De Juffrouw.

Na de Paasvakantie van mijn eerste jaar hogere school, waren er veel minder fuiven en loslopend wild was er al bijna helemaal niet meer te zien. De examens kwamen er aan voor iedereen. Er restte mij maar één ding te doen: ook blokken…

Bij de proclamatie werd ik als laatste genoemd bij de geslaagden.

Met minder punten geslaagd zijn kon niet, ik was de onverbeterlijke, absolute hekkensluiter.

In de zomer deed ik een vakantiejob in de streek waar mijn ouders woonden en Christine, mijn ex-lief, werd mijn vriendin. De aangename en ongedwongen sfeer van het begin was er terug, evenwel zonder exclusieve verbintenis van geen enkel van beiden en ‘en parfaite connaissance de cause’. Die vriendschap is er nu nog steeds.

Ik voelde mij rijk en geslaagd in het leven. De wereld lag aan mijn voeten.

Ik reed rond met mijn brommer op zoek naar wat er altijd en overal is maar soms moeilijk bereikbaar : meisjes.

Zo was ik toevallig in de buurt waar mijn lerares Geschiedenis en Frans van de humaniora woonde.

Deze ongetrouwde, alleenwonende, kinderloze dame was een monument op de middelbare school. Zowel door haar innemende, maar zeer zelfingenomen, persoonlijkheid als door haar pedagogische kwaliteiten, werd ze als één van de sterkste leerkrachten van de school beschouwd. Haar levensstijl, kleding en opmaak en vooral haar zeer vrouwelijke vormen maakten dat ze ook als vrouw zeer opvallend was. Haar leeftijd was één van de best bewaarde geheimen van de school. Ik schatte ze dertig jaar ouder dan ik.

Elk jaar maakte ze een grote reis. Ze was dikwijls in China, Japan en Zuid-Amerika geweest. Ook de Europese nog onontgonnen gebieden waren haar favoriete bestemmingen. Ze reisde bijna steeds alleen.

Het bijzondere was dat ze de ervaringen van die reizen steeds zeer goed in haar lessen wist te integreren. Zo kon ze drie kwart van de lestijd besteden aan een anecdote die ze had beleefd twintig jaar geleden tijdens de beklimming van de Vesuvius wanneer ze het over Pompeï had. De moraal van haar verhalen was steeds dat ze als alleenstaande dame goed haar mannetje had gestaan, en als het even kon, veel beter dan wat die snullen van meereizende mannen er meestal van terecht brachten. Ze had echter een héél irritant trekje : ze benoemde zichzelf in de derde persoon. Ze sprak steeds over ‘de juffrouw’ als ze het over haar eigen persoon had.

Ze was over het algemeen zeer streng in de klas en werd dan ook wat als de schrik van die bepaalde studierichtingen beschouwd waarin ze les gaf. Soms had ze ook wel een persoonlijk probleem met een leerling. Die kon dan niet veel goeds meer doen in haar ogen en kreeg dan min of meer expliciet het advies om een andere studierichting te kiezen. Ik had geen probleem bij haar, maar ik voelde nu ook niet meteen dat ze een boontje voor mij had. Regelmatig werd ik toch bewierookt.

Op een bepaald moment evenwel zei ze openlijk in de klas, terwijl ze met haar bovenlichaam helemaal naast de stoel ging hangen waarop ze zat.

- Wanneer ik een meisje naar het bord roep, dan kijkt Guillaume haar de hele tijd na.

Ik was er mij niet van bewust dat ik met het hoofd meedraaide van achter naar voor en helemaal uit de rang boog om tijdens het traject van een meisje dat naar het bord ging beter de deining van borsten en billen te kunnen volgen. ( Ik heb het eigenlijk al over iets dergelijks gehad, zie 8/06). Toen zij dat zo voor de hele klas openlijk opmerkte, voelde ik toch eventjes een verhoogde bloedtoestroom naar mijn hoofd.

