Jou vertel ik alles ! Names have been changed to protect... ME ! :-)
29-08-2018
Naar zee met Noortje
De bel.. Ik hoorde het amper en was niet van plan om open te doen, want het was waarschijnlijk niet voor mij. Ik had het mis. Ik hoorde mama zeggen: "ga maar verder, hij zit voor TV." Door die woorden keek ik op en zag ze staan. Zo schattig, zo onschuldig, zo Noortje. Ze vroeg of ik zin had iets te gaan drinken en een hapje te eten in de stad. Dat was een prima idee. Ik ging naar mijn kamer en kleedde me om. Het was een heerlijke dag en daarom besloten we met de bus te gaan. Het was een 5 min stappen tot aan de halte. Ik stelde de luchtige vragen. Hoe is het met jou ? Hoe is het in Antwerpen ? Ze antwoordde er stoïcijns op. Plots pakte ze mijn hand en legde die in de hare. Ik keer haar een beetje verschrikt aan en zij keek op, met haar puppy oogjes en haar lief wipneusje. Ze glimlachte, maar zei verder niks. We stapte verder tot aan de halte. We waren wat te vroeg en ik nam plaats op het bankje. Ze kwam voor me staan en kroop vervolgens op mijn schoot. We spraken geen woord. Ze legde haar arm rond mijn nek en legde haar hoofdje op mijn schouder. Zo zaten we daar een paar minuten lang tot de bus er aan kwam. Voor mij mocht het nog veel langer duren. We stapten op de bus en na een klein half uurtje waren we in de stad. We stapten af en liepen naar de winkelstraat zonder één enkel woord te wisselen. Toen we aan het begin van de straat kwamen, moest er wel iemand de stilte breken. Ik vroeg wat ze wilde doen. Ze stelde voor iets te gaan drinken in het cafeetje , waar we de eerste keer ook waren geweest. We kwamen binnen en zochten ons een rustig tafeltje achteraan Toen de ober onze bestelling neergezet had, stak ik van wal. Ik vroeg wat er scheelde en waarom ze me wilde spreken. Ze sloeg haar ogen neer alsof ze verlegen was of dat ze haar schuldig voelde. Er moest haar blijkbaar iets van het hart. Blijkbaar wist ik niet alles over haar. Ze vroeg me of ik me nooit afgevraagd had waarom ze me nooit naar Antwerpen had laten komen. Waarom ze niks meer had laten horen na die nacht samen. Ik had er niet bij stilgestaan waarom ik ze enkel zag als ze in de buurt was. Dat ik niks meer hoorde verklaarde ik als het feit dat ze haar verschrikt had mij zonder kleren te zien of dat ze onterecht dacht dat ik meer had verwacht. Ze keek me weer aan en glimlachte weer even. Ze schudde vervolgens het hoofd, ze zuchtte diep en zei: "Hier gaan we" Blijkbaar had ze een vriendje toen we elkaar ontmoette en was het al vrij serieus, want hij kwam al in huis. Toch waren er vlinders elke keer ze me zag. De tweede keer dat we elkaar zagen, mocht hij al blijven slapen en had hij al gevraagd of ze de grote stap wilde zetten. Ze had nog wat tijd gevraagd. Tijd om te oefenen, want ze had het plan opgevat dat ze met mij wilde oefenen, maar toen ik vroeg of ze zeker was ,want er was meer 1 keer de eerste keer, ze besefte dat haar plan toch niet zo slim was. Dat ik toen de keuze aan haar liet was een grote opluchting. Ze was zo geschrokken van zichzelf dat ze was gaan twijfelen, want ze voelde haar zo goed bij mij, maar ook bij haar vriend. Daarom dat ze wat afstand had genomen. Tot 2 weken geleden ze eindelijk de stap durfde te zetten. Plots stonden de tranen in haar ogen. Het was alles behalve een mooie ervaring geweest. Hij was ruw, ongeduldig en enkel op zijn plezier uit. Het deed pijn en voor ze het goed en wel besefte, was het voorbij. Het ergste van al was dat ze hem daarna minder en minder begon te horen en zien. Vorige week had hij het uitgemaakt. Het was toch niet wat hij zich er had bij voorgesteld! Ze was totaal in de war en gekwetst en wilde een schouder om op uit te huilen. Mocht ze dat nog wel nu ik wist hoe de vork aan de steel zat? Natuurlijk! Ik kon niet kwaad op haar zijn, ik voelde vooral medelijden. We liepen terug naar de bushalte en ze vroeg me of ik al plannen had voor de dag erna. Ik had niets in mijn agenda. Vervolgens vroeg ze of ik een nachtje wilde gaan stappen inclusief overnachting, omdat er anders iemand BOB moest zijn. Ik lichtte mijn ouders in en hun reactie was dat ik moest braaf zijn en dat ze geen klachten wilde horen, wat eigenlijk betekende: wees voorzichtig. Mijn papa zette ons af aan het station. We nemen de trein naar het zeetje. Het was een lange rit. Tegen de avond kwamen we aan. Het was vrij stil geweest in de trein, omdat we om de beurt een uiltje hadden gevangen. We hadden een knus hotelletje gevonden, checkte in en verfriste ons, om op zoek te gaan naar iets om te eten. Na het eten wilde Noortje een wandeling maken over het strand. Ze nam mijn hand en ik keek haar weer aan en zag hoe de warme bries door haar haren streelde. Das was een beeld dat ik in mijn geheugen wilde prenten. Plots stopte ze en draaide haar naar mij toe en omhelsde me. Ik gniffelde stilletjes, want ze moest op haar tenen gaan staan om dat te doen. Ik nam haar stevig vast. Zo stonden we een hele poos. Het voelde zo goed. Tot plots: "Noortje ?!" Verschrikt liet ze me los en keek om. Het was haar beste vriendin. Ze stelde me voor als haar super maatje. De vriendin fluisterde of het "diene gast" was, wat Noortje bevestigde. Vervolgens keek de vriendin keurend naar mij. Ze babbelde even verder en dan verdween die vriendin weer, want ze was met een hele groep daar, maar ze was iets vergeten op haar kamer, dus moest ze zich haasten. We liepen verder terwijl de zon langzaam in de zee zakte. De nacht kon beginnen...
