Hey ik ben Elisa Massari en ik heb een afkeer voor bloed, wat een probleem was vandaag..
Ik zit hier dus in het warme Apulië in Italië. Heeeeeelemaal in de hak. Het zijn hier 36° en de beste manier om hier af te koelen? De zee!
Deze ochtend begon als alle anderen, ik maakte mijn zussen op een ambetante manier wakker, die op hun beurt papa wakker maakten om dan allemaal samen naar de zee te vertrekken. Zoals alle dagen treffen we daar onze vrienden aan en zoals we elke dag doen, gingen we ook vandaag zwemmen.
Zoals we wel vaker deden, zwommen we vandaag met zijn vieren naar een rots, in de volksmond 'Mon Signore' genoemd. We klauterden allemaal netjes achter elkaar deze rots op, we kennen intussen de plaatsen waar je het beste je handen en je voeten moet zetten, inhammen en uitsteeksels uit de rots dus alles ging vlotjes. En dan sprongen we allemaal van deze rots af (ongeveer 5m hoog).
Waar we vandaag niet aan gedacht hadden? Het was eb... Eerst sprong Aurelie van de rots af, voeten eerst en hoofd erna (de veiligste manier). Ik volgde meteen erna en doe hetzelfde. Terwijl wij terug de rots op gingen, sprong Margherita. Zij doet al enkele jaren aan turnen en is dus redelijk atletisch en ze doet een salto. Wat goed afloopt. Au en ik stonden terug op de rots wanneer het aan Mathilde is om te springen. Zij is gedoken, wat mij redelijk riskant leek. Wanneer ze terug boven water kwam, schreeuwde ze "ik heb mijn hoofd aan de rots gestoten!" Ik kantelde mijn hoofd en zie allemaal bloed aan de zijkant van haar gezicht.
Ik heb al gezegd dat ik niet tegen bloed kan. Bloed is iets dat in het lichaam hoort en zeker niet erbuiten. Ik vind het vies.
Van de kust kwam haar papa naar ons toe gezwommen, gevolgd door een zwemredder die (door lichaamsbouw en het feit dat hij halverwege moest stoppen om terug bij adem te komen) niet in topconditie was. Ook van alle kanten in de zee kwamen er mensen op ons af. Ze brachten Mathilde naar de kust, legden haar op een bankje en depten de wonde die van haar haarlijn tot boven haar oog liep.
Natuurlijk werden ook de hulpdiensten gebeld. Alleen was het probleem dat het meest dichtstbijzijnde ziekenhuis in Lecce ligt, een uur rijden dus. Wenend (ik brakend) elkaar troostend wachtten we op de ambulance. Nadat de shock bij ons minderde, begonnen we meer met elkaar te lachen en wat grapjes over elkaar te maken. Dat was het moment waarop het grootste deel van de omstaanders begon weg te gaan, er was geen drama meer en daar kicken de mensen op.
Toen eindelijk de ambulance kwam, werd Mathilde afgevoerd naar het ziekenhuis waar ze 16 draadjes kreeg.
Terug thuis vertelde ze wat was gebeurd (waartoe ze ervoor niet veel kansen had gekregen): ze was naar beneden gedoken en eenmaal ze de bodem raakte, heeft ze zich daarop afgezet en is ze naar boven gekomen. Wat ze net wist, is dat ze heel dichtbij een andere rots was, waaraan ze dus haar hoofd geeft gesneden tijdens het naar boven komen.
Mathilde haar hoofd mag nu de komende maand niet meer onder water en mag ook niet in contact komen met zonlicht. Ze draagt nu dus een doek/haarband voor de rest van de zomer.
De kans is groot dat we over een paar dagen terug naar Mon Signore springen. Een ongelukkig gevalletje mag niet voor altijd onze pret bederven...
