Het dagelijkse doen en laten van een 28-jarige Antwerpse griet
14-04-2006
vrijdag 14 april
Oh, morgen de laatste dag in het klasje. Het is waar wat ze zeggen, de laatste loodjes wegen echt het zwaarst. Ik ben elke dag meer vermoeid. En dat uit zich in mijn enthousiasme, maar ook in mijn verdraagzaamheid. Even kort. Het is de bedoeling dat we elkaar evalueren. Nu ben ik een vrij kritisch mens, maar omdat we allemaal in de leerfase zijn hou ik me wat in. R, een puberende tiener met een hopeloze verliefdheid op M, niet. Ze kraakte mijn les tot op de bodem af, terwijl ik het eigenlijk zeker niet slecht vond, en ook voor mezelf ben ik kritisch. Dit was niet goed, dat was niet goed, blablabla Dat de kinderen in kwestie werkelijk iets geleerd hadden, dat was precies niet van tel. Dat ik te technisch was, wel. Tennis is volgens mij nog altijd een technische sport. Soit, dat zij er als een zak patatten staat show te verkopen, dat zeg ik toch ook niet. Ach, het zal wel het ouder worden zijn dat me milder maakt zeker, maar ik weet nu al dat ik me morgen niet echt rustig ga houden als ik ze evalueer. Loontje om zijn boontje, niet iets waar ik in geloof, maar als je in mijn gat bijt moet je de weerbots maar kunnen verdragen, en die zal er zijn. Allé, genoeg gezeverd. Ben dus nu al thuis, en zo moe dat mijn ogen letterlijk toevallen. Nu komt het dilemma. Colruyt-man en ik gaan later op de dag sparren, buiten het feit dat het hoogstnoodzakelijk is, want de vorm is ver te zoeken, is het natuurlijk ook heel plezant. Maar dan, erna. Hij wil dat ik kom eten, en ik heb eigenlijk wel honger, en toch In feite vind ik het te snel om elkaars deur al plat te lopen, langs de andere kant besef ik zeer goed dat dit weer een afweermechanisme is. De schrik slaat weer toe! Maar dat komt ook gedeeltelijk door hem. Hij noemt me vanalles wat ik eigenlijk nog niet ben, en langs de éne kant vind ik dat vertederend, maar langs de andere kant erover. Hij heeft nog geen recht om me zo of zo te noemen, en toch eigent hij dit zich toe. Zegt wel iets over zijn karakter Ik zou willen dat ik me gewoon kon laten inpalmen door hem, de teugels loslaten, de leiding overgeven, maar mijn dominant kantje laat me dit niet toe. Mijn dominant kantje zegt dingen zoals laat hem nog maar even zijn best doen, ietsje harder lopen, let op voor die mannen die nu al jaloers kijken naar andere mannelijke exemplaren, pas op voor dat bezitterige kantje aan hem, en ga zo maar verder. Maar ik weet goed genoeg dat ik dat moet kunnen loslaten. Loslaten, daar draait het toch allemaal om, dat heb ik onlangs G nog trachten wijs te maken. Als je niet kan loslaten, dan kan je nooit gelukkig worden. En ik weet dit, en toch Misschien moet ik me vanavond maar eens letterlijk of my feet laten sweepen, gewoon meegaan in the flow, genieten van wat komt zonder na te denken Me durven overgeven, en men stekeltjes, die ik nu al heb uitgezet, gewoon terug intrekken.
