De Turkse Hotel Federatie (TUROFED) roept de hulp in Turkse staat, zei Ahmet Barut. Hij is de voorzitter van de TUROFED en sprak in een persconferentie in Istanbul over de financiële crisis. Barut zei dat landen die in competitie waren met Turkije voor meer toeristen hun voornemens hadden genomen om hun toeristische sector te ondersteunen tijdens de financiële crisis. In Spanje heeft de regering een som van 400 miljoen Euro vrijgemaakt om de toeristische industrie e helpen overleven. In Griekenland is deze som 200 miljoen Euro. Dit is wat ook in Turkije moet gebeurenis Barut van mening.
De Turkse Hotel Federatie heeft een aanvraag ingediend van 400 miljoen Euro na een vergadering met de minister. Volgens Barut zal de toeristische industrie in Turkije een van de industrieën zijn die het minste zal beïnvloed worden. De regering en de industrie moeten samenwerken om te verzekeren dat er geen daling in vraag naar Turkije als vakantieoord komt.
Het zijn dus zware tijden voor de industrie maar ik denk zeker dat er nog hoop is. Zo bloeit bijvoorbeeld Zuid-Koreas toeristische industrie. Ik ben het er mee eens dat de regeringen een duw in de rug moeten geven als dit nodig is.
Richard Garriott naar de ruimte met Space Adventure
Wat vroeger een bijna niet bestaande ruimtetoerisme industrie was, kan stilaan uitgroeien tot een onderneming dat miljoenen Euro waard gaat zijn met duizenden passagiers tegen het einde van 2010. Dat is althans wat sommige analisten voorspellen.
Tien jaar geleden leek het idee om toeristen naar de ruimte te sturen eerder science fiction dan een uitvoerbaar zakenplan, zegt John Gedmark , executive director van Personal Spaceflight Federation, een handelsassociatie die de reisindustrie naar de ruimte vertegenwoordigd. Niemand dacht dat het ooit kon verwezenlijkt worden. Tot in 2001 de Amerikaanse multimiljonair Dennis Tito s werelds eerste ruimte toerist werd. Het heeft hem rond de 20 miljoen dollar gekost. Sindsdien hebben nog 4 toeristen die trip gemaakt.
Nog een grote mijlpaal voor de industrie was de groeiende aandacht en investering van ondernemers zoals de mede stichter van Microsoft Paul Allen en de Britse miljardair Richard Branson. Richard Branson is de stichter van de ruimtetoerisme bedrijf Virgin Galactic. Er wordt nu gewerkt aan verscheidene projecten om mensen in de nabije toekomst naar de ruimte te kunnen sturen. Richard Garriott, een computerspel ontwikkelaar en zoon van voormalig NASA astronaut Owen Garriott zal in April dit jaar met Space Adventure naar de ruimte gaan om er de toerist uit te hangen.
Voor 100 miljoen dollar per persoon zullen 2 toeristen en een piloot in de toekomst 2 weken kunnen doorbrengen in de ruimte . De reis zal plaatsvinden als de contracten met de reizigers zullen worden afgesloten, zei Space Adventures. We weten ook al van 2007 dat er tegen 2012 een hotel in de ruimte komt. In speciale pakken kunnen de gasten door het luxueuze hotel rondvliegen.
Is dit pure decadentie of is dit de volgende logische stap? Is het niet een beetje té veel geld om uit te geven aan je vakantie? Dit, terwijl er elke dag duizenden mensen creperen van de honger? Is ruimtetoerisme wel verantwoord? Welke andere industrieën zullen er baat bij hebben? Wie gaat er nog een graatje meepikken?
Voortaan kan je in het grootste hotelketen van de U.K, namelijk Premier Inn, volledig zelf inchecken.
Tegenwoordig moet je ongeveer 8 tot 10 minuten wachten eer je kan inchecken in je hotel. Maar door de nieuwe technologie die gebruikt wordt door Premier Inn zullen de gasten van hotel St Marys Gate in Sheffield maar ongeveer 1 minuut moet wachten. De receptie van het hotel zal nog wel bemand blijven om de andere wensen van de gasten te kunnen vervullen.
