Ik ging gewoon even kort op bezoek, want hij was moe , ik was moe, maar wou hem gewoon even zien

Uiteindelijk was het 01:00 uur vooraleer ik weer thuis was, we slagen er steeds in om het "moe zijn" te vergeten als we samen zijn , en de kids weten waar ik ben, hebben zijn nummer, zijn tussendoor gebeld om te vragen of ik zeker niet thuis moest zijn, en zoals steeds gunden ze het me, ze weten dat ik relax bij hem, thuiskom met een kompleet kalm gevoel, een gelukkig gevoel, ze baten erbij immers 

(en zeg nu zelf , welke puber vind het niet leuk als moederlief het aftrapt voor een avond ) 

Ken je dat gevoel, kompleet ontspannen vanaf het moment dat je een bepaalde plaats binnenloopt, wel dat heb ik daar, ik kom binnen  zet me neer en ik voel de rust over me stromen, even geen gedachten even niet die zorgen, even gewoon geen verplichtingen, ik leg me , hang me , gooi me op de zetel of op het terras en ik geniet gewoon van zijn rust, hij straalt het gewoon uit , iedereen die in de buurt komt komt tot rust.

Moest ik het kunnen bottelen dat gevoel en commercialiseren , ik zou stinkend rijk zijn intussen. 

X is een bizarre ontdekking van me, heb hem ooit ontmoet in een ver verleden , en eigenlijk is dit het type man waar ik zo ver mogenlijk van weg zou blijven ,iemand waarvan je weet dat hij heel zijn leven zo zal blijven, iemand die het begrip "vrijheid" heeft gemaximaliseerd tot het uiterste ; 

En toch, hij heeft mijn volledige vertrouwen, is het enige menselijk wezen dat ik zou vertrouwen met mijn leven en mijn kinderen, met mijn huis , mijn dieren, mijn geld , mijn alles , en wat het belangrijkst is , hij heeft het nog nooit beschaamd dat vertrouwen. 

Uiteindelijk kom ik steeds weer thuis, hij weet dat ik ga, en hij weet dat te respecteren onze band is ongedwongen, oerdegelijk maar zonder verplichtingen, en dat is de reden waarom ik zo relax word van hem denk ik . 

Ik ben doublelife, 

Al een tijdje volg ik een bepaalde blog en ben er ook actief, maar onderhand zijn mijn verhalen zo lang geworden dat ik nood had aan een eigen blog . 

Wie ben ik, well meet us 

double and life , zo voel ik me vaak, ik leef een dubbel leven , eigenlijk kan je het zelfs een triple leven noemen onderhand.

Even kort de situatie schetsen, ik probeer het kort te houden toch 

Ik ben een single mam van meerdere kinderen, zowel pubers als kids nog , en ik woon ergens in de buurt van de maas 

Ik ben single, sinds een langere tijd nu, alhoewel ;

Er is zoiets als X, mijn soulmate , mijn vriend, mijn alles, maar niet mijn partner , want ondanks alles spreken we die woorden niet uit en blijven we braaf mekaars vrijheid respecteren die we zo nodig hebben, we zien elkaar wanneer we zin hebben om elkaar te zien en verlaten elkaar wanneer we daar de tijd toe achtten; 

Onze samenkomsten duren soms enkele uren, soms enkele dagen, we genieten van elkaar, het gevoel, de tijd , hij is de beste vriend van mijn kinderen, en mijn beste vriend.

En dan heb je Z , ik ben zijn minnares.

Ook hij is een vriend, een lief , een partner , maar enkel tijdens "gestolen uurtjes"  , ik ben zijn "eerste "als de andere er niet bij is, ik ben zijn "lief" als "zij" er niet is , ik ben degene die niet moet wassen en plassen, die niet moet zeuren of zorgen maken, maar ook degene die zelden naast hem wakker zal worden , ook degene die zich op de achtergrond houdt tot hij tijd heeft , tot hij uurtjes kan stelen  om bij mij te zijn. 

En hij is degene die mijn "echte" leven niet mag kennen, en daarmee bedoel ik mijn gezin , ik wil hem niet voorstellen, want in vredesnaam wat is hij dan ? 

Mijn lief is hij , part time ja, verder niet 

mijn vriend is hij, all the time, maar als "zij " er is toch best niet 

Mijn babbelmaat is hij , als hij er is 

Mijn knuffel, ja opnieuw, tijdens die gestolen uren 

Noem hem mijn "part time partner" 

Daarbuiten oefen ik een druk beroep uit , in een drukke mangeorienteerde wereld, met lange dagen en uren 

Dus nee ik ben geen huisvrouwtje dat steeds "ter beschikking" is , helemaal niet  , niks mis mee , maar zo kan ik niet leven punt uit;

Ik ben jong (dertiger) en heb veel om voor te gaan

De relatie is me op een zilveren schoteltje geleverd, en ik heb ze afgeweerd , de reden waarom wordt je wel duidelijk met de tijd . 

En ik , ik ben gelukkig met mijn "dubbel leven" , mijn "twee lovers ", mijn "mannen"  

Vriendinnen vragen me vaak hoe ik het doe, hoe ik het "combineer" , maar ik hoef niet te combineren, want mijn beide mannen weten dat ze in mijn leven zijn , en ze respecteren mij in mijn keuze om mijn leven te organiseren , ieder op hun manier, geen van beide zal me vragen een keuze te maken. 

Maar vaak gaat het door mijn hoofd, wat als we gepensioneerd zijn, gaan we dan nog steeds  zo zijn, stel je voor  is dat nu de toekomst? 

Eigenlijk ziet ze er zo slecht niet uit he , wel bizar , maar niet slecht;