Op die zomerdag , na het eerste jaar hoger onderwijs, ik had al een paar biertjes gedronken, vond ik dat mijn juffrouw Frans en Geschiedenis eigenlijk had bijgedragen aan mijn tot nu toe geslaagde studies en dat ze dit hoorde te weten. Ik wist waar ze woonde, dat wist trouwens iedereen, omdat ze zeer open was over haar privéleven en als goede lerares mocht elke leerling bij haar langs gaan indien hij of zij een probleem had met de leerstof.

Ik belde bij haar aan, ze deed open. Haar appartement had meer weg van een Chinese poreceleinwinkel dan van een leefruimte. Overal waren er zithoekjes met allerlei combinaties van zetels en twee- of driezitsbanken. Op vensterbanken, de schouw en op alle mogelijke plaatsen stonden er Chinese vazen en beelden, kommen en allerlei snuisterijen die ze van haar vele verre reizen had meegebracht.

Ik was zeer welkom, wat ik vermoedde dat ik zou zijn. Ze bood mij een drankje aan.

Ik vroeg whisky. Wij hebben ongeveer een uur gepraat, ze schonk steeds mijn glas goed bij en ik werd wat minder terughoudend. Mijn bedoeling moet in mijn ogen te lezen zijn geweest want ze kwam naast mij zitten. Ik wilde wat frunnikken aan haar, maar ze gaf mij te kennen dat dit niet kon.

Ze verliet de kamer en kwam een paar tellen later terug, gekleed in een zwarte zijden peignoir met blauwe en rode chinese motieven. De ceintuur was niet geknoopt, maar met de hand hield ze het dicht.

Toen ze naast mij kwam zitten viel de peignoir open en ik zag dat ze bovenaan bloot was, maar ze had wel een immense onderbroek aangehouden. Ik begon ze wat te strelen en te kussen over haar borsten, die zeer hard aanvoelden. Ze trok toen haar peignoir open en ik kon nu haar hele bovenlijf bewonderen. De borsten waren groot en zeer hard. Aangespoord door lust en alcohol wilde ik eigenlijk meer, maar ze hield me tegen. Ze deed haar peignoir zachtjes terug dicht en zei op haar lesgeverstoontje :

-Je hebt nu gezien dat de juffrouw ook mooie borsten heeft.

Blijf van mijn tetten af!

De volgende weken hadden Nicky en ik een fantastische tijd samen. Ze kwam een paar keer per week langs en bleef telkens slapen. Na elk week-end kwam ze terug met wilde verhalen over haar vrienden met wie ze optrok. Met die gasten vergeleken vond ik mezelf toch maar een zielige pierewaaier.

Maar ik trok mij op aan haar, ze nam mij op sleeptouw, ze leerde mij veel muziek kennen en ze wist altijd waar er iets te beleven was. Het Pink Floyd concert (zie 09/06), een lekkere fuif of we gingen gewoon wat potten pakken in de pub wat verderop. In het week-end zag ik Christine, mijn lief. Het was anders nu met haar, de sfeer was wat gemaakt vrolijk en ze stelde geen vragen meer. Ik had haar gezegd dat ik Nicky niet meer had gezien en ze leek gerustgesteld. Wat niet weet, niet deert dacht ik. Ik wilde haar geen pijn meer doen.

Dat dubbelspel deerde mij niet. Mijn schuldgevoel ten opzichte van Christine was fel geslonken, omdat ik gewoon nog maar weinig aan haar dacht in de week. Ik beleefde schitterende momenten met Nicky, ging naar de les en leerde wat van de wereld kennen. Meer hoefde het niet te zijn. Maar op een dag was ze zwijgzaam. Ze had geen prettig week-end gehad, zei ze, ze had mij gemist. Ik had een naar gevoel, meteen dacht aan die verstikkende verliefdheid die Christine voor mij had en waarbij volgens mij die dominante trekjes hoorden waarvan ik mij nu had bevrijd. Ik vreesde dat het nu gedaan zou zijn met de pret.