Ik geloof dat zakenmensen er vooral blij mee gaan zijn. Voor leisure toeristen zal het ook wel aangenaam zijn om niet meer zo lang te wachten. Toch zou ik zelf opteren voor een meer persoonlijke aanpak. Als ik een hotel binnenkom wil ik vriendelijk onthaald worden .ook aan de balie. Je kan het een heel klein beetje vergelijken met het gaan winkelen in een groot warenhuis of je brood gaan halen bij de plaatselijk bakker. Ik vraag me af hoe lang het zal duren voor de automatisering gaat overwaaien naar de rest van de U.K en Europa.
Jammer genoeg zijn er de dag van vandaag nog altijd terminaal zieke mensen. Maar het is tegenwoordig moeilijk je in te beelden dat er geen remedie bestaat tegen de onaangename dingen des levens. Dan heb ik het over dag en bodycrèmes tegen de jammerlijke verzakkingen van het lichaam tot kunsttranen die je ogen vochtig houden.
Tasimelteon is een medicijn dat ervoor moet zorgen dat een jetlag uitblijft na een lange vlucht doordat het natuurlijke slaapschema opnieuw wordt ingesteld. Het medicijn zou de moeilijke slapers onder ons makkelijker in slaap laten vallen. We zouden er ook langer wakker van kunnen blijven luidt het. Bij onderzoek werden 450 proefpersonen 5 uur lang wakker gehouden dan normaal. De proefpersonen slikten Tasimelteon, sliepen tussen de 30 minuten en 2 uur langer, dan mensen die een placebo hadden gekregen. Melatonine is geen slaapmiddel en heeft, beweert het wetenschappelijke tijdschrift The Lancet, daardoor ook geen bijwerking.
Is Tasimelteon iets voor u?
Ik verkies het in ieder geval om geen geneesmiddelen te nemen zolang dit niet echt nodig is. Het medicijn is dan ook nieuw op de markt. Wie kan immers garanderen dat het over 5 jaar, mits regelmatig gebruik, geen nevenwerkingen gaat veroorzaken?
240 000 dollar voor Arabische T-shirt op luchthaven JFK!
Jarrar Raed die in 2006 door veiligheidspersoneel van de luchthaven JFK in New York gedwongen werd zijn T-shirt te bedekken en zijn zitplaats (ongewild) af te staan om vervolgens achteraan in het vliegtuig te gaan zitten zodat de stewardessen hem in de gaten konden houden, kreeg op 6 januari welgeteld 240.000 dollar schadevergoeding.
De tekst op zijn T-shirt luidde in het Arabisch en het Engels: We will not be silent. Een functionaris van TSA, het agentschap dat zorgt voor de veiligheid op Amerikaanse luchthavens, verklaarde dat dit niet kon: Een T-shirt met een Arabische tekst dragen in de luchthaven, is als een bank binnenlopen met een shirt waarop staat ik ben een overvaller. Jarrar Raeds vergoeding is het resultaat van een schikking met 2 ambtenaren van TSA en met JetBlue. Jarrar had hen aangeklaagd met steun van de burgerrechtenbeweging ACLU.
Wie in dit geval gelijk heeft laat ik volledig in het midden. Wel vraag ik me serieus af of 240.000 dollar niet lichtjes overdreven is .Nu, dat het ging om een lichte vorm van discriminatie kan ik simpelweg afleiden uit de foute redenering Een luchthaven binnenlopen met een T-shirt waar een tekst in het Arabisch opstaat is als een bank binnenlopen met de T-shirt ik ben een overvaller. Dat meneer G.Harris en F.Trottas geniale brein de verkeerde conclusies trok is overduidelijk.
