Ik was zo blij Hope terug te zien. Maar het enige dat Hope zei was dat ze zich wou verontschuldingen en hoopte dat ik het haar zou vergeven. Ik maakte haar meteen duidelijk dat ik nooit boos op haar was geweest en dat ik het haar al van in het begin had vergeven. Ik zag Hope's uitdrukking veranderen, ze was ogelucht. Daarna zijn we meteen naar de cottage gegaan die ze had gehuurd omdat diegene van haar ouders verkocht was. Bij Hope zijn voelde net als thuis zijn. We hebben van 's morgen vroeg tot 's avonds laat zitten praten over wat we allebei hadden meegemaakt. Hope vertelde mij over de dood van haar vader door ALS, dat zij en haar zussen het zeer moeilijk hadden gehad. Haar moeder daarentegen kon niet meer leven zonder haar man en is vier jaar later gestorven. Dat haar huwelijk slecht is uitgedraaid vertelde ze mij ook. Ik vond echt dat Josh haar niet verdiende, als je een vrouw als Hope hebt ga je niet vreemd.

Hope's leven was niet alleen negatief geweest, ze had gekregen waar ze op had gehoopt, haar kinderen. Ik kon in haar stem horen hoeveel ze van hen hield. 

Daarna was het mijn beurt om haar te vertellen hoe mijn leven was geweest. Ik vertelde haar dat ik op pensioen was, dat ik was verhuisd, dat mijn zoon Andrew was gaan studeren en dat ik dood ben gegaan door een auto-ongeluk en dan op een onmogelijke manier weer tot leven ben gekomen. Ik zag hoe geschrokken dat ze was maar verzekerde  haar dat alles goed was met mij. Hope was heel nieuwsgierig naar hoe ik over de brief had gehoord. Ik vertelde haar over het koppeltje en Hope kon haar oren niet geloven. Later zijn we er achter gekomen dat we elk al een paar keer naar elkaar hadden gezocht maar dat het universum niet mee had gewerkt. Hope begon toen te wenen en zei dat het te laat was, dat we door het universum te veel tijd hadden verloren. Ik snapte er niets van en vroeg om uitleg. Hope begon toen nog meer te wenen en vertelde mij toen dat ze zoals haar vader aan ALS leed en dat ze zou sterven. Ik dacht even dat mijn wereld in elkaar storte, maar eigenlijk vond ik het niet erg. Iedereen gaat dood en ik zou tot de laatste dag van Hope houden en bij haar blijven.

Vandaag de dag leven Hope en ik in onze Cottage, we zijn getrouwd en hebben samen een safari gedaan. Ik houd nog altijd super veel van Hope al zit ze in een rolstoel.