Eddy en Peter fietsen voor TransAlp - 900 helse kilometers door 4 landen - Eddy en Peter fietsen voor "STOP DARMKANKER" - Vertrek in Duitsland op 28 juni 2015, aankomst in Italië op 4 juli 2015
03-07-2015
Spijtig nieuws
Door omstandigheden die ik jullie dadelijk ga uitleggen, geen nieuws van de gebruikelijke schrijver... Gisteren heeft het noodlot Eddy ingehaald (het kan ook andersom geweest zijn...). Ze reden nochtans niet hard, amper 50 per uur werd mij verteld... om kennis te maken met de Italiaanse bodem, lijkt mij dit toch behoorlijk hard! Eddy reed netjes in het wiel van Peter, maar zou op een gegeven moment Peter zijn achterwiel hebben aangetikt. Deze laatste heeft daar niet echt iets van gemerkt, maar met zware gevolgen voor Eddy. Hij is Peter voorbij gevlogen zonder velo. De smak was hard! Het eerste wat zeer zichtbaar naar de vernieling was, was Eddy 's sleutelbeen. Het was een griezelig zicht. Volgens Peter en Alex had het niet veel gescheeld of het stak door zijn vel. Sorry voor de details, maar zo is het mij verteld... Onmiddellijk waren twee dokters ter plaatse. Infuus werd gestoken, er was duidelijk meer aan de hand. Het wachten op de ambulance duurde lang, heel lang... Na een half uur kon Peter het niet meer houden. Buiten het zakje van het infuus vast houden kon hij niks doen voor Eddy. Alex is ter plaatse gebleven tot de ambulance na nog een half uur wachten, ter plaatse was.
Peter heeft volgens Alex daarna nog een bovenmenselijke prestatie neergezet. In zijn frustratie heeft hij nog een zeer goede tijd gereden. Hoe hard hij ging, ben ik vergeten, maar aan Alex zijn uitleg aan de telefoon te horen was het heel hard... Dan kwam nog meer slecht nieuws, in het ziekenhuis werden nog acht gebroken ribben vastgesteld... We hebben er vierentwintig (ik heb het gegoogled), dat is dus één derde! Niet goed dus, ook een operatie voor het sleutelbeen bleek noodzakelijk. Vermits Bé aan de zijde van Eddy is gebleven (en dus geen computer bijstand kon geven) en Alex een ingewikkelde relatie heeft met zijn laptop, heb ik de zware taak op mij genomen om dit spijtige gebeuren met jullie te delen.
Peter heeft in overleg met zijn reisgezellen beslist om toch de twee laatste ritten mee te rijden. Alex zou nog een poging doen om hem in het klassement te houden, maar daar vrees ik voor. Het is ten slotte een teamwedstrijd.
Ik zal proberen om jullie verder op de hoogte te houden.
Het is laat en het was een lange rit, 146 km. Met een lange nabespreking. Over snelheid en parkoers. Over familie en verhalen over Giro en Tour. Zeker als het ging over de afdaling van de Gavia.
Gewoonweg onverantwoord. Zeker als je daar zo'n 1.000 wielertoeristen in competitieverband over heen stuurt. Als begeleider weet je dan met volstrekte zekerheid dat je vrouw na enkele weerzinwekkende haarspeldbochten, die je, gezien het wedstrijdverloop, tegen de hoogst mogelijke snelheid met je auto dient te nemen, liever in het aan de rand van de smalle rijbaan opduikende ravijn zou springen dan verder de Transalp met je voort te beleven. Tientallen "blinde" bochten op een amper eenpersoonsautorijvak... Hallucinant.
Als amateursportbestuurder en zeker met twee afdalings-Cirque du Soleil-artiesten als Peter en Eddy in je team ga je dan tot het gaatje.
Maar verder is het wel zo dat ik, tijdens die manoeuvres, vanuit mijn linker- en rechterooghoek kon vaststellen dat ik nooit eerder dergelijke pakkend vertoonde natuurtaferelen, in snelheid genomen dan, kon aanschouwen. Het gaat hier dan over de streek van de link tussen de Alpen en de Dolemieten. Die van de Stelvio, Bormio, de Gavia en Aprica. Om nog maar eens vast te stellen dat de natuur het strafste is dat we met ons beperkt begripsvermogen kunnen pogen te begrijpen.