Dat het in dit geval handelde over niet al te snuggere veiligheidspersoneel kan ik afleiden uit de redenering Trek een andere T-shirt aan en de vlucht is veiliger, We zetten hem dan maar vanachter in het vliegtuig zodat de stewards een oogje in het zeil kunnen houden. Als Jarrar Raed (en mogelijk andere passagiers) er daadwerkelijk donkere praktijken op nahielden en van plan zouden zijn een aanslag te plegen, is de aanpak van het veiligheidspersoneel verontrustend.
Zou het kunnen dat men dit louter en alleen deed vanuit de overtuiging dat het andere passagiers de stuipen op het lijf zou jagen? Indien dit het geval zou zijn (wat natuurlijk niet zo is), zou volgens mij een snelcursus sociologie en omgangskunde de heren Garfield Harris en Franco Trotta zeker ten goede komen. De manier waarop je iemand benadert is van essentieel belang en zal ook bepalen of men gehoorzaamt, luistert, meewerkt, .. Dit neemt niet weg dat veiligheidspersoneel bij het minste twijfel actie moeten ondernemen. Alleen is dus belangrijk hoe men dit doet.
Gezien de omstandigheden stel ik me natuurlijk ook een paar vragen bij Jarrars T-shirt keuze voor die dag. Ach ja, . je moet maar eens een Arabier zijn die na 9/11 wil reizen in de V.S in een T-shirt met een Arabische zin die aanleiding kan geven tot de verkeerde interpretatie ervan.
Luchtvaartmaatschappijen kunnen zulke nieuwsberichten, die heel de wereld rondgaan, op zijn zachts gezegd missen . Vooral als men zon rechtszaak verliest.
Hoe had jij gereageerd op zon situatie als passagier/veiligheidsagent? Welke stappen had jij ondernomen?
Elke dag kunnen we getuigen van dappere journalisten die life verslagen uitgeven vanuit oorlogsgebieden. Op een achtergrond van bombardementen, vuurschoten en een schreeuwende menigte,waar de donkere hemel met elke explosie de verwoestte stad weer verlicht, wagen zij hun leven voor het perfecte verhaal, de ontroerende beelden, ..en natuurlijk hun maandelijks loon. Tot het licht is uitgedoofd en alle inwoners zijn weggevlucht naar vluchtelingkampen en omliggende steden ..Je kijkt naar de beelden met een brok in de keel en denkt maar goed dat ik hier zit .Je zal je niet afvragen welke toeristische bezienswaardigheden zijn er eigenlijk in Kaboel? Laat staan dat het ooit nog maar in je opkomt om er heen te reizen.
Maar het fenomeen toerisme kan je vinden in s werelds meest onwaarschijnlijke gebieden. Van het koude Antarctica tot de oneindig grote ruimte. Sommige toeristen gaan wel heel ver om hun zintuigen te prikkelen. Mensen die oorlogsgebieden opzoeken om er hun vakantie door te brengen zijn schaars. Zo ook de mensen die diensten aanbieden in verband met het vervoer en verblijf van toeristen. Het principe van van vraag en aanbod dus.
Afghanistan is één van die landen.Steden die vandaag toegankelijk kunnen zijn dankzij de wegen, zijn morgen misschien alleen per vliegtuig bereiken of zijn helemaal niet meer toegankelijk. De klein aantal toeristen die Afghanistan jaarlijks onthaald, dit zijn er minder dan 1000, hebben veel hulp nodig om hun vakantie veilig door te komen.
In steden zoals Kaboel, Herat, Faizabad en Mazar-i-sharif is er een klein legioen van Afganen die de laatste 7 jaar gewerkt hebben als vertalers, veiligheidsagenten ontpoppen zich tot gidsen. Twee bedrijven: Afghan Logistics and Tours en Game Travel verzorgend e meeste reizen in het land. Elke dag opnieuw tekenen en hertekenen zij de excursies die zij gaan maken die dag.