Wij bleven die avond op mijn kot. Wij begonnen wat te knuffelen op het bed maar toen ze halfbloot lag zei ze traag en met een zware stem: -Blijf van mijn tetten af. Ik schrok omdat ik die reactie niet begreep, met sex hadden wij nooit een probleem gehad, integendeel. Zij was helemaal niet puriteins en waarom gebruikte ze het woord tetten, in plaats van het iets minder vulgair klinkende tieten of gewoon de neutrale term borsten. Zij begon meteen hard te lachen. Het leek een grapje, wij vrijden verder alsof er niets was gebeurd…

‘s Morgens ging ik naar school, zij bleef in bed liggen want zij moest pas tegen de middag naar de les.

Toen ik ‘s avond terug kwam lagen er 2 dichtgeplooide velletjes ruitjespapier op tafel waarop ‘strikt persoonlijk’ stond geschreven in een cirkeltje als ware het een stempel:.

Liefste schat,

Raad eens hoe laat ik wakker werd… half één (stel je voor, om tien voor één moest ik de bus hebben in de ***straat, die haal ik niet meer) Die wekker van je is zeker niet afgelopen, enfin ‘k heb toch niets gehoord. ‘k Moet vast geslapen hebben. Sorry hoor, maar ik heb nu geen tijd om je trui in de pub te gaan halen. Sorry ook voor gisterenavond dat ik me plots zo aanstelde, maar je moet me trachten te begrijpen : ik ben ontzettend veel van je gaan houden en ik voel dat dit niet het geval is aan jouw kant. Ik weet maar al te goed dat het voor jou vervelend is : je kan niet zomaar opeens van Christine afstand doen, vooral, vooral niet na 2 jaar, je kàn haar gewoon niet laten vallen als een vieze vod, jullie hebben wellicht veel samen meegemaakt en je kan je leven niet inbeelden zonder haar en zij ook niet zonder jou. Maar ik wil je toch voor 1 ding waarschuwen : als je denkt dat ik zomaar bij jou kom om jou plezier te gunnen of om je bed te verwarmen of weet ik veel, wel dan heb je ‘t mis. Ik heb de pretentie van te zeggen dat ik nog geen hoer ben, al heb ik je misschien die indruk gegeven ! Als ik je zoveel opzoek, dan is dat omdat ik behoefte er aan heb je te zien, bij jou voel ik me thuis en geloof me, dit week-end heb ik je gemist, ik had echt zin om je bij mij te voelen.

Dat was waar ik allemaal lag over te piekeren, maar ik wist niet of ik het je vertellen moest, ik wist niet hoe je ging reageren.

En dat ik plots begon te huilen, dat was omdat ik jou in mij voelde, we waren één maar jij was met je gedachten ergens anders, bij iemand anders, dat voelde ik gewoon, en dat vond ik zo eng en benauwend. Ik voelde me net een ding, een voorwerp dat ik door jou liet gebruiken, een rotidee. Nu moet je me volgende keer daar eens eerlijk over praten en zeggen hoe de vork aan de steel zit, of ik gelijk heb of niet..

Ik heb liever dat als je me niet wil, als je niet van me houdt, dat je het me vlakaf zegt, maar NU, niet volgende jaar.

Denk nu niet dat ik kwaad ben, helemaal niet, ik heb alles misschien wat straf uitgedrukt, maar ik wil weten waar ik aan toe ben. Ik vraag je ook niet het direct af te maken met Christine, dat is onmogelijk. Begrijp me hierin niet verkeerd.

Zo, ‘t is eruit. Dat heb ik allemaal in 1 zucht geschreven, het rolde zo uit mijn pen.

Schat, ik moet ophouden, ik ben nu al te laat en eer ik in B*** aangekomen ben is de les al om, denk ik.(zoveel te beter)

Maar goed, nu is’t echt SCHLUSS !