Nu ben ik wel redelijk moe aan het worden.. Slaapwel en ik ben blij dit van me af te hebben geschreven.
ik ben Elisa Massari, ik ben geboren op 26.06.2002 en ik zit op de scouts, waarover mijn eerste blog meteen zal gaan (spannend)
Al vanaf mijn zesde zit ik op scouts Rutten en ik kom net terug van mijn meest memorabele scouts-periode ooit. Ik kom net terug van 5 dagen hiken in de bergen in Italië
Zal ik beginnen bij het begin?
Al vanaf het begin van het scoutsjaar zei de leiding ons dat ze wouden dat we dit jaar ons zouden inzetten om geld in te zamelen omdat ze iets heel cools met ons wouden doen: ze wouden met ons op Tek5. Dat is dus met zijn allen het vliegtuig nemen naar het buitenland en daar 5 dagen gaan hiken. We waren meteen enthousiast en deden goed mee.
We zamelden geld ik in door bijvoorbeeld het verkopen van paaseieren in Tongeren en het organiseren van een fuif in onze scoutslokalen (genaamd Rewind. Wordt elk jaar opnieuw gehouden. Zoek het zeker eens op op Facebook. Zowel inkom als bier zijn goedkoop. Amusement gegarandeerd voor een lage prijs.
Erna was het bijna zo ver. De leiding gaf ons door wanneer en hoelaat we aan welke luchthaven werden verwacht. Maar nergens zeiden ze waar we naartoe vlogen.
Ik heb toen tijdens een uur studie een laptop genomen en heb het hele uur vluchten zitten zoeken die pasten met de informatie die we hadden:
-we vertrokken vanuit Charleroi en we vlogen met JetAir
-het vliegtuig vertrok 7 april ergens rond 6u in de morgen
-de vlucht kostte minder dan 100
-de bestemming moest in de buurt van bergen zijn waarin we konden wandelen
Er was maar 1 bestemming die aan al deze voorwaarden voldeed. We gingen naar Bergamo, in de buurt van Milaan (en ik had het juist!!!)
Uiteindelijk zat ik in het vliegtuig naast een jongen waarmee ik nog nooit had gepraat. Het was zijn eerste vlucht, maar hij kwam kalm over. Ik was zo moe dat ik meteen in slaap was gevallen, om erna wakker te worden en te merken dat ik op zijn schouder had geslapen. Gênaaaaaaant. Gelukkig sliep hij toen ook, ik hoop dat hij het niet heeft gemerkt.
Eenmaal aangekomen, was het 3 uur wandelen naar het huisje dat was gehuurd voor de eerste en de laatste nacht. De andere nachten sliepen we in de tenten die we met ons meedroegen (loodzwaar!!). Na een kort slaapje was het weer tijd om het eten en drinken te verdelen en te vertrekken. Ik heb gepraat met mensen waarmee ik nooit dacht contact te hebben. Tijdens één van deze gesprekken vertelde een meisje me hoe ze thuis meteen haar avontuur zou beschrijven in een blog en mij leek het ook zo een leuk idee. Dus nu zit ik hier dan.
De eerste nacht onderweg sliepen we ergens in het midden van een berg, de tweede sliepen we in de sneeuw bijna op de top van de berg. Ik kan je verzekeren, dat was een koude nacht.
Het eten was redelijk simplistisch:
's ochtends brood
's middags brood
's avonds maakten we water warm op een draagbaar vuurtje en dat goten we in een zakje waarin een soort poeder zat. Even mengen met je vork, het zakje toe doen en 10 minuten wachten. En voilà, we hadden macaroni. Vraag me niet wat voor chemische prut allemaal in dat zakje was gekapt, maar de smaak was echt niet slecht.
Je behoefte was in de vrije natuur met een rolletje Wc-papier in de hand en je wassen gebeurde bij terugkomst in een huisje. #scoutslife
Het waren 5 heeeeeel mooie dagen, maar nu vallen mijn oogjes toe
Slaapwel en ik zal foto's toevoegen zodra ik te krijg. Verwacht niet te veel, we mochten onze telefoons niet mee en de enige die foto's maakte was te persoon die toevallig de digitale camera in handen kreeg.
