Net een mailtje gekregen van S2, zij en M, haar trouwe, maar ietwat ongeïnspireerde wederhelft hebben besloten er een punt achter te zetten. Wel, eigenlijk heeft zij besloten er een punt achter te zetten. Het is voorbij. De liefde is op, de passie is weg, graag zien ja, dat nog wel, maar da ’s niet genoeg vindt ze. En gelijk heeft ze. Denk ik. Want wanneer weet je wanneer je iemand graag genoeg ziet. Is er zoiets als een graadmeter? Gaan er lampjes branden wanneer je een aanvaardbaar niveau hebt bereikt? Of luidt er misschien een sirene? In ieder geval, ze heeft nu gekozen voor B2. Allemaal heel snel eigenlijk, maar wel eerlijk. Dat zei ze me, toen ik haar verschrikt opbelde, ze wil eerlijk zijn vanaf nu en eerlijk gezegd vond ik dat tijd worden. Iedereen kan een misstap begaan, en zelfs twee, maar op een bepaald moment moet je jezelf in vraag durven stellen. En dat heeft ze nu dus blijkbaar gedaan. Ik ben blij voor haar, en een beetje triest voor hem, want hij was echt wel een bijou. Vreemdgaan en durven kiezen, wel meerdere koppels in mijn omgeving worstelen hiermee. Zo is er S1 die twijfelt om haar huwelijk op te blazen of niet. Ze was verliefd op iemand anders, sterker nog, ze hield van hem en hij van haar, maar ook dat is nu allemaal niet meer zo perfect. En wat doe je dan? Ook B heeft dit allemaal al eens meegemaakt, alleen aan de andere kant. Ik ben niet het type van de lange duurzame relaties, en ‘k heb er dan ook geen enkel idee van hoe graag je iemand kan zien (eigenlijk wel een beetje, maar da ’s een ander verhaal), maar ik denk wel dat ik eerlijk zou zijn en in de eerste plaats eerlijkheid zou verwachten, boven al de rest. S2 heeft lang dubbel spel gespeeld, niet één, twee of drie keer, nee, ontelbare keren. Ze kon het niet helpen, was verliefd, voelde zich aangetrokken, miste iets. Begrijpelijk. Ja misschien wel, maar langs de andere kant ook niet. Als je als single door het leven wil gaan, en dan bedoel ik al feestend, flirtend, uitspattend, doe het zoals ik, proper, niemand bewust kwetsen, geen verwachtingen scheppen als er geen zijn. Ook S1 speelt het spel voor mij niet altijd even netjes, maar het grote verschil met S2 zit erin dat ze er niet van geniet, integendeel, ze ziet af, en je mag jezelf niet pijnigen onder het mom van een ander niet te willen kwetsen, alles te laten zoals het is, de kerk letterlijk in het midden te houden. Soit, ik ben hier veel te diep aan het gaan. Naar mijn mening, en dat is een vreselijk egoïstische, moet je altijd je eigen geluk nastreven. Jij bent degene rond wie het draait (klinkt echt vreselijk, maar het is wel zo), en dat wil zeggen dat je soms keuzes moet maken. S2 heeft gekozen voor een (voorlopig) bestaan met B2, S1 moet nog een duwtje in de goede richting krijgen, maar ze komt er wel en B, B is gewoon blij dat ze niet single is, want toen ze vernam dat haar partner haar al enige tijd bedroog, was dat haar grootste probleem, nu was ze alleen, ze heeft daarom gekozen voor een onzeker bestaan met een partner die haar al meermaals kwetste, maar als dat haar gelukkig maakt, ben ik blij voor haar. Ieder zijn geluk!