Band-i-Mir meer in de Bamian Valley regioWakhan Corridor
Great Game Travels directeur is Amerikaan Andre Mann. Drie jaar geleden kwam hij aan in Afghanistan.De lokale autoriteiten, veiligheidsnetwerken en internationale organisaties houden hun up-to-date over alle veranderingen van de tactieken van de Taliban. Naar gelang die informatie handelt Great Game Travel. Het kan dus zijn dat zij van route verandering ten einde op een bestemming te geraken, beslissen om het vliegtuig te nemen i.p.v de touringcar of een excursie te annuleren.
Volgens Andre Mann zijn er dan ook 2 soorten (typologieën) van toeristen. Zij die Afghanistan bezoeken omwille van zijn afgelegen plaatsen zoals de Wakhan Corridor. En zij, Afghanistan bezoeken om getuige te zijn van zijn recente geschiedenis van conflicten.
Hier wordt weer duidelijk dat politieke stabiliteit essentieel is voor de ontwikkeling van toerisme. Maar het laat ons ook zien dat het kan. Toerisme, hoe weinig ook, in een gebied dat is getraumatiseerd door jarenlange conflicten.
Waar een wil is, is een weg. Maar de vraag blijft natuurlijk .wilt u wel?
Elk land is uniek, elk mens is uniek. Alle volkeren in de wereld hebben hun eigen unieke cultuur. Ik kan geen betere manier bedenken om deze culturen en de wereld waarin we leven te leren kennen en ervaren dan te reizen. Zoals Confucius het eens zei: Het is beter een mijl te reizen dan 1000 boeken te lezen.Amen en uit!
In de meeste gevallen draagt het toerisme bij tot een aantal zaken zoalshet verminderen van vooroordelen, creëren van meer werkgelegenheid etc.. Maar toerisme kan ook een negatieve impact hebben op de cultuur van de lokale bevolking. Het kan er tot leiden dat cultuur verdwijnt met elke toerist waarmee het in aanraking komt .
Het verlies van cultuur door de plaatselijke bevolking kan verschillende vormen aannemen. Een voorbeeld hiervan is dat de locals, eenmaal ze zich realiseren dat er geld te verdienen valt, souvenirs (handwerk etc.) verkopen die voor hun bijvoorbeeld een spirituele waarde hebben. Maar na een tijd worden die souvenirs die ooit een spirituele waarde hadden, gezien als handelsgoederen Het gaat soms zo ver dat men het design verandert van oorspronkelijke handwerken om zo tegemoet te komen aan de verwachtingen en vragen van de toeristen. Hetgeen ook heel jammer is, is dat de traditionele klederdracht verdijnt.
Wat ik persoonlijk nog het ergste vind is de manier waarop sommige toeristen fotos trekken van de plaatselijke bevolking. Zonder hiervoor hun toestemming te vragen dus. Dit kan je doen bij dieren in de Zoo maar niet bij andere mensen. Ik denk terug aan een gelijkaardig verhaal dat één van mijn vriendinnen me vertelde na een citytrip naar Londen eind 2006. Ze was er getuige van hoe fotos trekken zonder permissie kan leiden tot onenigheid.
Een Japanse toerist die in het wilde weg fotos maakte van alles wat hij bewonderenswaardig en mooi vond, kreeg een Londenaar in de gaten die volgens hem ook een foto waard was. De Londenaar was een jonge gast die menig mens een blik waard gunde omwille van zijn uniek uiterlijk. Toen de Japanse toerist, zonder discretie, zijn fototoestel bovenhaalde om een paar fotos te maken van de jonge man die langs hem stond, werd het hem al gauw duidelijk dat dit niet in dank werd afgenomen. Een kleine woordwisseling begon al snel uit de hand te lopen en trok de aandacht van een politieagent die tussen beide kwam. Nu, wat ik jullie zeker niet wil weigeren is de grappige afloop van dit verhaal. Ongeveer 2 dagen later kwamen mijn vriendinnen de jonge man weer tegen .Dit keer stond hij samen met zijn maten, die even uniek waren als hijzelf, met een bordje in zijn handen waarop te lezen stond: 1 £ for a picture.