Ken je dat, van die reünies met oude schoolkameraadjes? Ik doe het regelmatig, eens om de drie à vier maanden, en telkens zie ik er tegenop. Ik weet eigenlijk niet waarom, want het is soms wel gezellig, maar toch We moeten weer een nieuwe datum prikken, en dan merk ik bij mezelf dat ik bij elk voorstel denk ah nee, dan heb ik dat, ah nee, de avond ervoor heb ik dit of ah nee, stel je voor dat ik misschien die dag dat toch maar ga doen. Ik merk bij mezelf duidelijk een lichte aversie, en toch durf ik niet nee zeggen. Ik denk dat het nieuwsgierigheid is, wat doe X, Y en Z, met wie en wanneer? Maar om eerlijk te zijn, onze werelden liggen mijlenver uiteen. Ik ben de enige die naar de echt grote school is geweest, terwijl ik vroeger veruit de slechtste resultaten van de klas haalde. Ik ben de enige die bewust single is. Ik ben tevens de enige die al meer dan twee mannen van dichtbij heeft gezien (niet tegelijk, hoewel), die weet hoe een discotheek er vanbinnen uitziet en wat ze bedoelen met een loungebar, en de enige die al eens onverantwoordelijke beslissingen durft te nemen. Zoals Peter (zie linkje) zegt, als enig kind blijf je precies een beetje langer kinds. Het leven lijkt wel een plezierreisje, en wat je ook doet, mammie en pappie zijn er altijd om je op te vangen. Zo is het bij mij toch. En toch, ik besef dat ik soms eens een ietsje meer serieux zou moeten hebben. Zo net iets meer aan langetermijndenken moet doen. Eens er bij stilstaan dat zoals ik nu bezig ben, ik niet de rest van mijn leven kan doen. En misschien vandaar die natuurlijke aversie tegen onze reünies, zij doen het allemaal wel, hebben het allemaal wel. De partner (de meesten dan toch), de droomjob, de visie van waar sta ik binnen vijf jaar. En ik, ik zit er dan bij alsof ik nooit nadenk, maar dat is niet zo, echt niet. Ik denk wel degelijk na over mijn leven, ook al is mijn motto Carpe diem en leef nu, niet morgen en vooral niet gisteren, en toch Ik weet het allemaal niet zo goed. Toen ik nog een klein meisje was, zei ik altijd ik word nooit ouder dan 20. Luguber, maar waar. Nooit had ik gedacht de gezegende leeftijd van 28 te bereiken, en nu ik hier ben, lijkt het wel alsof ik geen plan heb. Ik leef zoals de wind waait, en das soms heel plezant, maar soms ook deprimerend. Hoewel ik van mezelf vind dat ik geen echt grote tekortkomingen heb, is dat misschien wel mijn grootste default
Soms lijkt mijn leven wel een vertraagde film. Geen nieuwigheden,en dagen die er allemaal een beetje hetzelfde uitzien, buiten het weekend gerekend dan. En dan opeens beslist die van hierboven om heel de handel om te gooien. Nieuwigheden alom. Deze week zit ik op cursus, een hele week lang netjes in het klasje zitten, luisteren naar de meester, niet echt mijn ding. Gelukkig maakt hij het boeiend, want ik weet dat ik anders al wel een paar keer ter plekke in slaap zou gesukkeld zijn. Het slaaptekort, gedeeltelijk mijn eigen fout, en gedeeltelijk de fout van G, begint te wegen. Het vorige weekend was natuurlijk niet de beste voorbereiding op een zware week, maar G die me gisteren drie kwartier wakker hield om zijn afkickverschijnselen op mij uit te werken, dat was echt de doodsteek. Hoewel hij blijft opperen voor oprechte vriendschap tussen ons, vrees ik dat hij toch wel een beetje jaloers op de Colruyt-man is, niet dat hij er echt iets over zegt, maar ik meen het te voelen. Zo was ik gisteren ineens zoals al die andere vrouwen. En nu kan je veel van mij zeggen, je mag zelfs veel van mij zeggen, maar niet dat ik ben zoals al die andere manipulerende, eigenwijze en egocentrische wezens. Ja, een regelrechte aanval op het wezen vrouw, ik weet het, maar we moeten eerlijk zijn, er zitten er toch wel exemplaren tussen. Neem nu X, de vroegere grote liefde van B2. Ik ken ze niet, weet zelfs haar naam niet, en toch ligt ze bij mij niet direct in de bovenste schuif. B2 deed haar niets meer, maar van zodra ze hoorde dat S2 hem nauw aan het hart lag haalde ze haar trukendoos boven. Alles voor mij en niks voor een ander! G kwam deze morgen trouwens al met hangende pootjes terug, zoals altijd. In plaats van één fles is hij me er nu al twee schuldig, en ik doe het niet voor schuimwijn.
Ik ben dus moe, heel moe en das eraan te zien. Misschien een geluk dat ik Colruyt-man vandaag niet gezien heb. Maar zoals S2 zegt, ik moet leren dat de man in mijn leven me ook mag zien zoals ik ben. En daar heb ik het moeilijk mee. Ze heeft natuurlijk gelijk, dat weet iedereen, maar toch Op de één of andere manier verlang en verwacht ik van mezelf dat ik er altijd super uitzie en is het moeilijk te verkroppen dat ik ook eens men dagje niet kan hebben, een product van onze moderne maatschappij? Hij heeft voorgesteld om vrijdag samen iets te doen, en nu ben ik al aan het stressen, want vrijdag, das het einde van de week, en zoals ik nu bezig ben, ben ik tegen dan al helemaal een wandelend lijk. Maar ik weet ook, dat als ik hem blijf wegduwen, ik mijn kansen misschien ga verkijken en dat hij, zoals met mijn vorige klik is gebeurd, misschien binnen enkele weken wel iemand tegenkomt die wel springt voor hem. Goh, ik ben hier weer veel te diep en te ver aan het denken. Om af te sluiten, want nu ga ik slapen, nog een grappige anekdote. Toen ik daarnet met S2 aan het bellen was, en een sms van Colruyt-man wou voorlezen, vond ik mijn gsm niet meer Misschien kan ik hem toch beter zien wanneer ik wat frisser in het hoofd zit?
