Vandaag in de tuin gewerkt. ’t Was er weer voor, hoewel de zon iedere keer ik me naar haar draaide, verdween. Ach, de zelfbruiner zal het ook wel doen zeker. Ik denk dat het jaren geleden is dat ik nog eens echt een paar uur achtereen heb zitten ploeteren. ‘k Doe dat eigenlijk niet echt graag, hoewel het wel bevrijdend kan werken, denk ik. Vandaag niet. Er zijn stukjes af mijn nagels, en hoewel dat niet echt een wereldramp is, is het toch ook niet echt plezant. En ‘k ben ongesteld. De eerste dag. Meestal heb ik er niet veel last van, maar het rommelt toch allemaal een beetje daar beneden. En ja, net dan, moet ik drie uur twijgjes en takjes gaan knippen, met een gebogen rug en een kniptang die altijd blijft hangen. De kniptang verwisselen met het goede exemplaar van mijn tuinman bleek niet veel te helpen, van zodra ik dat ding in mijn handen had, kreeg het dezelfde ziekte. ‘k Heb dus nu rugpijn, en nog niet zo’n beetje ook, maar ’t gaat wel over. ‘k Zou misschien eens kunnen leren van alles een beetje minder extreem te doen. Ik weet niet wanneer ik precies deze ziekte heb gekregen, misschien heb ik het altijd wel een beetje in me gehad, maar ik kan precies niets meer met mate doen. In de tuin werken is niet voor een uurtje, nee direct voor drie uur. Kuisen, nooit gewoon één kamer, nee direct een heel huis. Eten, soms niets, en dan ineens twee borden. Een chocolaatje tegelijk, dat is een onmogelijke zaak. Tennissen, nog zoiets. Jaren geen racket aangeraakt en nu speel ik in de winter een uur of zes per week, en in de zomer kan dit oplopen tot makkelijk vijftien uur. Geniet, maar met mate zeggen ze dan. Uitgaan, hetzelfde verhaal. Nooit gewoon een feestje attenderen zoals gewone mensen. Nee, altijd blijven plakken, andere, betere en vollere oorden opzoeken. Ik neem gewoon geen genoegen met een beetje, of een beetje normaal. Met mannen ben ik ook zo. Maanden niks en dan huppa ineens teveel om op te noemen. Ik heb er eigenlijk al mee leren leven, en probeer mezelf, ook al zal de buitenwereld hier niet veel van merken, te temperen als het nodig is. Maar nodig is relatief. Vrijdag is er weer een leuk feestje in ’t Antwerpse, en hoewel ik zou moeten denken ‘we zullen het eens rustig aan doen’, denk ik eigenlijk meer ‘ik heb nood aan een goede portie sex, drugs and rock-and-roll’ … to be continued …