Sinds maart 2015 zijn mijn partner en ik begonnen aan de weg naar onze kinderwens. Aangezien wij een lesbisch koppel zijn, loopt dit uiteraard niet van een "natuurlijk", leien dakje. Daarvoor dienden we eerst een gesprek te plannen met een fertiliteitsarts in het UZ te Jette. Spanning alom, want ik ben nogal een stresskonijn en tamelijk gevoelig voor veranderingen. Al sta ik wel open voor vernieuwing en verandering, toch is dit een hele grote en ingrijpende verandering in je leven, een kind.
Na een eerste gesprek met een fertiliteitsarts en eventuele bijkomende vragen omtrent de werkwijze, ging de bal al snel aan het rollen. Diverse vooronderzoeken dienden eerst te gebeuren om eventuele obstakels te kunnen uitsluiten: bloedonderzoek op HIV, controle van mijn waardes ivm mijn schildklier (ben schildklierlijder), foliumzuur,etc..., echografisch onderzoek van de eileiders, follikelonderzoek,.... Allemaal dik in orde. Ik heb zelfs genoeg reserves.
Al deze onderzoeken brengen ook wat stress mee,m aar als je denkt aan het eindresultaat, je eigen baby, verdwijnt de angst en de stress als sneeuw voor de zon. Nu nog ben ik wat nerveus en soms wat angstig voor wat komen zal, maar de persoonlijke aanpak van de mensen van het UZ maakt het allemaal makkelijker en vooral draaglijker.
Nu is het enkel nog wachten op een geschikte donor en vanaf oktober 2015 kunnen we er echt aan beginnen! Spannend dus!
Als nieuwe blogger op bloggen.be hoop ik genoeg voldoening te kunnen krijgen uit wat ik hier schrijf en eventueel feedbacks op mijn schrijven. Hetzij positief , hetzij negatief en dit naargelang het onderwerp.
Bloggen, schrijven in het algemeen, werkt voor mij persoonlijk soms heel bevrijdend. Een mens is soms als een spons en zuigt alles wat zich rondom hem afspeelt op, maar kan het niet altijd zomaar terug loslaten. Dat werkt frustrerend. Frustraties worden soms verkeerd opgelost en gaan hun eigen leven leiden.
Waarom geraken wij, als mens, soms zo gefrustreerd, als iets niet direct lukt of niet gaat zoals we gehoopt hebben dat het zou gaan? Omdat we de dingen niet altijd kunnen accepteren zoals ze zich op dat moment voordoen. Het ligt niet binnen ons vooropgestelde plan, maar we proberen toch verder te gaan met ons plan, we botsen tegen een muur en nog eens en nog eens. Eindresultaat: gefrustreerde zot!
Daarom is het soms beter alles te laten lopen zoals het op dat moment komt. Je zal al gauw merken: je frustraties minderen of komen helemaal niet meer op.
Tuurlijk is theorie makkelijker dan praktijk. En ik spreek uit ervaring. Maar dagelijks oefenen brengt positieve resultaten. En als ik dan toch niet van mijn frustraties af geraak door aan het moment toe te geven, dan schrijf ik erover. Naast deze blog hou ikk er nog een papieren dagboek op na en als het even niet mee zit of ik wil de filosoof uithangen, dan is er maar één iets wat dit kan verhelpen: mijn schriftje.
Ik zeg altijd: hou niet op wat er binnen in je zit, maar spuug het uit, schrijf het op, roep zo hard als je kan....
En wil je een luisterend oor,d an zal ik dat ook binnen mijn eigen kunnen , zijn.