En dan... onze kerels hebben zich vandaag verweerd, maar... Ze hebben bijvoorbeeld bijna zeven uur gefietst over die vermelde afstand. En ze waren ver voor veel andereen binnen in Aprica.
Maar toch... ze zakken opnieuw wat plaatsen in het klassement. Maar ze zijn niet alleen. Een en ander zegt toch veel over het parkoers. Te grelig of moeten zich in de toekomst alleen maar graatmagere heren en dames melden om de Transalp te rijden. Trouwens... dames... er rijden hier een stevig aantal niet alleen getalenteerde, maar ook bijzonder Pirandello-Colnago-Ridley-Merckx en dergelijke-gewijs geconstrueerde madammen mee. En rap dat die bergop kunnen rijden!
Het was een bijzondere dag. In veel opzichten. Persoonlijke en sportieve. En dat in een dergelijk landschap. Eddy, Bé, Peter en ik hebben quasi samen getuigd dat we met een bijzondere, aparte ervaring bezig zijn.
Jullie slapen al neem ik aan, maar toch een deugddoende nachtrust gewenst en tot morgen.
Ik ziet nu echt wel op mijn gemak in de lege, stille bar van ons hotel in Livigno, genaamd Het Alexander Charme Hotel. Ik meld het maar even ter info, want what's in a name en toeval bestaat dus niet. Mij is net, exclusief, een inlandse rode wijn gebracht met daarbij enige inlandse snuisterijen die nogal duidelijk doen denken aan en smaken als die uit die koekendozen van het genre zeven soorten verdufte koeken in één doos. Op de achtergrond hoor ik een allicht even inlandse versie van Take Five van Dave Brubeck. En deze geneugten bieden zich aan mij aan op zowat 1.900 m boven de zeespiegel, in een Livigno dat er op het eerste gezicht uitziet als een cowboydorp uit een wat opgedirkte spaghettiwestern, maar bij nader bezoek best heel gezellig overkomt. En den Italiaan was ook te doen.
De bedoeling van deze bijkomende avondsessie is van jullie enkele faits divers over te maken. Zo denk er eraan en hoop ik de freaks onder jullie van dienst te zijn met het opsommen van de cols die onze jongens tot dusver geteisterd hebben. In volgorde : de Oberjoch-10,6 km-gem. 4,2% - de Hahnentjoch-13 km-met pieken van 15 en 19% - Pillerhöhe-13 km-gem. 7% - dan twee niet geregistreerde onnozelaars van bijna niets anders dan stukken van tegen de 20% - het onding van een Flüelapas-gem. 8% met pieken van ver boven de 10% en 27 km lang en dan vandaag (de mooiste rit tot nu toe wat het decor betreft) met de Julierpas-7% gem.-pieken van 11% en alles bijeen 40 km lang-de Berninapas (waarop Eddy dus zijn eigen terugvond) en de Forcola ook niet om mee te zwansen.
Dan: na vandaag staan Eddy en Peter op de 22ste plaats bij de "grandmasters" en dat komt mede door het feit dat ze gisteren vijf minuten straf hebben gekregen omdat een van hen volgens het reglement het milieu zou hebben verbalemond door iets (het leeggoed van een gelleke bijvoorbeeld) zomaar tussen de bloemetjes en de bijtjes te hebben laten wegdwarrelen.
Maar het zou ook kunnen dat de oorzaak bij Eddy ligt die op een bevoorradingsplaats tegen een auto van de organisatie zou geürineerd hebben en zijn nog steeds strakke, ongedopeerde straal die auto danig zou geabumeerd hebben. Met zekerheid zal de waarheid over dit incident nooit geopenbaard worden.
Over mijn doodbrave kamergenoot Peter moet ik melden dat hij zelf zegt dat hij niet slaapt maar alleen maar zijn ogen toedoet. En dat hij alleen maar snurkt om de schijn van slapen overeind te houden.
Als jullie dit lezen is het waarschijnlijk al morgen en rijden "we" de koninginnerit... enfin, zo zeggen ze dat. Want veel koninklijks is er niet mee gemoeid als je weet dat het om vijf smeerlappen gaat waarvan enkele zich al heel dikwijls in hun hoedanigheid hebben bevestigd en zich zelfs tot legendes hebben doen verklaren, namelijk de Gavia en de Mortirolo. Maar die smeerlappen zijn toch maar wat ze zijn. Zij kunnen daar toch niets aan doen. En daarbij "men" is toch niet verplicht zich door hen te laten kastijden en daar zelfs 700 euro inschrijvingsgeld voor te betalen... of wel soms?