Een stevige omhelzing

Nicky

Er was een foto verdwenen van mij met mijn basgitaar die boven mijn bed hing en haar cassettespeler had ze ook meegenomen.

Een paar dagen later hing er een briefje aan mijn deur.

Ik verlaat de school.

So long.

N

Ze is nooit meer langsgekomen.

Een vijftiental jaar later moest ik om professionele redenen in M zijn. Het was goed weer en toevallig marktdag. In de hoop N. te zien ben ik op een terrasje gaan zitten met zicht op de voorbijgangers. Een meisje van tien-twaalf jaar hing aan een verlichtingspaal te draaien terwijl ze zeurde over elastiekjes en ik zag dat een achtjarige taterwater, klein maar dapper, geen slipje aanhad, maar Nicky heb ik niet gezien.

Elk jaar op Sinterklaas denk ik terug aan dat concert van Pink Floyd, één van de mooiste cadeaus die ik ooit heb gekregen en soms hoor ik ze nog Med-dull roepen op One of these days.

Spons over drama

Op woensdag was er voor één keer geen post. Ik had zelf ook niet geschreven, ik was helemaal in de war. Neerschrijven wat ik dacht en voelde zou alles nog erger maken. S’avonds kwam N, wij praatten veel en ze bleef terug slapen. Op donderdagochtend lag er een brief in de bus van mijn lief.

Liefste Guillaume,

Ik ben vandaag naar I VS (een vriendin) geweest. Ik kon niet meer thuis zitten. We hebben samen een glas gedronken en wat gebabbeld. Echt, het heeft mij goed gedaan. Ze heeft me een beetje moed ingesproken. Ik heb haar alles verteld. Neem het mij niet kwalijk, maar ik moest mijn hart uitstorten. Ik heb zeker geen kwaad over je verteld, enkel de feiten zoals ze zijn. Op vele punten verstond ze je en ze zei wat ik moest doen. Ook vertelde ze dat ik veel veranderd was. Ik schrijf dat niet om te stoefen met mezelf hoor, je kunt het gerust aan haar vragen. Ze zei ook dat ik me niet zo moest laten gaan, dat het leven nog veel mooie kanten heeft buiten jou.

Gisteren vertelde een vertegenwoordiger me over zijn leven. Hij had zijn moeder en vrouw (aan 26 jaar) verloren en leefde daarna 9 jaar alleen. Omdat ik alleen was in de winkel heb ik ook verteld over ons. Ik heb enorm bijgeleerd, ik had al veel bijgeleerd, maar gisteren heb ik drie keer zoveel geleerd. Ik kan het je nu niet allemaal schrijven, het is nog niet duidelijk genoeg. Maar volgende zaterdag, indien ik mag, zou ik je het eens allemaal willen duidelijk stellen. Sedert 21 oktober, de dag van de trouw van Monique, hebben wij niet meer echt openhartig gepraat, ofwel was het door de telefoon ofwel was het in koude voor de deur. Zo kun je niet praten. Maar zaterdag zullen we dat eens doen hé. Mijn ouders gaan naar Z. en ik zal thuis blijven. Zul je aub geen uitvlucht zoeken om niet te komen ?

Je moeder is gisteren bij ons geweest. Ze hebben de ganse tijd over ziektes gepraat maar geen woord over jou. Toch voelde ik precies dat ze iets wist.

Zondagavond vroeg mijn moeder of je ziek was. Ik vertelde haar dat je met een ander meisje had geflirt. Ik zag dat ze begon te wenen en ik ben naar boven gegaan.

Ik geloof het niet van dat ander meisje. Je zegt me dat omdat ik altijd had gezegd dat indien je met een iemand anders zou gaan, ik het zou afmaken. Je zegt dat je niet van haar houdt.

Ik heb vanmorgen ons spaarvarken leeggemaakt (ik mocht toch hé), mijn moeder had niet veel kleingeld meer. Er zat 510 Fr (12,64 Eur) in. Help het onthouden dat ik je het zaterdag geef.

