Tennissen op zondag. Het kan enorm meevallen, maar ook tegenvallen. Er gaat niks, je bent moe, uitgedroogd, voelt de bal niet, je geraakt geïrriteerd en het gaat van kwaad naar erger. Maar het kan dus ook anders. Je voelt de bal niet, het eerste half uur zweet je niet omdat je geen vocht in je lijf hebt, je benen reageren niet hoe je wil, en toch, toch is het gezellig. Gisteren was dus de tweede situatie. De eerste vijf minuten onwennig. Waarschijnlijk zit onze ontmoeting in de Colruyt er wel voor iets tussen en het feit dat ik wel wat van hem weet via via, en vice versa. Maar na de eerste schuchtere woorden, de eerste afzwaaiers en de eerste zweetdruppels, was het net alsof ik hem al een hele tijd kende. Warm, lief, vertrouwelijk, heel open, die kwaliteiten die ik in iedereen kan appreciëren, zeker in mannen. Het is allemaal nog niet echt duidelijk waar we naartoe gaan en ik wil zeker niet te hard van stapel lopen, niks overhaasten, maar ik denk dat het wel goed zit. G gaf me de goede raad niet te doen zoals ik anders doe. En hij heeft gelijk. Hij kent me ondertussen ook al een beetje. Dingen doen waar je achteraf zoveel spijt van hebt, of waar je jezelf minstens voor schaamt. Deze keer niet. Geen spelletjes, geen façades, gewoon open en eerlijk, zoals ik ook tegen mijn vrienden ben, maar eigenlijk nooit bij mannelijk potentieel. De uitnodiging om achteraf samen nog iets te eten, heb ik dan ook afgewimpeld. Ook al ging het totaal tegen mijn gevoel in, ik wil voorzichtig zijn en er nog even voor zorgen dat die glimlach op mijn gezicht blijft staan, dat mag wel eens…

Ondertussen gaat het allemaal niet zo goed met  S2. Haar B2 had zaterdagvoormiddag een ontmoeting met zijn ‘vroegere grote liefde’, de vrouw die voor eeuwig en altijd in zijn hart zat en het ziet er naar uit dat ze daar nog niet echt uit is. Ik hoop dat S2 die schittering, dat stralen van de afgelopen weken, wel kan vasthouden en dat ze het op zo ’n manier heeft aangepakt dat ze in ieder geval zichzelf niets kan verwijten, iets wat ik in het verleden niet altijd kon zeggen.