Maar slaap gerust... "ze" doen het zo masochistisch graag en vooral... het is hier heel plezant met ons vieren en we zien mekaar nog altijd graag.
Tot morgen.
Alex.
Oja! Als P.S. Als de heer Contador hier in Livigno op hoogte komt trainen logeert hij hier in het Alexander Charme Hotel en dan nog wel in kamer 301. Wil dat nu toch lukken dat Peter en ik daar vannacht ook slapen!! Toeval bestaat echt niet. Peter gaat morgen, net als vandaag, dan ook vliegen! Arme Eddy.
Derde rit... inderdaad, maar er is nog een en ander te vertellen.
Gisteren was niet alleen de heer E.S. uit B. nogal choco van dat klimmen, maar aan het eind van de dag was ook zijn Volvo oververhit. Althans toch de airco (bleek vanmorgen in de garage). Dat resulteerde in een reeks telefoongesprekken met België en dat op diverse niveaus. Dat verhaal is te lang en te gedetailleerd. Het kwam er uiteindelijk op neer dat Be een auto zou huren, omdat de Volvo niet in Davos kon hersteld worden, omdat de Volvogarage daar was opgedoekt en dat de Volvo naar Chur zou moeten gebracht worden om daar onder handen gepakt te worden.
Ik zou dan Be naar de garage brengen en later op het parkoers van de derde rit voor de pinnen komen.
Maar ik miste, een haf uur na de start in Davos, al meteen de eerste pijl die me op het parkoers zou hebben kunnen brengen, maar verkeer, nog nooit daar geweest, enkelrichtingen, opeengestapelde, kathedraalhoge verkeersborden, enz. regelden het zo dat ik... nog maar eens een begon te rijden.
Maar na veel vijven en zessen die ik jullie bespaar, zag ik ineens aan een rondpunt, ergens in Zwitserland, een klein groepje fietsers met helmen op en gele nummers op hun rug. Ik zat plots op het parkoers!!! Nog wat vijven en zessen en ineens kwamen mijn twee jongens in beeld.
Peter was volop bezig een gat toe te rijden op een nogal interessant groepke (ik zag mijn kilometriek constant boven de veertig zweven). Dus ik ging ervan uit dat het goed zat. Toch bleek Eddy nog wat naweeën te hebben van gisteren. Maar wat gebeurde er later. Tijdens de beklimming van de Berninapas, naar Livigno dus, kwam hij er zowaar wat door, die ouwe lepe krijger, en op de top van de volgende col, de laatste van de dag, de Passo Forcola, zag ik hem vanuit de verte, ver boven mij, zowaar van Peter overnemen.
Maar Murphy stond hem aan de meet op te wachten. De Volvo was in de voormiddag gerepareerd, geen huurauto dus, maar onderweg naar Livigno was hij opnieuw beginnen den ezel uit te hangen.
Hoe het daar verder mee afloopt vertel ik morgen. Ze zijn me hier aan 't opjagen om Italiaan te gaan eten. Waar halen ze het vandaan.
Weet je wat? Ik zal straks nog wat naar jullie doortokkelen. Op mijn gemakske, want zone laptop is voor mij echt gene kado. Dus met mijne verjaardag of met Nieuwjaar... niet doen, hé!!
Niet elke dag is dezelfde. Zoveel is duidelijk. En zeker tijdens een avontuur als de Transalp. Niet dat er een drama te melden is, maar de waarheid gebiedt me te melden dat deelnemer E.S uit B., beter gekend in voetbalmiddens onder de naam Snelders Eddy, heeft het vandaag, eufemistisch gesproken, wat moeilijk gehad. Met "slechts" een 24ste plaats voor het team als gevolg. Straks weten we wat dat betekent voor het algemeen klassement.