Mijn moeder een nieuwe droogkast gekocht. Je mag de oude motor hebben indien je er iets mee kunt aanvangen, de rest zullen we toch weggooien. Er is ook een lange electrische draad bij met stekker met aardleiding en schakelaar.

Maandag ben ik terug naar de pedicure geweest, en vrijdag moet ik terug gaan. Het is wel een kostelijk gevalletje die wratten, iedere keer 140 Fr (3.47). Je voelt dat goed als je er op loopt, het doet geen pijn, maar deugd doet het ook niet. Het is nu 5h15 de laatste post is al gelicht, dus zal ik maar morgen je brief posten, misschien weet ik dan nog wat te schrijven.

Dag

Christine

Schuld zonder spijt.
Ik heb nog twee dagen nagenoten van het eerste nachtje rollebollen met het meisje uit M. Ik was doodmoe maar liep op wolken. Alles was anders geworden. De herhaaldelijke en uitgebreide uitwisseling van sappen hadden mijn hormonenspiegel compleet dooreen geschud. Het is vermoedelijk door de infusie van haar testosteron toen dat mijn baardgroei in gang is geschoten en mijn jeugdpuisten voorgoed zijn verdwenen . Ik voelde mij een winnaar, ik had het prijsbeest van die fuif mee naar huis kunnen nemen en ze leek niet teleurgesteld over mijn bedprestaties.

Op zaterdag had ik gewoontegetrouw afspraak met mijn lief. De gevreesde en onvermijdelijke confrontatie met het slachtoffer van de misdaad zou nu plaatsvinden. Ze voelde meteen dat er wat was. De sporen van mijn uitspattingen waren nog duidelijk van mijn gezicht af te lezen en ik was anders. Er was nog weinig te zien van de bedeesde jongen die zij al die tijd al had gekend.

Achteraf bekeken was onze relatie zeer verstikkend geweest voor mij. Zij was een jaartje ouder dan ik en dat geeft op die leeftijd een groot moreel overwicht. Ook door omstandigheden bij haar thuis had ze al vroeg een grote verantwoordelijkheid moeten dragen, onder meer in de winkel, waardoor ze zeer rijp was op bepaalde gebieden. Ik pastte me volledig aan haar aan. Ik deed alles wat ze vroeg, cijferde mezelf weg omdat het zogezegd beter was voor ons.

Voor ik haar kende speelde ik basgitaar in een orkestje dat ik met een paar klasgenoten had opgericht. Met de kennis van een paar akkoorden en wat geleende instrumenten speelden wij de nummertjes van Creedence Clearwater Revival en mindere goden op schoolfeestjes en in een café links of rechts.

Ongeveer de volledige vrije tijd waarover ik kon beschikken besteedde ik aan repetities en optredens. In het begin dat wij verkeerden was zij mijn grootste fan en groupie maar dat sleet snel. Ze kreeg er genoeg van om de zaterdagnamiddag in één of andere koude hangar enthousiast te doen over het lawaai dat wij produceerden of urenlang in een café te hangen terwijl wij daar wat stonden te klungelen op een podium van bierbakken. Daarom had ze gevraagd toen de relatie ‘serieus’ werd te stoppen met het groepje. Ze had gelijk vond ik. Enerzijds had ik niet het geld om te investeren in materiaal en instrumenten en anderzijds had ik toen toch al een vermoeden dat er geen groot muzikant in mij schuilde. Ik stopte met dat groepje om meer tijd te hebben voor haar. Ik was van rock-bassist stilaan orgelaapje aan het worden zonder dat ik er erg in had.

Nu was die stringente band gebroken. Ik voelde mij vrij, maar ook verschrikkelijk schuldig omdat ik onze relatie had ontmaagd en haar vertrouwen had geschaad.

