Of ik een lichte vorm van autisme heb, weet ik niet. De diagnose werd nooit gesteld. Maar ik voel in elk geval veel sympathie voor mensen bij wie dit wel het geval is. Al was het maar als ik zie, hoe weinig rekening wordt gehouden met hun (onze?) gevoeligheden. In een wereld die niet alleen voortdurend in verandering is, maar waarin iedereen ook nog eens aangespoord wordt om constant te zoeken naar manieren om alles om te gooien, is het leven een hel voor mensen met nood aan structuur. Neem nou de meest gangbare softwareprogramma's. Een mens doet alle moeite van de wereld om zo'n toepassing grondig te bestuderen en zo doeltreffend mogelijk te gebruiken. Maar wat gebeurt er, net op het moment dat het gebruik ervan routine is geworden en je ermee bent versmolten tot een geoliede machine? Dan vindt een of andere informaticus het nodig om doodleuk de hele opbouw te veranderen, icoontjes te wijzigen, functies te hergroeperen en liefst ook nog eens te verbergen... Kortom, een kat zou er haar jongeren niet meer in terugvinden. Heeft iemand er ooit bij stil gestaan hoeveel stress en frustraties dat maandenlang oplevert voor bepaalde mensen? Vast niet...
En we hoeven het niet eens zo ver te gaan zoeken... Ook bij meer rudimentaire, dagdagelijkse bezigheden kan een mens al eens gaan "flippen". Bij het winkelen bijvoorbeeld... Maandenlang heb je rondgelopen met schemaatjes van welke producten in welke gang te vinden zijn, tot je uiteindelijk blindelings weet te zeggen waar je favoriete shampoo of je dagelijks brood te vinden is. Wat je meteen ook wekelijks een extra uurtje levenskwaliteit biedt, want doordat je niet meer hoeft te zoeken, bespaar je flink wat tijd. Maar dat is buiten de marketeers gerekend, die denken dat je de verkoop kan doen stijgen door af en toe de hele organisatie om te gooien. Een idiote gedachte overigens, want als je niet meer vindt wat je zoekt, ga je gewoon met lege handen en een pak frustraties naar huis. Met een omweg via de concurrentie, waar je het product in kwestie alsnog hoopt te vinden.
Het is dus de hoogste tijd dat mensen eens gaan nadenken over de gevolgen van hun wijzigingsdrang. Een beetje meer respect voor andermans gevoeligheden, kan de wereld zoveel aangenamer maken voor iedereen. Ook voor mensen met een zogenaamde stoornis. Al kan je je afvragen wie hier eigenlijk gestoord is: mensen die het leven gestructureerd willen zien en houden, of mensen die zo verknocht zijn aan de chaos, dat hun pathologische drang naar verandering het leven van hun hele omgeving in de war schopt?