De eerlijkheid vraagt me echter wel te vermelden dat "we" met beklimmingen (en lange en zelfs twee als dusdanig niet aangekondigd) van tussen de twaalf en de negentien procent te maken kregen. En dat is dus net iets te veel voor doordeweekse voetbalbenen. Hoewel... die van Eddy waren en zijn nog steeds niet zo meteen doordeweeks. Ik denk dat als hij nu nog eens een saflet tegen een bal geeft die bal daar niet goed van zal zijn. De consequentie daarvan is dan wel dat die benen en de karkas die ze ondersteunen ook niet doordeweeks zijn en duidelijk constateerbare symptomen vertonen van niet meteen aan Contador of Quintana te linken eigenschappen die het klimwerk meestal bevorderen.
Maar! Wat heb ik een diep respect voor wat die gezond gebouwde 56-jarige aan karakter laat zien. Waarschijnlijk ook de gave die hem als voetballer deed schitteren en later ook als bedrijfsleider.
Moet ik het daarom dan alleen maar over den Eddy hebben? Natuurlijk niet.
De Peter kon wanneer hij zou gewild hebben minuten van Eddy zijn weggereden, maar deed dat niet. Terwijl ik vandaag, nog maar de tweede dag, onvoorstelbaar veel eenlingen ben voorbijgereden. Nochtans is het de bedoeling met zijn tweeën te finishen en zegt het reglement dat de tijd van de "zwakste" van de twee telt voor rituitslag en algemeen klassement. Met andere woorden, het was vandaag voor de meesten zeer duidelijk een zware etape. Punt.
Oja... dat is waar ook... het is hier schoon... zeggen ze. Want de ganse dag bergop-bergaf achter een losgeslagen kudde velofreaks manoeuvreren en oog moeten hebben voor alles wat beweegt, voor, maar ook vanachter u... al dat schoon zal ik eens op een andere keer moeten komen inspecteren. Wat denkt ge, mama? Zeg me waar en wanneer.
"Komen eten", hebben ze me net gemeld. En ik kan jullie verzekeren... het is hier niet alleen schoon... naar 't schijnt, wat zeker is dat hier hieeel lakker is!!
In een extreem respectvolle, ik ga zelfs zover met te melden een mij ontroerende beleving van de eerste effectieve aflevering van ons Transalpavontuur, moet ik jullie melden dat "mijn coureurs" het vandaag extreem en buiten de aanvankelijke verwachtingen excellent goed hebben gedaan.
Eddy gaf gisterenavond aan dat hij niet per se voor het klassement wilde gaan, maar uiteindelijk eindigden ze vandaag als dertiende van de 108 teams in de categorie van de "supermasters".
Zelf heb ik van bij de start een paar uur op hen moeten jagen in de hoop dat ik hen tussen al die andere, als ouwe pees gekwalificeerde, zich per, al dan niet gecarboniseerd, rijwiel voortbewegende gesublimeerde topsporters, zou opmerken. En uiteindelijk gebeurde dat op de laatste meest extreem steile kilometers van de finale.
Jullie merken het, ik ben stil.
Mijn bewondering voor de prestatie van Peter en Eddy, meegemaakt vanop de eerste rij, maakt mij vreugdevol nederig. En er komen nog zes spectaculaire dagen.
Niet dat ik het hem niet gun, maar Preben, die ouwe krijger van de tweede/derde rij kampioen van ons landje?
Kon de Roelands echt niet van hem winnen? De mijne zou dat met de benen die hij nu heeft wel gekund hebben. Maar ja, hij rijdt nu samen met zijn compagnon "maar" om het proberen op te lossen van darmkanker te steunen.
Net als mijn "vedetten", die morgen en zeker overmorgen een aanval plannen op de leidersplaats, nu moe zijn, ben ik dat ook en dek ik nu af.
Tot morgen.
P. S. Wifi en Bé van den Eddy komen voorlopig goed overeen, dus...
Het is nu zaterdag op zondag middernacht en ik kan nu pas aan het vervolg van de Transalpstory beginnen.
We waren namelijk al van na de middag ons Wifietje kwijt. Dat volgens velen schattige, gedienstige, maar voor een internetoen absoluut eigenzinnige sujet, waarvan ik al enkele jaren oprecht dacht dat het als ik er over hoorde over een of ander ras schoothondje slash kuttelakkerke ging. Wifi hier. Wifi daar. Hier gratis Wifi. Wifi overal. Ieder zijn eigen Wifi. Ik wilde jullie gewoon even melden dat er vandaag niet echt veel te melden was. Behalve dan het officieel inschrijven voor dat Alpenwieleravontuur en het per automobiel verkennen van de eerste col (beklimming voor de wieleranalfabeten), amper (ocharme) zes kilometer lang tegen amper vijf ten honderd stijgingsmoeite. En dat Eddy S. en zijn B. onderweg waren om ons onwaarschijnlijk getalenteerd gezelschap eindelijk te vervolledigen.
