krijgen hoe langer hoe meer zicht op die moeilijke oorlogsjaren. Roger koos de kant van de guerilleros en hij bleef de hele tijd bij hen. We voelen hoe hij wat emotioneel wordt onder het vertellen. Hoe kan het ook anders? De arme man werd indertijd gevraagd om een strijdmakker te komen begraven. Toen hij in het kerkje kwam, lagen er meer dan 10 lijken rond het altaar. Dat was voor hem een kantelmoment. Dagen aan een stuk deed hij de mis tussen de lichamen van gesneuvelde boeren.
’s Middags krijgen we biefstuk met friet voorgeschoteld. Een frisse ananassmoothie spoelt onze droge kelen. De diensters kijken raar op als we om een tweede portie friet vragen. Het keukenteam begint weer helemaal van vooraf aan (jaja... aardappelen schillen) en na een twintigtal minuten worden we opnieuw van het Belgische goud voorzien. Mmmmmm...
Het grootste deel van de groep trekt naar de Rio Sapo om te zwemmen en te plonzen. De minderheid wil het oorlogsmuseum bekijken. José, een invalide oorlogsveteraan, probeert met hand en tand allerlei zaken uit de doeken te doen. We verstaan er toch een stukje van, ook al hebben we geen tolk. De verstaanbaarheid van het Spaans is hier dikwijls recht evenredig met het aantal tanden dat de mensen nog in hun mond hebben! Terwijl de museumbezoekers de serieuze toer opgaan, beleeft de rivierploeg hilarische momenten! Bart doet verwoede pogingen om Geert M. discreet zijn zwembroek (die hij op dit moment nog zelf aan heeft) te bezorgen. Met wat onderwatergymnastiek lukt dit behoorlijk. De goeierd offert zich warempel op om het volgende uur in het slipje van zijn vrouw te paraderen. Hij getuigt van een echt ‘sloggigevoel’. Een regelrechte boeteziel, toch?!
Om half zes hebben we een afspraak met Roger in zijn zaaltje. Prompt zegt hij de vergadering af omdat hij iets dringenders te doen heeft. Hij belooft om het avondmaal met ons te nuttigen en dan te blijven voor een babbel. Zo gezegd, zo gedaan. Hij is goed voorbereid en heeft voor iedereen vijf blaadjes gekopieerd. Dat wordt lastig! Het ene na het andere hoofd zakt dieper en dieper... tot Geert M. (die intussen wel het hevigste gevecht leverde tegen Klaas Vaak!)zegt: “Wat denk je ervan om 1 minuut te pauzeren?” Roger snapt de hint en handelt de laatste drie pagina’s in een ijltempo af. Onder de toehoorders zitten ook Mia Vercruysse en drie Salvadorenen. Mia heeft een muziekschooltje opgericht in Morazan en nodigt ons uit voor morgen. Ik ben benieuwd...

