Vandaag was het weer een reisdag met als bestemming Taroudant. Onderweg was het een bergachtig landschap, redelijk eentonig, met opeens een filmset van een horrorfilm 'The Hills have eyes'. Gewoon langs de straatkant... We konden het niet laten om te doen alsof we in de horror zaten en ik ben in een Amerikaanse wagen gestapt. Leuke onderbreking voor de rit. 's Middags gingen we weer picknicken en ditmaal bij een safraanboer. Wij konden zijn huis gebruiken (er was nergens schaduw te bespeuren voor een echte picknick) en hij kon safraan verkopen. We kregen nog een safraantheetje te drinken (niet lekker!) en wij hebben een safraanakker bezocht. De oogste is twee weken per jaar in oktober. Enkele bloemetjes stonden er nog. Zie foto! Dit zijn krokussen met elks drie meeldraadjes en dat is de safraan. We zetten onze weg verder en toen kwamen we de eerste arganbomen tegen, waar dat argannoten aangroeien, die geitjes graag lusten. Van die noten wordt olie gemaakt voor de cosmetica of voor de keuken. De geiten eten de bast van de noot en poepen later de noot uit, want die is te hard. Ook de bladeren van die bomen lusten ze graag, waardoor zij in de bomen klimmen. Grappig zicht ; een boom met enkele geiten in. We kwamen ze heel snel tegen, dus de paparazzi was weer uit de bus gestapt. Suzan vertelde het schrijnende verhaal dat op de drukke toeristische weg tussen Essaoura en Marrakech de witte geiten in kale bomen worden gezet en vastgebonden voor de toeristen, want dat fotografeert beter... Die dieren worden dus mishandeld.... Wij hebben dus zwarte geiten gezien in bomen vol bladeren. Natuurlijk is dit moeilijker om te fotograferen, maar het is wel echt en grappig! Suzan zal de bus dus niet laten stoppen bij de kale bomen met witte geiten. Taroudant is een stad met een ommuurde binnenstad. Wij zitten in een zeer mooi hotel in de Kasbah die in de muur van de stad zit. We zijn de stad ingetrokken om iets te gaan eten. Het voorgestelde restaurant was gesloten, dus moesten we zelf op zoek, maar we hebben weer een toppertje gevonden aan een café vol mannen. Daar zit je dan met zes vrouwen.... Voor zes euro ; een voorgerecht (slaatje), hoofdgerecht (couscous of tagine) en dessert (twee mandarijntjes en een banaan). Bij de locals eet je dus veel goedkoper en zeker zo lekker! Morgen is het een vrije dag om Taroudant te bezoeken en om eventueel even te relaxen aan het zwembad.
Eerst de theorie ; een Kasbah is een fort/paleis/woning van een welgestelde familie, gemaakt uit stro en leem. Een Ksar is een dorp van lemen huizen en kasbahs. Deze ochtend zijn we weer vertrokken voor een mooie rit doorheen Marokko. Eerst door de Dadèsvalei gereden met de speciale rotsformaties die ook wel apenvingers worden genoemd. Fantasie heb je af en toe nodig... Maar het was wel mooi. Sommige vrouwen hadden meer interesse in de kraampjes met antieke spulletjes. Echt wel leuke juweeltjes, potjes, schaaltjes... De mannen daarentegen vonden het wat te lang duren.... Maar goed, een volgende stop was een koffiepauze in een ongelofelijk schattig hotelletje, met een terras met paronamisch zicht. Suzan weet de plaatjes wel te vinden. Daarna reden we door de vallei met ontelbaar mooie kasbahs al dan niet gerenoveerd en daartussen mooie palmbomen. En als je goed zag, kreeg je in de verte besneeuwde bergtoppen te zien. Een middaglunch werd voorzien in een pracht van een Kasbah. De familie/eigenaars heeft dit prachtig gerenoveerd en hier werden enkele films opgenomen. Ooit stond de Kasbah op een briefje van 50 dirwan. De eigenaar was een soort stand-upcomedian en die gaf de rondleiding. Hilarisch moment! We wisten niet op voorhand dat we dit gingen bezoeken. Wederom heeft Suzan ons aangenaam verrast. Elke lange rit is steeds interessant. En zo lijken die ritten helemaal niet lang! Vooraleer we in Ait Ben Haddou aankwamen, reden we door een stadje met twee bekende filmstudio's. Je zag dat het hier iets welstellender was. Maar waar we nu zijn, is weer een toppertje! Ait Ben Haddou is een Ksar, die erkend is door Unesco en hier werden talrijke films opgenomen waaronder mijne lievelingsfilm Gladiator. Normaal gezien worden alle sets afgebroken, maar de poort van in de film Gladiator mocht blijven staan. Een zot moment met Bart, Alain en Mit kon hier niet ontbreken. De zonsondergang bracht een prachtige kleur op de wijde omgeving.