Ik biechtte op, maar minimaliseerde de fysische interactie die er was geweest. Ik sprak enkel over wat geflikflooi op de fuif. Zij was niet boos, maar geslagen, haar hele wereld stortte in. Mijn hart bonkte in mijn keel, ik besefte ten volle dat ik haar leven en hoop was en dat dit nu aan scherven lag. Na een lange stilte begon ze vragen te stellen. Ze wilde weten hoe groot de schade was; hoe zag die slet eruit, had ik haar borsten aangeraakt, waar het was gebeurd en of ik gevoelens had voor haar. Ik gaf weinig details maar voelde me net als een stout jongentje dat bij het schoolhoofd werd geroepen voor een vandalenstreek. Na wat gestamel van mij over haar scheen ze het te willen vergeven. Wij verlieten elkaar zonder dat er nog veel gezegd werd, wij kusten elkaar bijna zoals anders. Ik was wat bijgestuurd en besefte dat ik toch nog hield van haar. Wij hadden zoveel meegemaakt samen, één nachtje gestoei mocht dat toch niet allemaal compromitteren.

Op zondagavond ging ik terug naar mijn kot en herbeleefde in gedachten de hele nacht terug met Nicky, zo heette ze, uit M.

Vonken en testosteron.
De eerste weken op kot bracht ik door als een voorbeeldig student. Mijn ouders hadden mij duidelijk laten verstaan dat ik maar één jaar de kans kreeg om te studeren; aan mij om die te benutten.

Het electrisch wekkertje groette mij ‘s morgens, ik stond monter en fris op, at een zachtgekookt eitje en ging fluitend naar school. Op maandag schreef ik een brief vol hartstocht en heimwee naar mijn lief die achtergebleven was en op woensdag lag haar schrijfsel in de bus. Ik bracht de avonden alleen door of met medestudenten op mijn of hun kot. De vrijdagavond ging ik terug naar mijn ouders en op zondagavond spoorde ik terug naar de stad.

Na een paar weken voelde ik de nood om mijn woonst, een gemeubelde zolderkamer in een populaire wijk, wat te personaliseren. Ik omhulde de TL lampen met een rode hoes die ik had gesneden uit een plastic zak en in alle hoeken, achter het gordijn en onder het bed bevestigde ik wat blauwe of rode lampen. Ik timmerde een paar luidsprekerkasten in elkaar, waardoor een paar weken lang het schaafsel en zaagsel kraakte tussen mijn boterhammen en een gekregen lampenradio werd omgebouwd tot de kern van de geluidsinstallatie waarop mijn electrische gitaar en zijn effecten konden worden aangesloten. Ik halucineer nog wanneer ik denk aan de walmen van het gesmolten soldeersel dat daarbij vrij kwamen. De bediening van de hele lichtinstallatie werd onder de nachttafel geschroefd, de radio met toebehoren kwam aan de andere kant naast mijn bed te staan.

Na een maand ben ik dan toch wat afgeweken van mijn ijverige studentenleven. Een mens moet zo nu en dan ontspannen vond ik en een stapje in de wereld zetten kon geen kwaad. Het werd winter, de dagen werden korter en kouder en de avonden werden langer en regenachtig. Een vriend troonde me mee naar een fuif van een naburige meisjesschool die gehouden werd in een zaal in de benedenstad. Aan de ingang copieerden wij met speeksel een stempel van de hand van iemand die al betaald had en zodoende konden wij gratis naar binnen. In de zaal waren er meer meisjes aanwezig dan jongens. Er werd volop gedanst en gedronken en alles leek mogelijk. Om het half uur werd iedereen op de dansvloer uitgenodigd voor een bamba. Voor mij was dat de perfecte gelegenheid om een paar volle en frisse pinten van de toog te graaien en mij wat moed in te drinken.