Tennissen op zondag. Het kan enorm meevallen, maar ook tegenvallen. Er gaat niks, je bent moe, uitgedroogd, voelt de bal niet, je geraakt geïrriteerd en het gaat van kwaad naar erger. Maar het kan dus ook anders. Je voelt de bal niet, het eerste half uur zweet je niet omdat je geen vocht in je lijf hebt, je benen reageren niet hoe je wil, en toch, toch is het gezellig. Gisteren was dus de tweede situatie. De eerste vijf minuten onwennig. Waarschijnlijk zit onze ontmoeting in de Colruyt er wel voor iets tussen en het feit dat ik wel wat van hem weet via via, en vice versa. Maar na de eerste schuchtere woorden, de eerste afzwaaiers en de eerste zweetdruppels, was het net alsof ik hem al een hele tijd kende. Warm, lief, vertrouwelijk, heel open, die kwaliteiten die ik in iedereen kan appreciëren, zeker in mannen. Het is allemaal nog niet echt duidelijk waar we naartoe gaan en ik wil zeker niet te hard van stapel lopen, niks overhaasten, maar ik denk dat het wel goed zit. G gaf me de goede raad niet te doen zoals ik anders doe. En hij heeft gelijk. Hij kent me ondertussen ook al een beetje. Dingen doen waar je achteraf zoveel spijt van hebt, of waar je jezelf minstens voor schaamt. Deze keer niet. Geen spelletjes, geen façades, gewoon open en eerlijk, zoals ik ook tegen mijn vrienden ben, maar eigenlijk nooit bij mannelijk potentieel. De uitnodiging om achteraf samen nog iets te eten, heb ik dan ook afgewimpeld. Ook al ging het totaal tegen mijn gevoel in, ik wil voorzichtig zijn en er nog even voor zorgen dat die glimlach op mijn gezicht blijft staan, dat mag wel eens
Ondertussen gaat het allemaal niet zo goed metS2. Haar B2 had zaterdagvoormiddag een ontmoeting met zijn vroegere grote liefde, de vrouw die voor eeuwig en altijd in zijn hart zat en het ziet er naar uit dat ze daar nog niet echt uit is. Ik hoop dat S2 die schittering, dat stralen van de afgelopen weken, wel kan vasthouden en dat ze het op zo n manier heeft aangepakt dat ze in ieder geval zichzelf niets kan verwijten, iets wat ik in het verleden niet altijd kon zeggen.
Ik was er rotsvast van overtuigd dat ik jullie vandaag eens ging verblijden met iets anders dan het gebruikelijke ik en mijn mannen-verhaal, maar ik kreeg daarnet zon lief berichtje van Colruyt-man dat het eigenlijk toch even van men hart moet. Hij noemde me zijn snoepje, en hoe vreselijk melig het ook klinkt, ik begon er zowaar van te blozen. Het is zoeken, tasten, voelen, allemaal leuk in het begin, maar ook zo onzeker en vermoeiend. Langs de éne kant zou ik al een aantal weken verder willen staan, en nu duikt het duiveltje in mij op, om te beseffen dat ook hij niet degene is die ik verwachtte, maar langs de andere kant zijn die lieve, eerste aftastende berichtjes zo intens. Goh, eigenlijk, als ik er nu zo even bij stilsta, is het al even geleden dat ik echt zo van de lieve dingetjes gehoord heb. Ik ben ook helemaal niet zon melig persoontje, en toch S2 zei me vrijdag nog dat ze het heel hard apprecieert als een man de deur voor haar openhoudt. Om eerlijk te zijn, het laat me koud, steenkoud. Nu, ik krijg ook niet graag een deur in mijn gezicht, da s iets anders, maar een man die zich in een onnatuurlijke bocht wringt om toch maar de deur open te houden, nee, dank u. En toen Colruyt-man dit zondag deed was ik zowaar gecharmeerd, toen had ik het al moeten voelen aankomen. In al die jaren als bewuste, te bewuste, single ben ik al wel wat tegengekomen, genoeg om honderd dagboeken mee te vullen. Van de meest grappige, maar tegelijk idiote openingszinnen, tot de meest onmogelijke vragen, en telkens dacht ik dat ik enkel kon vallen op van die ad remme, zelfverzekerde, bewuste mannen. Die mannen die de meest onmogelijke dingen tegen je zeggen, zonder te verpinken, en het op zon manier doen dat je er eigenlijk van in een deuk ligt. Nee dus, voorlopig val ik, als is het misschien maar voor even, voor een lieve rasechte, klassieke charmeur. Maar dan slaat de twijfel weer toe. Aan wie stuurt hij nog van die lieve berichtjes? Hoeveel vrouwen zijn er al geweest? Is hij echt op zoek naar zijn butterfly? Of speelt hij spelletjes? Als ik G soms bezig zie en hoor, de schat die hij ook is, doet het me toch twijfelen aan de oprechtheid van mannen, maar misschien is hij wel een uitzondering. Hij beseft het denk ik, dat Colruyt-man een meer dan latente rol gaat spelen in mijn leven, en vroeg daarnet nog eens de nummer van S. Gaat hij haar ook proberen te charmeren, denk ik dan. En is de andere man in mijn leven ook van die orde? Ach, het zal wel eigen zijn aan vrouwen die al een paar keer serieus zijn gekwetst, hoewel dat ook allemaal wel meevalt, voorzichtig zijn en niet te snel iemand vertrouwen. Ik moet even voor mezelf een gulden middenweg vinden tussen geven en nemen, tussen mijn hart openstellen, maar tegelijk mezelf beschermen. Als ik hem morgen zie, want daar ging het berichtje over, ga ik in ieder geval proberen die onoverkoombare dranghem te knuffelen te verdringen, dat lijkt me wel veilig voor nu, of niet?