16-04-2013 om 21:57 geschreven door Nele Devos  

Wat schaft de ontbijtpot? Pannenkoekjes met stroop en meloen, heerlijk! Ik heb goed geslapen, maar met veel tussenpauzen door nachtlawaai. Marcos rijdt ons naar ‘La nueva Esperanza’, een kleine gemeenschap van drie zusters. Er zijn nog twee andere plaatsen met drie zusters van dezelfde groep. In de geest van de basisgemeenschap helpen Hortensia, Valentina en Noëmi de mensen uit de omgeving en ze geven ook vorming. Hun verblijf doet me denken aan een vakantieresort: bamboehekjes, veel planten, een centrale cirkelvormige binnenplaats met romantische pannetjes op het dak. We voelen ons net koningen en koninginnen met een echte Cola of Fanta in de hand (is dit niet geheel tegen hun principes van eerlijke handel?) terwijl we luisteren naar het reilen en zeilen van deze gemeenschap. Het middagmaal smaakt (kip, rijst, groenten en een soort cake als toetje) en dan hebben we een lange busreis voor de boeg. Ondertussen is Filip al drie keer naar het toilet gespurt en Elsbeth voelt ook hevige krampen opkomen. Na een half uurtje is het zover. Elsbeth wordt bleek en kan de pijnstoten nauwelijks de baas. Ze gebiedt de chauffeur te stoppen. Pijlsnel beent ze op het eerste het beste huis af om een toilet te vinden. Annelies probeert de situatie in haar beste Spaans uit de doeken te doen aan de verbaasde bewoners. Dan volgt een kwartier van afzien zonder beterschap .Zou jij je bij een opstopping kunnen ontspannen als je weet dat er twintig mensen op jou wachten in de bus en dat er nog een gezin op enkele meters afstand van het wc-huisje in jouw richting staat te kijken? Neen dus... zij ook niet! Dokter Caroline wordt erbij gehaald. Na een lavement kan Elsbeth de bus weer opstrompelen. Ze houdt het uit tot in het Romerocenter. Daar begint de miserie opnieuw. Een buscopanspuit zou soelaas moeten brengen. Enkele uren later bereiken we eindelijk onze nieuwe bestemming voor de volgende drie dagen: Perquin. Wat een mooi hotel hebben we! Als je een hele rij trappen beklimt, kom je aan een grote eetzaal met veel hout en gordijntjes. Je waant je zo in Oostenrijk. Klim je nog verder naar boven, zie je een vergaderzaal . Een twintigtal trappen hoger bevinden zich allemaal huisjes met een afdak ervoor. Daar mogen we logeren per twee of per vier. We nuttigen een voedzame maaltijd (toch verkiest Elsbeth haar bed boven een maal) en na een deugddoende babbel trekken we in groepjes naar bed. Ah nee... ik zou nog iets heel belangrijks vergeten. Eerst moet ik onze tierende, naakte Rita in de douche nog bevrijden van een grote zwarte spin! Ziezo... nu kunnen we: hasta mañana!

15-04-2013 om 22:20 geschreven door Nele Devos  

Tamelijk goed geslapen. Hier geen snerpend krekelgeluid en hanengekraai van 100 beesten tegelijk, wel hondengeblaf en –gehuil. Behalve enkele grote mieren hebben we geen insecten in onze kamer gezien. De gekko die gisteravond over de muur liep, is gelukkig op de benedenverdieping gebleven (hoop ik toch!). We krijgen een lekker ontbijt voorgeschoteld: gekookt ei, bakbanen, bruine bonenpuree, geroosterde boterhammen met confituur en zelfs pindakaas voor de liefhebbers. Hier krijgen we ook echte melk bij onze koffie. Zuster Elena is zo vriendelijk om me na het ontbijt naar haar huis te loodsen. Daar krijg ik de kans om ons blog van verhalen te voorzien. Eén vervelende kwestie: het toetsenbord lijkt helemaal niet op ons azertyklavier en ik heb meer werk met fouten verbeteren dan met typen. Ik heb pas twee dagen afgehandeld als we al weg moeten. Een open truck is ons vehikel. Wat een avontuur! Het landschap is adembenemend. We passeren koeien, vogels, varkens... Af en toe moeten we noodgedwongen uitstappen omdat onze wagen niet meer bergop geraakt. Eén keer moeten we een tijdje wachten voor wegenwerken. Onvoorstelbaar... midden op een landelijke aarden weg. Twee keer steken we een riviertje over, zomaar met de auto door het water. We komen – na een hete, stoffige rit – aan in La Loma del Pajaro (de heuvel van de vogel). Onze uitgedroogde kelen zien het water graag komen. We verzamelen onder een afdak van palmbladeren dat  voor het monument staat. Het gedenkteken is een gebogen muur met daar bovenop de kop van een duif. De muur is beschilderd door mensen die de oorlog overleefden. Links zie je de mooie natuur, rechts gruwel en dood. Romero staat in het midden. Voor de muur bevindt zich een soort kelder met resten van een veertigtal vermoorde mensen. La quesera noemen ze die plaats hier. Vier overlevenden getuigen over de gruwel die ze beleefd hebben in 1981. Het grijpt naar de keel! Het valt op dat deze mensen niet haatdragend blijven. Ze proberen op een zo goed mogelijke manier om te gaan met hun oorlogsvijanden die ze af en toe nog tegen het lijf lopen. Deze mensen zijn sterk, wijs en vooral hoopvol. Na een heerlijk stuk meloen en een zalige frisdrank bezoeken we ook een klein museum dat over hetzelfde verhaalt. De truck brengt ons terug naar ‘huis’ voor het middagmaal. Na een siësta gaan we met de bus naar een coöperatieve waarvan de naam me ontglipt. In een klein, bevangen lokaal worden vlug stoelen binnengesleept van overal in de omgeving. Door een kier van een openstaande deur zien we een man het stof uit een stoel slaan. Aan de wolk te zien heeft er de laatste vijf jaar waarschijnlijk niemand op gezeten. Nu... ze doen hier tenminste de moeite om ons gastvrij te onthalen. Na een lange uitleg over de manier van werken en over hoe het zaaigoed verbeterd wordt, worden we mee geloodst naar de velden. Onderweg passeren we een gemeenschappelijke werkplaats met machines en tractors, loslopende varkens, kippen, honden en koeien en wat valt hier weer op? Alles ligt vol vuilnis! Iedereen gooit alles zomaar op straat, in het veld, tussen en op de maïs... Als we bijna weer bij de bus zijn, ontwaren we Ramon. Hij kon ons deze namiddag niet begeleiden omdat zijn kleinkind pas gestorven is. We besluiten hem met de hele groep onze deelneming te betuigen. Bedremmeld schuiven we zijn huisje binnen. Hij opent het kistje met het kindje. De baby had sowieso niet veel overlevingskansen want het werd geboren zonder oogjes en met een open ruggetje. De hele familie staat er stilletjes bij. Toch zijn ze vereerd met dit buitenlands bezoek en ze schenken ons hun mooiste glimlach. Het wordt een zwijgzame terugtocht. Na het avondmaal komt Piet Declerck nog eens langs en er ontstaat opnieuw een boeiend gesprek. Animeren kan hij als de beste!

