Mijn naam is Eleanor, maar iedereen noemt me Ellie. Ik woonde tot voor kort samen met mijn man, Greg Manning, in een klein maar mooi huisje. Kinderen hadden we nog niet, niet dat we dat niet wilden. We hadden vele vrienden waarop we konden rekenen. Gwen Abbot, mijn beste vriendin, is er altijd voor mij. Zij loopt altijd goedgelachs rond, is altijd wel met iets bezig. Zij is het zonnetje in huis. Marry en Fergus verwachten binnenkort een kindje. Zij staan ook altijd klaar om te helpen.
Een gewone dag, Greg was op kantoor en zou vroeger naar huis komen zodat we samen konden zijn. Maar er was weer iets tussengekomen. Ik stond thuis, alleen, in de keuken, naar mijn risotto te kijken die juist gaar was. Er belde iemand aan de deur. Greg kon het niet zijn, die heeft altijd zijn sleutel bij. Iemand van de vrienden ook niet want zij wisten dat we niet gestoord wouden worden, het was immers onze avond. Het waren twee politieagenten. Wat had ik verkeerd gedaan? Ik snapte er niets van. Beiden hadden ze een bedrukte uitdrukking op hun gezicht. Ze stelden zich voor, één van hen heette agent Darby. Zij sprak me direct aan: 'Bent u Mevrouw Eleanor Manning?' 'Ja,' antwoordde ik, nog steeds niet snappend wat er gebeurde. 'Misschien wilt u even gaan zitten. Dan kunnen we u uitleggen wat er gebeurd is en waarom we hier zijn.' Ik zette me volgerig neer op de bank. Het draaide allemaal een beetje in mijn hoofd. 'Wij komen u meedelen dat uw man, Gregorie Manning, omgekomen is in een auto-ongeluk.' 'Nee! Dat kan niet! Greg komt zo thuis, ik heb risotto klaargemaakt,' stotterde ik. 'Greg heeft beloofd dat hij thuis zou komen.' Toen werd het stil, zowel in de woonkamer als in mijn hoofd. Plots zei agent Darby: 'Uw man zat niet alleen in de auto. Er was een vrouw bij hem. Haar naam is Milena Livingstone. Kent u haar?' Mijn keel was te droog om iets te zeggen dus knikte ik maar van nee. 'Kunnen we misschien wat water voor u halen?' vroeg de andere agent, ik was al vergeten dat hij er ook was. Ik dronk het glas met kleine slokjes leeg. 'Kunnen we misschien nog iets doen voor u, Mevrouw Manning?' 'Neen.' 'Zal het lukken? Moeten we misschien iemand opbellen die hier bij u kan zijn?' 'Neen.'
Ik liet hen de deur uit en keerde toen terug naar de woonkamer. De risotto was al helemaal verbrand, de hele keuken stonk ernaar. Ik zette de pot in het water en zette me op de bank in de woonkamer. Hier zat ik dan, alleen.
Toen ik weer eens een dag terugkwam van bij Party Animals, ging de telefoon, ik wou niet opnemen. Ze moesten maar een boodschap inspreken. Dat gebeurde niet, er werd alleen teruggebeld. En weer, en weer. Het leek wel op een spelletje, wie er eerst zou opgeven. En weer was ik het die opgaf. Het was Fergus: 'Ik wist wel dat je thuis was.' Hij nodigde me uit om te komen eten. Jemma had kip klaargemaakt, de open haard stond aan, ik moest alleen tot daar geraken en mijn voeten onder tafel schuiven. Eerst wou ik niet. Ik was te moe, maar omdat Fergus zodanig aandrong, gaf ik toch uiteindelijk toe, trok mijn jas aan en liep naar buiten. Eenmaal daar, klaagde ik dat de mensen niet meer met me spraken. Over doodgewone dingen. Zelf Jemma en Fergus spraken niet tegen me over het kleine wezentje in Jemma's buik. Fergus pikte direct op de zaak in en zei: 'In dat geval, willen we je iets vragen' 'Ja.' 'Wil jij peettante zijn?' 'Peettante?' 'Ja.' 'Natuurlijk wil ik peettante zijn! Dolgraag zelfs!' Ik huilde, ik hield mijn glas op om me te laten bijschenken. 'Daar drinken we op, op de kleine Dinges.' 'Op de kleine Dinges.' echoden ze me na. Een paar dagen, misschien was het zelfs weken, later was ik mijn leven weer op orde aan het brengen. Ik had al vaker gezegd dat te doen, maar nu was het er eindelijk ook van gekomen. Ik moest vooruit. Mijn leven opruimen was nu wel iets te groot gezien, dus begon ik maar met het opruimen met de letterlijke rommel om me heen. Elke ochtend startte ik om 6u. Buiten was het nog donker. Allerlei spullen van Greg en van mij, die ik niet meer nodig had, gooide ik in de plastic zak. Spullen waar ik waarde aan hechtte en waarvan ik besefte dat ze eigenlijk toch niets betekenden, verdwenen ook in die zwarte zak. Ook de klusjes die zich gedurende de periode van mijn zoektocht in Milena's leven hebben opgestapeld deed ik. Ik liet een monteur komen, zelf verving ik mijn gebroken raam, mijn keukenkastdeurtje, ik verfde de keuken en mijn eigen slaapkamer, ik kocht nieuwe matjes... Ik wou een mooi, glad, nieuw begin maken. Ik sprak opnieuw af met Daniel en Gwen. Ook ben ik op een koopavond een pakje gaan halen voor mijn toekomstig petekindje. Ik keek niet naar het nieuws, las geen krant, zodat ik niets hoefde te horen over het voorval van Frances. Op een zekere donderdagochtend, juist voordat ik in de schuur wou gaan werken om mijn gedachten weer even helemaal vrij te maken, ging de telefoon over. Ik negeerde hem, maar omdat er juist daarna ook op mijn gsm gebeld werd, keek ik toch naar het schermpje: Fergus. 'Hallo? Fergus?' Ik hoorde veel gebrabbel en snel gepraat en kon er nog net uit opmaken dat ik peettante was geworden. Een week later, op de babyborrel kreeg ik dat schattige nieuwe wezentje in mijn armen. Het leek net alsof zij het kleine lichtje is mijn donkere leven was. Zij is het nieuwe leven tussen al die doden.