Ik was er rotsvast van overtuigd dat ik jullie vandaag eens ging verblijden met iets anders dan het gebruikelijke ik en mijn mannen-verhaal, maar ik kreeg daarnet zon lief berichtje van Colruyt-man dat het eigenlijk toch even van men hart moet. Hij noemde me zijn snoepje, en hoe vreselijk melig het ook klinkt, ik begon er zowaar van te blozen. Het is zoeken, tasten, voelen, allemaal leuk in het begin, maar ook zo onzeker en vermoeiend. Langs de éne kant zou ik al een aantal weken verder willen staan, en nu duikt het duiveltje in mij op, om te beseffen dat ook hij niet degene is die ik verwachtte, maar langs de andere kant zijn die lieve, eerste aftastende berichtjes zo intens. Goh, eigenlijk, als ik er nu zo even bij stilsta, is het al even geleden dat ik echt zo van de lieve dingetjes gehoord heb. Ik ben ook helemaal niet zon melig persoontje, en toch S2 zei me vrijdag nog dat ze het heel hard apprecieert als een man de deur voor haar openhoudt. Om eerlijk te zijn, het laat me koud, steenkoud. Nu, ik krijg ook niet graag een deur in mijn gezicht, da s iets anders, maar een man die zich in een onnatuurlijke bocht wringt om toch maar de deur open te houden, nee, dank u. En toen Colruyt-man dit zondag deed was ik zowaar gecharmeerd, toen had ik het al moeten voelen aankomen. In al die jaren als bewuste, te bewuste, single ben ik al wel wat tegengekomen, genoeg om honderd dagboeken mee te vullen. Van de meest grappige, maar tegelijk idiote openingszinnen, tot de meest onmogelijke vragen, en telkens dacht ik dat ik enkel kon vallen op van die ad remme, zelfverzekerde, bewuste mannen. Die mannen die de meest onmogelijke dingen tegen je zeggen, zonder te verpinken, en het op zon manier doen dat je er eigenlijk van in een deuk ligt. Nee dus, voorlopig val ik, als is het misschien maar voor even, voor een lieve rasechte, klassieke charmeur. Maar dan slaat de twijfel weer toe. Aan wie stuurt hij nog van die lieve berichtjes? Hoeveel vrouwen zijn er al geweest? Is hij echt op zoek naar zijn butterfly? Of speelt hij spelletjes? Als ik G soms bezig zie en hoor, de schat die hij ook is, doet het me toch twijfelen aan de oprechtheid van mannen, maar misschien is hij wel een uitzondering. Hij beseft het denk ik, dat Colruyt-man een meer dan latente rol gaat spelen in mijn leven, en vroeg daarnet nog eens de nummer van S. Gaat hij haar ook proberen te charmeren, denk ik dan. En is de andere man in mijn leven ook van die orde? Ach, het zal wel eigen zijn aan vrouwen die al een paar keer serieus zijn gekwetst, hoewel dat ook allemaal wel meevalt, voorzichtig zijn en niet te snel iemand vertrouwen. Ik moet even voor mezelf een gulden middenweg vinden tussen geven en nemen, tussen mijn hart openstellen, maar tegelijk mezelf beschermen. Als ik hem morgen zie, want daar ging het berichtje over, ga ik in ieder geval proberen die onoverkoombare dranghem te knuffelen te verdringen, dat lijkt me wel veilig voor nu, of niet?
