Ik ben zo
zo zo verschrikkelijk moe!! Echt waar, mijn lichaam wilt niet meer mee, en mijn
hoofd ook niet. Ik ben volledig op. Volgens mij heb ik wat te veel geëist van
mezelf. Het leek wel alsof ik geen grenzen kende de laatste weken. En daar voel
ik nu de gevolgen van.
Maar sorry
iedereen, ik ben echt uitgeput. Een beetje oververmoeid misschien? Dus ik laat
het hier bij voor nu, eventjes bijslapen en dan horen jullie mij straks nog
wel.
Ik ben
verschrikkelijk moe. Mijn lichaam lijkt wel op en mijn geest ook.Het is
alsof ik geen stap meer kan verzetten zonder het idee dat ik zal vallen.Mijn leven
is de laatste tijd zo uitbundig, dat mijn lichaam me nu zegt om te stoppen. Het
kan zo niet meer verder, dat weet ik ook wel. Ik wil slagen want als ik een
jaar moet dubbelen worden mijn ouders echt ongelofelijk kwaad op me. En dat is
wel het laatste dat ik nu wil. Ik kan nog meer stress wel missen.
Het enige
positieve in mijn leven is mijn allerliefste Noah, na alle twijfels ben ik
nooit zo zeker geweest over iets. Onze (prille) liefde is echt mooi, we vullen
elkaar perfect aan. We lachen samen, we amuseren ons, we maken zelfs elkaar s
zinnen af. Haha, ik moet oppassen dat ik niet begin te klinken als een vrouw
die haar 25ste huwelijksverjaardag is aan het vieren. Maar ik kan
het nu eenmaal niet helpen. Het voelt zo juist.
Ik ben nog altijd niet zeker of ik nu officieel een vriendje heb. Maar het voelt wel zo. En Het voelt heerlijk. Er is niemand zo attentvol zoals Noah. Maar toch kreeg ik kleine twijfels over mijn Mr. Perfect Toen ik wat met hem en zijn vrienden ging drinken stelde hij mij voor als: En ja dit is Ella, een meisje dat ik ken. "Niet als Ella, mijn vriendin. Of Ella, het fantastische meisje uit Anvers". Het leek zelfs of zijn vrienden nog nooit iets over mij gehoord hadden. Die avond speelde ik gewoon Ella, ik ging naast een vriend van Noah zitten. Noah zocht wel steeds contact met me. Maar ik was gekwetst. Ik ging ook vroeger door omdat ik deze keer zeker op tijd in de les wou zijn.
De volgende dag was ik het groepswerk helemaal vergeten. Ik had weken de tijd. Waarom heb ik dat nu niet gedaan? Daar stonden mijn partners, met een kwade blik. Dit is de eerste en de laatste keer dat je zoiets flikt! We hebben het zonder jou gemaakt! zei Marleen. Ik knikte gewoon en ging rustig mee naar binnen. Al snel stuurde Noah dat hij mij miste. Ik kon niet wachten tot ik hem terug zag, ook al had ik nog mijn twijfels. Na de les spraken we af.
ELLLLAAAA riep hij. Ik draaide mij om. En daar stond hij dan met een dozijn rozen. Ik liep en sprong hem in de armen. Hij gaf mij de rozen, de mooie, prachtige, rode rozen. Ik was in de hemel. Later die dag liepen we samen over de Meir. Hij had mij net een nieuwe jurk gekocht toen we zijn moeder zagen. Ze tikte op zijn schouders en hij schrok. Ik schrok ook, daar stond ik in de Stadsfeestzaal met een dozijn rozen en de gedachte van Ella, een vriendin. Hij aarzelde niet om mij voor te stellen. Moeder! Dit is Ella, mijn vriendin. We zijn al een paar weken samen. Dat waren net de woorden die ik nodig had. Ik moest ze horen. We zijn nu officieel samen. WOEHOEW !
Ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld sinds de keer dat ik Noah leerde kennen! Elke dag komt hij naar mijn kot en amuseren we ons onder ons twee. Veel leren komt er dus niet in huis, maar dat interesseert me niet echt meer. Noah zelf werkt al, dus hij kent niet echt het studentenleven waar ik nu mee inzit of beter gezegd, mee inzat.
Ik ga niet echt meer naar de lessen, maar de enkele uurtjes dat ik in de dag alleen ben, spendeer ik zoveel mogelijk aan mijn lessen. Ik moet wel stilaan toegeven dat ik het studentenleven beu ben, en dat ik liever al mijn tijd in Noah en feesten steek.
Gisteren ben ik opnieuw gaan feesten in Café d'Anvers. Het is ondertussen de vaste uitgaansplek van mij en Noah geworden en we amuseren ons er tot in de vroege uurtjes. Soms gaat het er wel heel hevig aan toe en moet ik toegeven, dat een feestje vaak ook gepaard gaat met veel alcohol en af en toe eens drugs. Sinds een paar weken durf ik wel eens drugs van iemand aan te nemen, omdat het feesten dan dubbel zo leuk word. Zelf zie ik er niet veel verkeerd in. Het is maar een onschuldig pilletje en zolang ik er niet aan verslaafd ben, is er geen enkel probleem, niet?
Overlaatst is mijn beste vriendin van in het middelbaar nog eens langsgekomen en ze zei dat ze mij niet meer herkende. Mijn uiterlijk, gedrag en dergelijke was zo hard veranderd volgens haar, wat ik totaal niet vind! Ik ben gewoon volwassen geworden en ik denk dat dat er gewoon voor zorgt dat ze jaloers is op mij. Ze zei het op een heel verwijtende manier wat ervoor zorgde dat ik me niet goed kon bedwingen en eens goed, op een heel brutale manier mijn gedacht over haar zei. Ik heb lelijke dingen gezegd, waar ik nu wel spijt van heb, maar mijn leven gaat nu eenmaal door, met of zonder haar.
Ik moet wel toegeven dat ik de laatste tijd nogal veel uitspattingen heb en dat ik niet goed weet hoe het komt. Emotioneel ben ik een wrak soms, wat ervoor zorgt dat ik veel mensen van vroeger kwijt geraak, omdat ze mij niet meer herkennen. Ze stellen me altijd de vraag wat er met dat vrolijke meisje, Ella, gebeurt is. Mijn antwoord is dan doodgewoon:"Niks." Voor mij is het vrolijke meisje gewoon een vrolijke vrouw geworden, die misschien wat emotionele onstabiliteit kent in haar leven, maar heeft iedereen dat niet? Ik ga je laten, want Noah komt zo meteen naar mij en ik wil natuurlijk alle aandacht op hem vestigen dan.
