Jou vertel ik alles ! Names have been changed to protect... ME ! :-)
20-06-2020
Karo op cafe
Ik hoop dat ik er wat van bak, want ik typ mijn gevoelens en gebeurtenis van vandaag met heel wat alcohol op. Het was heel ongepland, maar ik ben Karo letterlijk tegen het lijf gelopen op cafe. Ik had totaal geen zin in een fuif, daarom besloot ik op cafe te gaan. Ik zou wel een avondje kunnen doorbrengen en me amuseren aan de toog. Zo zat ik te discuteren met een andere klant en zijn vriendin over een onderwerp dat ik me totaal niet meer kan herinneren. Op een gegeven moment moest ik de sanitaire voorzieningen opzoeken. Bij het buiten komen vergat ik links te kijken en had die dame niet zien komen. We botsten en verontschuldigden ons. Tot we merken wie we waren. Ik kreeg het koud en warm gelijk. Mijn eigenschap als ik gedronken heb, is dat ik ineens serieus emo kan zijn en dat werd ik met in haar ogen te kijken en ze zag het. Karo vroeg of alles goed was en dat was zo, maar toch twijfelde ze. Ze vroeg met wie ik daar was en stelde voor een tafeltje te zoeken om wat te praten. Ze was daar met een groepje vriendinnen en die konden het wel even stellen zonder haar. Toen ik de moed vond om te vertellen wat het deed haar terug te zien, schrok ze. Ze wist niet dat het zo diep zat, ook bij mij. Nadat die woorden volledig doorgedrongen waren, antwoordde ik met : Ook ? Ze keek verlegen en bekende dat er geen dag voorbij ging of ze dacht aan me. De een keer blij en verliefd en dan weer boos en gekwetst. Ze is zelfs in het midden van een liedje op de radio in tranen uitgebarsten. Een liedje van lynx : eyes of love. Op de woorden : There are things time wil not erase, like the look on my face when you turn and walk away, kon ze het niet meer houden en is ze naar haar kamer gelopen. Ik geloofde mijn oren niet. Deze geweldige dame ziet mij graag en heeft gevoelens voor mij. Zonder dat ze het merkt knijp ik in mijn arm, om er zeker van te zijn dat ik niet droom. Ze stelt voor om een wandeling te maken. Het is 21 juni en dus de langste dag van het jaar. Het was een heldere dag. Warm en veel zon. Wat maakt dat we tijdens onze wandeling nog kunnen genieten van een mooie zonsondergang. We praten wat over wat we zoal gedaan hebben en hoe het op school gaat. Zij over haar lief en ik over de voetbal. Na een tijdje komen we aan een bankje. We nemen plaats en praten verder. Plots vraagt ze dingen over de keren dat we elkaar tegenkwamen. We leerden dat we eigenlijk nooit op die plaatsen zouden geweest zijn, had niemand van onze vrienden aangedrongen om mee te gaan. Ze besloot dat het ons lot moest zijn dat wel in elkaars leven waren en dat we het moesten aanvaarden. Ze beloofde me nooit meer uit haar leven te sluiten. Ze wou altijd bij me komen uithuilen als dat nodig was en ik mocht dat bij haar. Voor mij was dat prima, zolang ik haar af en toe maar diep in haar ogen kon kijken. Dat deed ik op het moment dat ik dat dacht en wist niet of ik moest gelukkig zijn of huilen het kon zowaar allebei. Er rolde plots een traan over mijn wang. Ik had geen idee van waar die kwam, maar Karo zag het en veegde ze weg met haar vinger. Ze sloeg haar armen om me heen en gaf me een stevige knuffel. Ik wou nog lang zo blijven zitten, maar ze loste de knuffel en zette zich een beetje naar achter. Ze stelde haar hardop de vraag wat er toch mis was met ons. Ze vertelde nog hoe ze me in haar leven zag en dat haar vriend me moest gaan aanvaarden en bla bla bla. Mijn gedachten vertelde me dat ik me niks moest inbeelden en dat als we maanden of misschien jaren verder waren, ik ze waarschijnlijk niet meer in mijn leven zou hebben. Ik hoop dat mijn gedachten mis zijn. Zo zaten we daar nog een hele tijd te praten tot het al pikdonker was. We besloten terug te gaan naar het cafe. Daar aangekomen dronken we nog wat en belde ik mijn taxi. Ze kwam nog mee tot buiten en gaf me een stevige knuffel en fluisterde in mijn oor dat ik gewoon de juiste persoon op de juiste plaats op het verkeerde moment was en dat ik altijd in haar hart zal zitten. Ik fluisterde dat dat wederzijds was. Zo vertrok mijn rit naar huis. Begon dadelijk te schrijven met de tranen rollend over mijn wangen. Het lucht op, maar spoelt mijn liefde voor Karo niet weg. Oude liefde roest niet en hoop doet leven en geduld is een schone deugd. Alsof het nog niet erg genoeg is speelt op de radio het liedje: Ik mis je zo ... Oh boy !!!
