Een paar dagen zijn verstreken...
Slapeloze nachten ( nee ik neem de voorgeschreven trazolan nog niet) ik ben bang bang dat ik te diep zal slapen, te lang zal slapen of niet wakker geraak om er te zijn voor mijn gezin 's morgens en voor mijn werk.
Het gaat stilletjes, al een paar dagen zonder "onnodige" uitbarstingen. Mijn temperament komt wel nog naar boven als iets niet gaat volgens mijn redenering. Ook de schoolmoeheid van mijn zoon (13) werkt op mij. Het put mij uit om altijd maar aan de kar te duwen, al mijn extra energie er insteken, om dan boven op de heuvel te moeten zien hoe hij de kar gewoon lost.
Ons kleinste vertrekt op weekend, die koffer maken trigger trigger trigger... Nerveusheid ten top. 1000 keer in mijn hoofd herhalen wat er in dat koffertje moet. Veel te veel kledij, ditjes en datjes...
De les gespeld ( ik 38!?!?!)... "Het is niet omdat de kleine meegaat met ons, dat je daarom moet uitgaan"
Alweer trigger trigger trigger... Controle, dirigeren, commanderen... Wedden dat ze gaan face timen op de meest onmogelijke uren om er toch maar zeker van te zijn dat we thuis zijn. Waar houdt dit op???
En toch probeer ik ondanks alles kalm te blijven. Mijn sessie bij de osteopate gisteren heeft me daar een stukje in verlost. Ook mijn lichaam verteld me de verborgen trauma's te lossen, te aanvaarden wat gebeurd is en te plaatsen.
De grootste angst die me de grootste trigger bezorgt is dat ik iemand kwijt aan het spelen ben. Ze is te stil... Ze deelde haar gevoel met mij, hoe ik haar ( denk ik) pijn deed, ontgoochelde. Zij die me blijkbaar nog beter kent dan elk levend wezen hier op deze planeet.. Zij wist dat borderline in mij schuilde, bekende ze me toen ik het haar vertelde.
Ik hou zo ontzettend veel van haar.
Hier zat ik dan thuis, alleen op 4 wielen, mijn wereld ging niet verder dan 4 muren een deur en een toilet. Bed in bed uit... Enkele weken voordien besliste mijn lichaam om ermee op te houden. Ik had het teveel uitgeput, te veel druk gelegd op net dat gene dat me het meest graag ziet, er altijd voor me was, waar ik dag in dag uit op kon vertrouwen.
Een trombose legde mijn volledige linkerkant lam.
Mijn dag bestond uit slapen, geserveerd eten, weer slapen, wat heen en weer rijden thuis. De was kon ik nog net in de machine stoppen, stof kon ik op rolstoel hoogte afdoen. In de tuin kon ik niet op eigen kracht, de oprit kon ik ook al niet alleen af, veel te stijl...Op zo een momenten zijn 24u heel lang en weken lijken eindeloos. Tussendoor was het enige dat ik kon doen, lezen of tv kijken. Al snel merkte ik dat ik mijn aandacht er niet kon bij houden. Mijn gedachten dwaalden keer op keer af. Ik begon me af te vragen wie ik eigenlijk was.
Ik kwam tot de pijnlijke conclusie dat ik dit eigenlijk niet wist. Dat ik al heel mijn leven geleefd werd, gecontroleerd en gedirigeerd.
Zo sijpelden ver verborgen herinneringen weer binnen. Dag na dag en nachtmerries hielden me 's nachts ook wakker.
Ik werd met de dag onaangenamer, huilde veel, lachte amper. Ergerde me aan de kleinste dingen. Ontplofte voor niets. Ik kon niets meer relativeren, alles was zwart-wit, de ene moment wou ik zus en dan weer zo, de ene moment sporte ik vollenbak en dan lag ik weer in mijn zetel.
Ik besliste om in therapie te gaan niet bij een psychiater maar bij een mental coach. Het hielp de eerste dagen na mijn consult. En ik volgde haar programma op de radio om mijn dagen zonder consult te overbruggen. Maar het bleek niet genoeg. Het werd erger en ik sleurde mijn man mee naar dat donkere gat. Hij zat er compleet door en moest thuis blijven van zijn werk. Na een gesprek met de huisarts ging ook hij is praten met een mental coach.
Hoe kon ik hiermee omgaan, ik een borderliner in zeer hoge gradatie. Een gevaar voor mezelf ... Ik dacht na over hoe ik dit zou kunnen plaatsen. Misschien alles van me afschrijven aangezien ik geen prater ben. Wie weet kan ik er later nog iets mee...
Op deze blog zal ik neer pennen wat triggers voor me zijn, hoe mijn dag verlopen is. Mooie momenten, gevoelens bij momenten, enz
