Vaak zijn Franse films als hun toiletten : je wil ze zo snel mogelijk ontvluchten. Tijdens de vertoning van Il y a longtemps que je taime zaten we dan ook met een serieus ei in ons broek. Maar dat ei konden we snel kwijt in het - gelukkig Belgische - toilet van TheRoxyTheatre. Want tot onze stomme verbazing had schrijver/regisseur Philippe Claudel in no time ons bij de lurven bij al dat moois wat hij op het scherm had getoverd. Alles draait rond Lèa die na 15 jaar cel bij haar zus intrekt. Waarom ze moest brommen blijft een lang bewaard geheim in de film. Totdat Claudel met een licht Shyamalaneske twist (Sixth Sense, remember?) de kijker onze ziel treft zoals alleen de beste Olympische boogschutter dat kan.
De hoofdrol is weggelegd voor Kristin Scott Thomas die rond haar, euh, hoofd voortdurend een denkbeeldige sluier van mysterie heeft hangen. Geleidelijk toont ze haar ware overigens erg fraaie gelaat. Kristin Scott Thomas bekend van The English Patient is uitstekend. Hoe ze zwijgzaam, bijna zonder tranen en haast onbewogen haar zware lot ondergaat, is ronduit klasse. We zien het Bert Anciaux niet nadoen.
Vele Franse films lijden aan 2 dezelfde euvels: veel praten en weinig lachen. Naar het beeld van hun president, zeg maar. Gelukkig vormt Claudel met Il y a longtemps de uitzondering. Zo wordt subtiel de draak gestoken met wereldvreemde ambtenaren, intellectuele snoevers en ijdele playboys (de playboy na een onenightstand met Léa : Cétait bon? waarop een kurkdroge Léa : Non, mais ce nest pas grâve).
Il y a longtemps que je taime is cinema met sentiment en is - na de fles absinth bij ons in de koelkast - Frankrijks beste exportproduct sinds jaren.
