Na verschillende pogingen om gewicht te verliezen, begin ik opnieuw. Deze keer ben ik niet van plan om de strijd op te geven.
15-07-2009
Het begin.
1m82. 113 kg.
Neen, dit past niet samen. "Hier moet verandering in komen", dacht ik gisteren. De weegschaal had me weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Een weegschaal: je beste vriend of je ergste vijand. Bij mij gaat het dus duidelijk over het tweede. Het is niet dat ik nog nooit geprobeerd heb om af te vallen, maar altijd zonder (blijvend) resultaat. Maar nu is het genoeg! Ik wil niet meer verder in dit lichaam. Het beperkt me in zoveel dingen: ik wil niet meer met tegenzin kleren gaan kopen (omdat ik toch nooit in leuke dingen pas), ik wil me niet meer schamen wanneer ik ga zwemmen (met zo'n overdosis vet ben je nu eenmaal niet zoals anderen), ik wil gewoon kunnen uitgaan met vriendinnen zonder me af te moeten vragen wat anderen van me denken (je voelt je nu eenmaal minderwaardig naast knappe vriendinnen), ik wil een leuke vriend vinden (potentiele vriendjes kijken toch eerst naar je uiterlijk).
Kortom: ik wil mijn leven veranderen. Ik ben nog jong (23 jaar) en ik heb nog een heel leven voor me. Als ik nu doorbijt, heb ik hier later enorm veel plezier van.
