Eddy en Peter fietsen voor TransAlp - 900 helse kilometers door 4 landen - Eddy en Peter fietsen voor "STOP DARMKANKER" - Vertrek in Duitsland op 28 juni 2015, aankomst in Italië op 4 juli 2015
29-06-2015
Niet elke dag is dezelfde. Zoveel is duidelijk. En zeker tijdens een avontuur als de Transalp. Niet dat er een drama te melden is, maar de waarheid gebiedt me te melden dat deelnemer E.S uit B., beter gekend in voetbalmiddens onder de naam Snelders Eddy, heeft het vandaag, eufemistisch gesproken, wat moeilijk gehad. Met "slechts" een 24ste plaats voor het team als gevolg. Straks weten we wat dat betekent voor het algemeen klassement.
De eerlijkheid vraagt me echter wel te vermelden dat "we" met beklimmingen (en lange en zelfs twee als dusdanig niet aangekondigd) van tussen de twaalf en de negentien procent te maken kregen. En dat is dus net iets te veel voor doordeweekse voetbalbenen. Hoewel... die van Eddy waren en zijn nog steeds niet zo meteen doordeweeks. Ik denk dat als hij nu nog eens een saflet tegen een bal geeft die bal daar niet goed van zal zijn. De consequentie daarvan is dan wel dat die benen en de karkas die ze ondersteunen ook niet doordeweeks zijn en duidelijk constateerbare symptomen vertonen van niet meteen aan Contador of Quintana te linken eigenschappen die het klimwerk meestal bevorderen.
Maar! Wat heb ik een diep respect voor wat die gezond gebouwde 56-jarige aan karakter laat zien. Waarschijnlijk ook de gave die hem als voetballer deed schitteren en later ook als bedrijfsleider.
Moet ik het daarom dan alleen maar over den Eddy hebben? Natuurlijk niet.
De Peter kon wanneer hij zou gewild hebben minuten van Eddy zijn weggereden, maar deed dat niet. Terwijl ik vandaag, nog maar de tweede dag, onvoorstelbaar veel eenlingen ben voorbijgereden. Nochtans is het de bedoeling met zijn tweeën te finishen en zegt het reglement dat de tijd van de "zwakste" van de twee telt voor rituitslag en algemeen klassement. Met andere woorden, het was vandaag voor de meesten zeer duidelijk een zware etape. Punt.
Oja... dat is waar ook... het is hier schoon... zeggen ze. Want de ganse dag bergop-bergaf achter een losgeslagen kudde velofreaks manoeuvreren en oog moeten hebben voor alles wat beweegt, voor, maar ook vanachter u... al dat schoon zal ik eens op een andere keer moeten komen inspecteren. Wat denkt ge, mama? Zeg me waar en wanneer.
"Komen eten", hebben ze me net gemeld. En ik kan jullie verzekeren... het is hier niet alleen schoon... naar 't schijnt, wat zeker is dat hier hieeel lakker is!!
In een extreem respectvolle, ik ga zelfs zover met te melden een mij ontroerende beleving van de eerste effectieve aflevering van ons Transalpavontuur, moet ik jullie melden dat "mijn coureurs" het vandaag extreem en buiten de aanvankelijke verwachtingen excellent goed hebben gedaan.
Eddy gaf gisterenavond aan dat hij niet per se voor het klassement wilde gaan, maar uiteindelijk eindigden ze vandaag als dertiende van de 108 teams in de categorie van de "supermasters".
Zelf heb ik van bij de start een paar uur op hen moeten jagen in de hoop dat ik hen tussen al die andere, als ouwe pees gekwalificeerde, zich per, al dan niet gecarboniseerd, rijwiel voortbewegende gesublimeerde topsporters, zou opmerken. En uiteindelijk gebeurde dat op de laatste meest extreem steile kilometers van de finale.
Jullie merken het, ik ben stil.
Mijn bewondering voor de prestatie van Peter en Eddy, meegemaakt vanop de eerste rij, maakt mij vreugdevol nederig. En er komen nog zes spectaculaire dagen.
Niet dat ik het hem niet gun, maar Preben, die ouwe krijger van de tweede/derde rij kampioen van ons landje?
Kon de Roelands echt niet van hem winnen? De mijne zou dat met de benen die hij nu heeft wel gekund hebben. Maar ja, hij rijdt nu samen met zijn compagnon "maar" om het proberen op te lossen van darmkanker te steunen.
Net als mijn "vedetten", die morgen en zeker overmorgen een aanval plannen op de leidersplaats, nu moe zijn, ben ik dat ook en dek ik nu af.
Tot morgen.
P. S. Wifi en Bé van den Eddy komen voorlopig goed overeen, dus...
Het is nu zaterdag op zondag middernacht en ik kan nu pas aan het vervolg van de Transalpstory beginnen.