Ineens sloeg er een vonk sloeg over tussen een meisje en mij. Ze was groot, had brede schouders, een stevige pakkont en borsten als halve pompelmoesjes. Haar pull in grijze mohair gaf bij bepaalde bewegingen haar strakke buik en navel bloot. Ze had een karaktervol gelaat met een brede kin, hoge jukbeenden en een oogopslag die iedereen meteen duidelijk liet verstaan dat haar wil wet was. Haar halflang krullend haar was enkel op het voorhoofd wat bijgeknipt en hoefde niet geborsteld of gekamd te worden. Ze had een zware stem en een aanstekelijke lach. Wat die supertrien in mij zag is voor mij nog altijd een raadsel. Ik had als jonge snaak nog de blos op mijn wangen, geen baardgroei van betekenis en nog wat late acne op mijn kin. Pas na vele gejatte biertjes durfde ik mij met de elegantie van een boerenpaard op de dansvloer te wagen. Maar wij raakten aan de praat. Ze bleek afkomstig te zijn uit M, een stad die later in Vlaanderen wereldwijd bekend werd wegens het hoogste aantal inwoners dat één of andere Miss verkiezing heeft gewonnen.

Al snel bleek dat ze die avond niet veel zin had om terug te gaan naar haar peda, een soort internaat voor meisjes waar om middernacht de deuren dicht gingen. Dus moesten wij noodgedwongen naar mijn kot. Het werd eigenlijk niet gezegd, het was een gevolg van de situatie. Om drie uur ‘s nachts hebben wij door regen en wind de hele trip naar mijn kot te voet afgelegd maar veel hebben wij er niet van gevoeld. Daarna hebben wij ook niet veel geslapen.

De volgende weken kwam ze meer en meer langs bij mij. Ze bracht een cassettespeler mee met bandjes van Deep Purple. Zo’n Philips toestel was toen voor mij onbetaalbare spitstechnologie en Space Trucking of Highway Star waren onbekende pareltjes hard-rock die fel afstaken met het smeuïge gewauwel van de melkmuilen dat toen de hele dag op de radio te horen was.

Op 6 december dat jaar zei ze dat ze het optreden van Pink Floyd wilde zien dat die avond doorging in Vorst. Ik dacht dat het zinloos was om tot daar te gaan omdat wij geen kaarten hadden en het concert compleet was uitverkocht. Maar het was even zinloos om te proberen haar daar vanaf te brengen. Toen wij aan de zaal aankwamen stond er een woelige massa volk voor de deuren. Ze sleurde me mee tot aan de nadarafsluitingen. In het gejoel van de uitgelaten fans slaagde ze erin de aandacht van een van de security-guards te trekken die achter de afsluiting op en af liepen. Een vent, met bovenarmen dikker dan mijn dijen, boog zich naar haar toe, ze brulde hem wat in zijn oor en stak hem een briefje van 500 Fr (12,50 Eur) in zijn hand. Daarop hielp hij haar over de dranghekken te klimmen. Toen ik er ook over wilde klimmen gaf die vent te kennen dat dit niet kon. Ze snauwde hem wat toe waarop hij zich omdraaide en wegging. Zij trok mij letterlijk over de afsluiting en zo konden wij met het regulier betalend publiek mee de zaal in.

Dit was het eerste concert van betekenis dat ik ooit zag. Ik kon amper geloven dat die halfgoden naar deze prozaïsche plek op aarde waren neergedaald om zich daar voor mijn plezier in het zweet te staan spelen.

Op de intro van One of these days vroeg ik haar uit welke plaat dat nummer kwam. Ze riep een paar keer in mijn oor Meddle.

Een tiental jaar geleden vertelde ik dit verhaal aan een zeer goede vriend. Zijn fijne glimlach ontging mij niet, maar ik kon de reactie niet thuiswijzen. Een paar maand later, ter gelegenheid van mijn verjaardag gaf hij me twee CDR’s met de bootleg opname van dat concert cadeau. Een collega van hem was geluidsingenieur die als hobby opnames maakte van de optredens die hij had bij gewoond. Dit concert had hij nog op band staan.

Als ik nu zeer goed luister naar die bas intro van Roger Waters, dan denk ik dat ik ze nog hoor roepen.