Bleek Wifietje dus onvindbaar. En wat bleek verder ook dat Wifietje hoogst broodnodig was, en de volgende dagen ook zal zijn, om mij met u in het verre Vlaanderen en diverse omstreken, in contact te brengen.
De wanhoop was Peter R. en mezelf meer dan nabij. Wij penetreerden in het bescheiden Sonthofen en deden ons wellustig tegoed aan Italiaanse junkfood als daar zijn penne arrabiata, een onduidelijke pizza, een amararettoeisbecher en een daaraan verwante chocolattekreimglas.
Dan werd het wachten op Eddy en Bé om onze gefrustreerde wanhoop met hen te delen, vergezeld van de waanzinnige hoop dat zij misschien er zouden in slagen Wifietje op een of andere manier terug uit het niets te doen verschijnen.
Dat lukte uiteindelijk alleen maar door in het holst van de aanrukkende nacht een zekere Ronny op het thuisfront via enig vindingrijk gemail en ouderwets getelefoneer ervan te overtuigen vrouw en kinderen of te negeren of hen in een schuilkelder onder te brengen ten behoeve van het met langeafstandsvangnetten heropvissen van het in de Zuidduitse bossen en bergen verdwaalde Wifietje.
Met dit tweede schrijfsel voor mijn, naar ik via via vernam, aangroeiende nieuwsgierige meute fans.
Intussen is het een uur na middernacht, wens ik de late Wifi-adoranten een wellustige nacht en hoop ik dat vandenamiddag Tom Boonen kampioen van ons landje wordt.
Als ons Wifietje morgen, dankzij de hulp, de steun en de goede zorgen van ons teamlid Bé van den Eddy, geen loeten meer vertoont kan het best zijn dat ik jullie dan iets vertel over de eerste rit van de Transalp 2015.
Sloppel!
En ze zijn vertrokken! Alex Van Haeke volgt de ritten op en zal dagelijks een klein verslag neer pennen...
Ik zou hier niet zitten knoeien op de laptop van stervoetballer (ex) Eddy Snelders (nu begenadigd wielertoerist) als Peter Roelands en ik niet convenabel in het startgebied van de Transalp 2015 waren aangekomen.
Ons rijtempo lag vrij hoog.
Ik had vandaag (als chauffeur) goei biene, zoals het vakjaron vermeldt, in die mate zelfs dat ik, terwijl Peter wat sliep, als volwaardige RABC'er een luske aan ons af te leggen parkoers "breidde". Ik negeerde de afslag naar Stuttgart, sjeesde "rustig" door en toen ik gewaar werd dat we in de geburen van Basel dreigden terecht te komen, heb ik Peter dan maar wakker gemaakt om hem voorzichtig te melden dat ik met dat luske bezig was en dat we in plaats van rond halftwee in Beieren te arriveren dat om zowat halfvier zou zijn.
Wat op zich qua snelheid om een luske van 280 km af te haspelen toch niet slecht is natuurlijk. Maar je bent Bicycler of je bent het niet. En ik zei al dat ik goei bien had en mijne kameraad, de auto van Peter was natuurlijk ook in orde.
Maar!!! Toen we, ter bestemming gearriveerde en na een groot glas slap Duits bier, de fietsen van de auto wilden halen, constateerde Peter dat zijn voorband vanwege de hitte van de uitlaat (of de lengte van mijn) luske gesprongen was. En op het eerste zicht, veel erger, dat zijn carbonvelg wat gebombeerd stond. Ander latex binnenbandje gestoken en de velg getest (en klaar voor de dienst bevonden) en alles naar de kamer gebracht (ook de fietsen) een een uur geleden aan het knoeien van dit Transalp-schrijfsel begonnen op een voor mij totaal vreemdsoortig Starwars-apparaat.
Nu maar hopen dat ik het verzonden krijg.
Als ik niet in een of andere psychiatrie opgenomen ben, probeer ik morgen u opnieuw via dit kanaal van onze avonturen te berichten.
Oef!!!