We waren namelijk al van na de middag ons Wifietje kwijt. Dat volgens velen schattige, gedienstige, maar voor een internetoen absoluut eigenzinnige sujet, waarvan ik al enkele jaren oprecht dacht dat het als ik er over hoorde over een of ander ras schoothondje slash kuttelakkerke ging. Wifi hier. Wifi daar. Hier gratis Wifi. Wifi overal. Ieder zijn eigen Wifi. Ik wilde jullie gewoon even melden dat er vandaag niet echt veel te melden was. Behalve dan het officieel inschrijven voor dat Alpenwieleravontuur en het per automobiel verkennen van de eerste col (beklimming voor de wieleranalfabeten), amper (ocharme) zes kilometer lang tegen amper vijf ten honderd stijgingsmoeite. En dat Eddy S. en zijn B. onderweg waren om ons onwaarschijnlijk getalenteerd gezelschap eindelijk te vervolledigen.
Bleek Wifietje dus onvindbaar. En wat bleek verder ook dat Wifietje hoogst broodnodig was, en de volgende dagen ook zal zijn, om mij met u in het verre Vlaanderen en diverse omstreken, in contact te brengen.
De wanhoop was Peter R. en mezelf meer dan nabij. Wij penetreerden in het bescheiden Sonthofen en deden ons wellustig tegoed aan Italiaanse junkfood als daar zijn penne arrabiata, een onduidelijke pizza, een amararettoeisbecher en een daaraan verwante chocolattekreimglas.
Dan werd het wachten op Eddy en Bé om onze gefrustreerde wanhoop met hen te delen, vergezeld van de waanzinnige hoop dat zij misschien er zouden in slagen Wifietje op een of andere manier terug uit het niets te doen verschijnen.
Dat lukte uiteindelijk alleen maar door in het holst van de aanrukkende nacht een zekere Ronny op het thuisfront via enig vindingrijk gemail en ouderwets getelefoneer ervan te overtuigen vrouw en kinderen of te negeren of hen in een schuilkelder onder te brengen ten behoeve van het met langeafstandsvangnetten heropvissen van het in de Zuidduitse bossen en bergen verdwaalde Wifietje.
Met dit tweede schrijfsel voor mijn, naar ik via via vernam, aangroeiende nieuwsgierige meute fans.
Intussen is het een uur na middernacht, wens ik de late Wifi-adoranten een wellustige nacht en hoop ik dat vandenamiddag Tom Boonen kampioen van ons landje wordt.
Als ons Wifietje morgen, dankzij de hulp, de steun en de goede zorgen van ons teamlid Bé van den Eddy, geen loeten meer vertoont kan het best zijn dat ik jullie dan iets vertel over de eerste rit van de Transalp 2015.
Sloppel!
En ze zijn vertrokken! Alex Van Haeke volgt de ritten op en zal dagelijks een klein verslag neer pennen...
Ik zou hier niet zitten knoeien op de laptop van stervoetballer (ex) Eddy Snelders (nu begenadigd wielertoerist) als Peter Roelands en ik niet convenabel in het startgebied van de Transalp 2015 waren aangekomen.
Ons rijtempo lag vrij hoog.
Ik had vandaag (als chauffeur) goei biene, zoals het vakjaron vermeldt, in die mate zelfs dat ik, terwijl Peter wat sliep, als volwaardige RABC'er een luske aan ons af te leggen parkoers "breidde". Ik negeerde de afslag naar Stuttgart, sjeesde "rustig" door en toen ik gewaar werd dat we in de geburen van Basel dreigden terecht te komen, heb ik Peter dan maar wakker gemaakt om hem voorzichtig te melden dat ik met dat luske bezig was en dat we in plaats van rond halftwee in Beieren te arriveren dat om zowat halfvier zou zijn.
Wat op zich qua snelheid om een luske van 280 km af te haspelen toch niet slecht is natuurlijk. Maar je bent Bicycler of je bent het niet. En ik zei al dat ik goei bien had en mijne kameraad, de auto van Peter was natuurlijk ook in orde.
Maar!!! Toen we, ter bestemming gearriveerde en na een groot glas slap Duits bier, de fietsen van de auto wilden halen, constateerde Peter dat zijn voorband vanwege de hitte van de uitlaat (of de lengte van mijn) luske gesprongen was. En op het eerste zicht, veel erger, dat zijn carbonvelg wat gebombeerd stond. Ander latex binnenbandje gestoken en de velg getest (en klaar voor de dienst bevonden) en alles naar de kamer gebracht (ook de fietsen) een een uur geleden aan het knoeien van dit Transalp-schrijfsel begonnen op een voor mij totaal vreemdsoortig Starwars-apparaat.
Nu maar hopen dat ik het verzonden krijg.
Als ik niet in een of andere psychiatrie opgenomen ben, probeer ik morgen u opnieuw via dit kanaal van onze avonturen te berichten.
Oef!!!
