Ik zit hier dus in het warme Apulië in Italië. Heeeeeelemaal in de hak. Het zijn hier 36° en de beste manier om hier af te koelen? De zee!

Deze ochtend begon als alle anderen, ik maakte mijn zussen op een ambetante manier wakker, die op hun beurt papa wakker maakten om dan allemaal samen naar de zee te vertrekken. Zoals alle dagen treffen we daar onze vrienden aan en zoals we elke dag doen, gingen we ook vandaag zwemmen.

Zoals we wel vaker deden, zwommen we vandaag met zijn vieren naar een rots, in de volksmond 'Mon Signore' genoemd. We klauterden allemaal netjes achter elkaar deze rots op, we kennen intussen de plaatsen waar je het beste je handen en je voeten moet zetten, inhammen en uitsteeksels uit de rots dus alles ging vlotjes. En dan sprongen we allemaal van deze rots af (ongeveer 5m hoog).

Waar we vandaag niet aan gedacht hadden? Het was eb... Eerst sprong Aurelie van de rots af, voeten eerst en hoofd erna (de veiligste manier). Ik volgde meteen erna en doe hetzelfde. Terwijl wij terug de rots op gingen, sprong Margherita. Zij doet al enkele jaren aan turnen en is dus redelijk atletisch en ze doet een salto. Wat goed afloopt. Au en ik stonden terug op de rots wanneer het aan Mathilde is om te springen. Zij is gedoken, wat mij redelijk riskant leek. Wanneer ze terug boven water kwam, schreeuwde ze "ik heb mijn hoofd aan de rots gestoten!" Ik kantelde mijn hoofd en zie allemaal bloed aan de zijkant van haar gezicht.

Ik heb al gezegd dat ik niet tegen bloed kan. Bloed is iets dat in het lichaam hoort en zeker niet erbuiten. Ik vind het vies.

Van de kust kwam haar papa naar ons toe gezwommen, gevolgd door een zwemredder die (door lichaamsbouw en het feit dat hij halverwege moest stoppen om terug bij adem te komen) niet in topconditie was. Ook van alle kanten in de zee kwamen er mensen op ons af. Ze brachten Mathilde naar de kust, legden haar op een bankje en depten de wonde die van haar haarlijn tot boven haar oog liep.

Natuurlijk werden ook de hulpdiensten gebeld. Alleen was het probleem dat het meest dichtstbijzijnde ziekenhuis in Lecce ligt, een uur rijden dus. Wenend (ik brakend) elkaar troostend wachtten we op de ambulance. Nadat de shock bij ons minderde, begonnen we meer met elkaar te lachen en wat grapjes over elkaar te maken. Dat was het moment waarop het grootste deel van de omstaanders begon weg te gaan, er was geen drama meer en daar kicken de mensen op.

Toen eindelijk de ambulance kwam, werd Mathilde afgevoerd naar het ziekenhuis waar ze 16 draadjes kreeg.

Terug thuis vertelde ze wat was gebeurd (waartoe ze ervoor niet veel kansen had gekregen): ze was naar beneden gedoken en eenmaal ze de bodem raakte, heeft ze zich daarop afgezet en is ze naar boven gekomen. Wat ze net wist, is dat ze heel dichtbij een andere rots was, waaraan ze dus haar hoofd geeft gesneden tijdens het naar boven komen.

Mathilde haar hoofd mag nu de komende maand niet meer onder water en mag ook niet in contact komen met zonlicht. Ze draagt nu dus een doek/haarband voor de rest van de zomer.

De kans is groot dat we over een paar dagen terug naar Mon Signore springen. Een ongelukkig gevalletje mag niet voor altijd onze pret bederven...

Nu ben ik wel redelijk moe aan het worden.. Slaapwel en ik ben blij dit van me af te hebben geschreven.

-Elisa Massari           09.08.2017