Het dagelijkse doen en laten van een 28-jarige Antwerpse griet
31-03-2006
vrijdag 31 maart
Jaren geleden was 't dat ik nog eens in de winter/lente naar de zee was geweest. Lekker uitwaaien, een strand helemaal voor u alleen, je gedachten de vrije loop laten. Zaaaaalig! Er was maar één ding dat ik eigenlijk miste, een hondje. Bijna veertien jaar lang was hij de liefde van mijn leven. Blond, bruine trouwe kijkers en zo zacht als een pasgewassen schapentapijtje. Doefke. Nu is hij iets meer dan drie jaar dood en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. Hoe hij 's morgensvroeg bij me in bed kroop, hoe hij helemaal gek kon worden van een koekje, hoe hij het rook wanneer ik zuurkool at en wist dat hij de overschot mocht hebben, hoe hij me beschermde tegen "vreemde mannen" en hoe hij op het laatste helemaal aftakelde, incontinent werd, door zijn pootjes zakte van ouderdom, sleet en ziekte. Gehuild, tranen met tuiten, een verdriet zoals nooit tevoor, zelfs nu bollen de tranen over mijn kaken. Als hij een man was geweest, dan was ik met hem getrouwd, zonder twijfel. De liefde van mijn leven is niet meer. Hij staat hier nog wel in een potje op de kast, en soms heb ik het gevoel dat hij nog echt bij me is en over me waakt, maar toch ... Ik heb er al dikwijls aan gedacht om me een "nieuw" doefke aan te schaffen, maar diep in mijn hart weet ik dat er geen tweede zoals hij zal zijn. Hij die me zo begreep, het aanvoelde wanneer ik droevig was, me dan kwam dood knuffelen, en wanneer ik blij was kringetjes op zijn achterpoten sprong, van zot geluk. Ik mis hem zo ...
Vanavond een feestje in B., op dertig minuten van Antwerpen. k Heb wel zin, maar t is te ver. Stel je voor dat ik daar geen kat ken. Zo ben ik. Altijd bang dat ik niemand ga kennen, en k ken meestal heel den handel. En dan weer bang om iets te zeggen, als ik ze een tijdje niet gezien heb hé, want stel je voor dat ze mij niet meer kennen, of erger nog, dat ze gewoon niets met mij te maken willen hebben. Belachelijk. Pretentieus zeggen ze dan, ik ben pretentieus. Neeje, ik ben onzeker, das iets anders. Maar omdat ik er niet slecht uitzie gaat men ervanuit dat ik een strekenwijf ben, als ik lelijk was geweest dan was ik echt wel verlegen geweest, nu niet. Soit, k ben aan het afdwalen. Ik ga dus niet. En gelukkig dat het zo ver is, anders zou ik me toch weer laten verleiden. En als ik ga, dan slaap ik de auto, dat staat vast. Maar ik ga dus niet.
Vandaag gaan tennissen met S1, k heb nog een S vandaar, later meer daarover. t Ging weer slecht en het seizoen komt angstvallig dichterbij. Als ik zo doorga haalt mijn kader het begin echter niet, want amai ze vloog weer makkelijk uit men hand, een schande, zo driftig. Misschien van t weekend toch maar eens werk maken van maar niet met J. Bah.
Voor de rest kabbelt alles rustig voort. Bijna weekend, ja vandaag denk ik daar al aan. Erg hé. Zaterdagochtend wel nog eerst een vervelend examen gaan afleggen. Inhoud: de competenties die verbonden zijn aan de job. De vacature maakt me echter ook niet veel wijzer. Ach, we zien wel, vroeg gaan slapen en goed nadenken.
Ah ja, toch een kleine golf vandaag. G heeft gebeld, om een antwoord op zijn vraag te krijgen. G is onlangs gediagnosticeerd met ADHD, en soms denk ik dat ik dat overkrijg, want ik kan bij momenten zijn gedachtegang niet volgen en me er nog minder op concentreren. Ik weet zelfs niet meer precies wat ik heb gezegd. k Weet nog wel dat ik gezegd heb wanneer ik hem precies wou, want er is wel zon moment geweest, en wanneer dat het gestopt is, ongeveer tien minuten later. Hij denkt dat hij dat proces terug kan omdraaien, ik weet dat het niet zo is. Hij is trouwens een centimeter kleiner, en ik hou niet van kleinere mannen, buiten enkele uitzonderingen, maar dat heeft meer met ofwel echte liefde of echte hormonen te maken, en niet met echte vriendschap, voorlopig dan toch.
Vandaag nog duidelijk de naweeën van het weekend. Mijn hoofdpijn is gelukkig wel over, maar dat heeft me wel bijna een liter cola gekost, een pak frieten met een hoop mayonaise en ketchup en chocolade, hoewel ik denk dat laatste meer ter compensatie van iets anders was. Morgen weer boebelen en zagen dat ik ben bijgekomen.
Gisteren nog smsjes gekregen van J. en G.
Eerst J. Vorig jaar had ik in een vlaag van zinsverbijstering eens beweerd dat ik wel een vaste relatie wou met hem. Ik en vaste relatie, sowieso al een contradictie in terminis, en met hem helemaal. Het schoolvoorbeeld van de ideale schoonzoon. Ruitenhemd, propere jeans, degelijk IQ en diploma, proper gewassen, ook achter zijn oren, hoewel ik dat niet echt uitgetest heb. Het tegenovergestelde van al dat crapuul van ervoor zeg maar. Maar hij wilde niet. Waarschijnlijk omdat ik niet de ideale schoondochter ben, maar soit, daar hebben we het later nog wel over. Meneer wilde liever vrij zijn. Iedereen zijn keus, mijn motto en een waarheid als een koe. En nu blijft hij me smsen, bellen, vragen om samen dingen te doen. Ik zou denken, allé ik ben natuurlijk een vrouw en misschien iets anders ingesteld, maar als ik éénmaal met iemand in bed heb gelegen, mijn vinger in bijna, ik zeg dus wel degelijk bijna, elk gat heb gestoken en de ander zich zou omdraaien om te gaan slapen, dat ik daar dan niet meer als een zotteke zou achter lopen. Hij denkt dus blijkbaar anders. k Versta het niet. Hoe dan ook, als het de laatste vent op deze planeet was, dan deed ik het nog liever zelf, lange nagels of niet.
En dan G. In detail ga ik niet treden, k weet niet hoeveel paginas ik hier heb, maar da s wel ne speciale tiep zoals we hier in Antwerpen zeggen. Dan wilt hij me wel, dan weer niet, dan wilt hij mijn beste vriendin, dan weer niet, dan valt hem weer op één of ander ski-grietje, dan weer ik, Vermoeiend. Nu vraagt hij zich weer af wanneer hij definitief weet dat hij me niet kan krijgen. Waarschijnlijk weer een reactie op wat ik zaterdagnacht met mijn niet meer zon nuchter verstand heb gezegd. k Kan niet antwoorden, want k heb geen krediet meer, makkelijk, want k weet bij god niet wat te zeggen. Als je uw tong in mijne mond steekt, en ik bijt zo hard totdat ze los hangt?