15-04-2013 om 21:23 geschreven door Nele Devos  

05-04-2013 om 16:50 geschreven door Nele Devos  

05-04-2013 om 16:22 geschreven door Nele Devos  

We worden opnieuw gewekt door een concert van hanengekraai, afgewisseld met de wedijverende krekels. Geen flauw benul hoe laat het is, want mijn kamergenote haar gsm flipt constant. Het is al helemaal klaar buiten, dus hup met de geit: tijd voor een douche. Het water is koud, maar dat went na een tijdje. Valies maken om vijf dagen rond te reizen. Het is wikken en wegen wat mee moet en wat niet, want ik heb maar een kleine rugzak. Na al die bedrijvigheid en nog een babbel met iemand, blijkt het nog maar 7 uur te zijn. Oh no, nog een uur wachten op het ontbijt! De mooie galerij vult zich stilaan met frisse Vlamingen die een boek lezen of hun dagboek schrijven. We vertrekken met de bus naar Bajo Lempa. Onze Marcos is een prima chauffeur. Desondanks heb ik veel last van druk in mijn oren bij het stijgen en dalen. Dat is nog niet gestopt sedert de vliegreis. Ik hoop dat ik er van afgeraak. Onderweg zien we honderden rotsblokken langs de weg. Dat zijn restanten van een zware storm die enkele jaren geleden voorbij raasde en een heel dorp van de kaart veegde. We komen veilig aan in het Romerocentrum. De eetzaal (3 muren met een dak, dus half buiten, half binnen) zit vol leerlingen die hier een betaalbaar middagmaal nuttigen. Als ze afgeruimd en afgewassen hebben, vallen wij ook aan: rijst, tortilla, een soort goulash en tomaatjes. We spoelen alles door met fris ananassap. In de namiddag nemen we deel aan een vergadering van de basisgroep over het evangelie van de volgende zondag: de ongelovige Thomas. Enkele mensen vertellen wat dit bij hen oproept en vergelijken het verhaal met hun eigen situatie. Blijkbaar was er een betoging in San Salvador om de medicamenten in El Salvador betaalbaar te maken.