We hebben even zonder internet gezeten, waardoor ik wat moet inhalen. Maar ik heb ontdekt dat er internet is op de bus en vermits we weer onderweg zijn, kan ik mijn schade inhalen. Als we doe woenstijn uitreden, twee dagen geleden, brachten we een bezoek aan een dromedarisboerderij. Hier hebben we van de demelk van de dromedaris kunnen proeven , vers gemolken! En het was best lekker! We hebben ook kennis gemaakt met de geluiden van de die beesten. Dit was gewoon lachwekkend. Bart heeft het gefilmd, dus hier konden we nog goe mee lachen. We zijn aarna nog gestopt aan de waterkanten van vroeger. Vanuit de bergen naar de woestijn werden er vroeger kanalen ondergronds gegraven om water te laten doorstromen Ichtegem de woestijn. Ze worden nu niet meer gebruikt, maar nomaden gebruiken ze nog om er te wonen ofzo, omdat het daar koel is. Dan zijn we aangekomen in Tineghir, een stadje aan de Todrakloof en bij een oase. S Hier woont de vriend van ons reisleidster en die heeft ons gisteren rondgeleid in de regio. Eerst een wandeling door de oase om te eindigen in de woning van de gids, waar hij de gite van aan het maken is. Het terras was af en hier kregen we een lekkere maaltijd, klaargemaakt door de familie. Het zal een leuke gite worden, maar ver van de weg gelegen. De Todrakloof, een rots formatie was wat overroepen of al te commercieel geworden. Maar hier hebben we leuk gewandeld. 's avonds nog het stadje Tineghir bezocht om te eindigen in een tapijtenwinkel. De stappenteller heeft vandaag een maximum bereikt. 20.000!
Gaan we even sprookjesverhaal vertellen? Of toch maar niet.... Toen we toekwamen in het hotel, lees zandkasteel, op de grens met de woestijn, was het weer niet goed en mogelijks ging er nog een onweer komen. Dus werd er besloten om niet me de dromedarissen de woestijn in te trekken naar het tentenkamp. We konden gelukkig allemaal in het hotel blijven en er werd een maaltijd aangeboden door KoningAap. Voor ons reisleidster was het de eerste keer in 80 reizen dat het niet doorging, dus voor haar was het ook een stresske om de verantwoordelijkheid te nemen om het al dan niet te laten doorgaan. Volgens mij heeft ze de fout gemaakt door er geen expert erbij te halen, die ons kon uitleggen wat de risico's waren. Maar ik begrijp haar wel dat zij geen risico's kon nemen of die verantwoordelijkheid niet kon nemen. Achteraf bleek dat het rustig weer was.... Lastige zaak en zo hebben we één van de hoogtepunten van deze reis moeten missen. Maar nadien kregen we onze kamer toegewezen en mijn kamer lag in de hoek van de gang. Als ik binnenging kreeg ik daar precies een paleis uit de middeleeuwen. Groot, mooi, met trap naar dakterras, salon (of in totaal 4 bedden), reuzengroot bed.... Fun alom ! Dit hotel, in de vorm van een Kasbah (fort), zijn precies zandkastelen. Echt mooi ! En zo mocht ik me voor één nacht een prinses wanen (in mijn gedachte hé). Maar het slapengaan in zo"n grote kamer is toch ook niet evident, want daar zit je dan alleen, je kent de geluiden niet van die ruimte en als je het licht uit deed, was het echt pikdonker. Maar goed, we hebben wat geslapen en de wekker stond vroeg, want als het weer mee zat, gingen we toch nog een ritje maken met de dromedaris door de woestijn om hopelijk daar een mooie zonsopgang mee te maken. En de rit ging door, maar het was grotendeels bewolkt. Dromedarissen zijn brave beesten en alles is prima verlopen. En vlak voor we het hotel gingen verlaten, kwaa de zon nog opzetten, wat toch nog een mooie afsluiter was van deze uitstap.
We zijn bijna in de woestijn, maar we hebben het al geweten! Zandstorm onderweg en in de tuin van het hotel. Maar voor we vertrokken zijn we in Midelt nog de plaatselijke veemarkt gaan bezoeken met schapen en geiten. Alain had het lumineuze idee om gewoon door de verkopers met hun dieren, die er op een hoop bijeen staan, door te lopen. We hebben goed gelachen en we werden niet vies bekeken. We mochten de schapen zelf aaien. Geweldig momentje. De schapen worden schoon gerangschikt en zo blijven ze mooi staan. Zie foto. En dan zijn we weggereden uit Midelt. Onderweg kregen we zeer mooie landschappen ; de uitlopers van het hooggebergte, mooie vergezichten en uiteindelijk mooie oases. De laatste oase is kilometers lang met miljoenen palmbomen (dadels). We hebben geluncht bovenaan de kloof met beneden de oase. Prachtig zicht. In de laatste kilometers voor Erfoud, waar we nu zitten, kregen we een zandstorm. En ook in Erfoud zelf tierde de wind het zand in het rond... Om te gaan eten moesten we 20 minuten stappen, in de wind.... Dus dan maar een sjaal rond ons hoofd en een zonnebril op. We kregen goedkeurende blikken van de plaatselijke bevolking. Ah ja, mijn haar en mijn schouders waren eindelijk eens bedekt.... Met Bart en Alain een zeer splaatselijk restaurantje uitgeprobeerd. Zeer sober van inrichting, we waren de enigste klanten, maar een superlekkere tagine ! Nadien kwam een ander deel van de groep binnen, dus de uitbater zijn avond was een succes ! En dan nog een winkel binnen voor een sjaal voor de mannen, want morgen gaan we in principe op bivak met de dromedaris naar de woestijn van Erg Shebi en dan moet je een sjaal bij hebben om de mogelijke zandstormen te trotseren. Eén groot probleem ; ze voorspellen regen voor morgen..... En wie weet gaat het niet door. Dit zou erg spijtig zijn, want er wordt toch gezegd dat deze uitstap één van de hoogtepunten van de reis is. Hopelijk verandert het nog, inshalah, zoals ze hier zeggen. Morgen zal ik geen internet hebben, maar dinsdag zullen jullie kunnen lezen over onze avonturen op de dromedaris, in het tentenkamp.... Salut !
