Dagboek van een borderliner

Inhoud blog

	De aanvaarding
	De grootste trigger
	Proficiat!

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

En toen kreeg het kind een naam

19-05-2016

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

De aanvaarding

Een paar dagen zijn verstreken...
Slapeloze nachten ( nee ik neem de voorgeschreven trazolan nog niet) ik ben bang bang dat ik te diep zal slapen, te lang zal slapen of niet wakker geraak om er te zijn voor mijn gezin 's morgens en voor mijn werk.
Het gaat stilletjes, al een paar dagen zonder "onnodige" uitbarstingen. Mijn temperament komt wel nog naar boven als iets niet gaat volgens mijn redenering. Ook de schoolmoeheid van mijn zoon (13) werkt op mij. Het put mij uit om altijd maar aan de kar te duwen, al mijn extra energie er insteken, om dan boven op de heuvel te moeten zien hoe hij de kar gewoon lost.
Ons kleinste vertrekt op weekend, die koffer maken trigger trigger trigger... Nerveusheid ten top. 1000 keer in mijn hoofd herhalen wat er in dat koffertje moet. Veel te veel kledij, ditjes en datjes...

De les gespeld ( ik 38!?!?!)... "Het is niet omdat de kleine meegaat met ons, dat je daarom moet uitgaan"
Alweer trigger trigger trigger... Controle, dirigeren, commanderen... Wedden dat ze gaan face timen op de meest onmogelijke uren om er toch maar zeker van te zijn dat we thuis zijn. Waar houdt dit op???

En toch probeer ik ondanks alles kalm te blijven. Mijn sessie bij de osteopate gisteren heeft me daar een stukje in verlost. Ook mijn lichaam verteld me de verborgen trauma's te lossen, te aanvaarden wat gebeurd is en te plaatsen.

De grootste angst die me de grootste trigger bezorgt is dat ik iemand kwijt aan het spelen ben. Ze is te stil... Ze deelde haar gevoel met mij, hoe ik haar ( denk ik) pijn deed, ontgoochelde. Zij die me blijkbaar nog beter kent dan elk levend wezen hier op deze planeet.. Zij wist dat borderline in mij schuilde, bekende ze me toen ik het haar vertelde.
Ik hou zo ontzettend veel van haar.

Geef hier uw reactie door