De rijken en de farmaceutische industrie houden het uitvoeren van die wet halsstarrig tegen. Als afsluiter van de vergadering krijgen we een kommetje heerlijke fruitsla: watermeloen, ananas, mango. Terwijl Piet Declerck verder vergadert met zijn stuurgroep, verkennen wij de buurt. Zijn de jongeren op het plein niet aan het baseballen, zeker? Potjandorie, het is hier om dood te vallen van de hitte! Het halve dorp heeft zich rond het sportplein gezet. Als wij voorbij komen, worden we achtervolgd door nieuwsgierige blikken. Onze mannen slaan een voorraad bier in en Dilma leidt ons naar haar bescheiden winkeltje. Daar kopen we heel wat souvenirs. Ik denk dat april voor haar een goede maand zal zijn. Piet wil ons koste wat het kost meenemen naar zijn woning. We kunnen niet met ons busje, want er staan wel vier jeeps achter ( allemaal binnen in het Romerocentrum) en wie weet waar de bestuurders uithangen. Piet stelt voor om de twintigkoppige groep met zijn eigen auto te verplaatsten. Da’s toch een beetje van het goeie teveel, vinden wij. Ramon wenkt de halve groep om met hem mee te gaan. Het heeft iets van een optocht en we ‘jeunen’ ons vanboven in de laadbak. De natuur is echt mooi. Wat we bij aankomst te zien krijgen, mag gerust legendarisch genoemd worden. Voor we binnenkomen, waarschuwt Piet ons dat we geen commentaar mogen geven en niet mogen lachen. Hij heeft immers geen vrouw om de boel proper te houden, verontschuldigt hij zich. In het verleden had hij het aanbod gekregen om in een mooi huis te wonen, maar hij wilde het niet beter hebben dan zijn mensen. Zijn kerk is een soort omgebouwde loods. Door een zijdeurtje kom je dan zijn ‘woning’ binnen. We kijken onze ogen uit. Dit doet me denken aan een tweedehandszaak waar ze al jaren niet meer afgestoft hebben. Fier toont hij zijn hangmat waar hij in slaapt. Achter enkele kasten staat een doorgezakte ligzetel met muskietennet. Hij grapt dat het een speciaal exemplaar is, want hete heeft bovenaan een venster (= stuk opengescheurd net). Voor hij zich neerlegt, gaat hij over zijn onderlaken met een elektrische muggenmepper. De vonken springen er af. We hebben een vermoeden dat dit geen gevleugelde, maar wel springende beestjes zijn! Ondertussen vlijt Elsbeth zich neer in de hangmat voor een foto. Pedro lacht zich krom en jaagt haar er uit om een demonstratie te geven met zijn moordwapen. Wat denk je? Het knettert en spettert opnieuw dat de een lieve lust is. Hopelijk staat Elsbeth straks niet vol rode stipjes! Na de huisinspectie zetten we ons met de plastieken stoelen in een kring in de kerk. El padré getuigt vol vuur over zijn werk en hij pleit voor een dienende kerk. Hij hoopt dat de diakens van de groep geen “reservewielen op een tweedehandswagen” zijn, dat wil zeggen “plaatsvervangers van de pastoor met een dikke stola over hun buik”, maar dat ze zorgen voor wie niet meetelt. Met onze jeeps keren we terug naar het Romerocentrum. Ondertussen is het donker geworden. Na het avondmaal (kip, groenten, tortilla) houd ik het voor bekeken. Ik ben te moe om nog te luisteren naar de (nochtans interessante) uitleg van Dominque Ballegheer over de martelaren en naar enkele inspirerende teksten van Marijke en Geert D. De kamer is bloedheet. Toch staan de twee ramen en deuren open en werkt de ventilator zich in het zweet. Buenas noches!

05-04-2013 om 00:00 geschreven door Nele Devos  

01-04-2013 om 18:37 geschreven door Nele Devos  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

01-04-2013 om 16:46 geschreven door