We gaan op zoek naar cultuur maar bij elk bezoek knagen we ongewild en onbewust aan het cultuur van onze gastheer. Traditionele gerechten, klederdracht en gebruiken worden gewisseld met deze van thuis. Zo neem je de essentie van het reizen weg.
Toeristen zitten té vaak in een Environmental Bubble. The Environmental Bubble volgens socioloog Eric Cohen: De behoefte aan een environmental bubble is iets wat veel toeristen in gemeen hebben. Dit is als het ware een luchtbel met de geur en kleur van het vertrouwde waarin veel toeristen zich verplaatsen. De voorzieningen op de toeristische bestemmingen moet iets vertrouwds hebben. Het zijn vooral de massatoeristen die zoveel mogelijk in hun Environmental Bubble blijven zitten. Zij maken georganiseerde reizen, naar vooral strandvakanties met een hoog voorzieningsniveau. Chinese toeristen die Frankrijk bezoeken moeten Chinese gerechten geserveerd krijgen. De kamers moeten er uitzien zoals wij ze thuis gewoon zijn. Het gaat soms zelfs zo ver dat men hotels bouwt die bedoelt zijn om te mikken op toeristen van één bepaalde nationatiteit.
De Kremlin Palace in Antalya (Turkije)
Naar mijn mening zorgt deze ervoor dat toeristen hun vakantie niet optimaal beleven. Waag de sprong! Wees open minded! Zoek voor je op vakantie vertrekt, informatie op over de plaatselijke cultuur (gewoontes, tradities, .). Zo kan je al snel kleine misverstanden vermijden.Hierdoor maak je het ook niet moeilijker voor de reizigers die na jouw, dat kleine dorp of gemeenschap gaan bezoeken.
Als studente Toerisme en Recreatiemanagement ben ik van nature geïnteresseerd in andere landen, culturen, gewoontes, . Ik ben nieuwsgierig en wil er naartoe reizen, ik wil het door mijn eigen ogen zien en interpreteren. Ik wil het voelen, de sfeer opsnuiven. Een bestemming leren kennen op mijn manier. Ik ga dan het liefst naar plaatsen die mij sinds mijn jeugd geboeid hebben. Bekende plaatsen die je steeds opnieuw ziet op tv en de ansichtkaarten.
Nadat ik die plaatsen eenmaal bezocht heb verlaat ik mijn hotel en vertrek als het ware op avontuur. Dan begint voor mij de echte reis. Ik hou mijn ansichtkaart voor mij uit om zo de evolutie te kunnen volgen van het drastisch veranderende landschap terwijl we wegrijden van het hotel.
Ik ben nieuwsgierig. Ik wil het verhaal weten achter het verhaal. In dit geval het verhaal achter het succesverhaal van Dubai. Ik heb er verscheidene documentaires over gezien, talloze artikels over gelezen, gepraat met mensen die er geweest zijn. Als trouwe National Geographic lezeres herlees ik de editie van januari 2007, getiteld Dubai, eiland in een zee van zand , geschreven door freelance journalist Afshin Molavi . Ik quoteer uit de tekst: :Dubai was een slaperig, zongeblakerd stadje dat werd bewoond door parelduikers, vissers en handelaren . Nu is Dubai de internationale hoofdstad van het luxeleven. De lucht knettert er van overdaad en potentie. Dubai trekt nu al meer toeristen dan heel India, meer schepen dan Singapore en meer buitenlands kapitaal dan veel Europese landen. De economische groei, 16 procent, is bijna twee keer zo hoog als in China. Is het een uitzondering of een model dat moet worden gekopieerd door andere Arabische landen? en beslis om er een artikel over te schrijven. Want het is een terechte vraag naar mijn mening. En hoe heerlijk is het om je eigen overtuiging uit de mond van een ander te horen.
Dubai in 1990 Dubai 2009
Ik wil het niet hebben over de Burj Dubai ,Dubailand, De Wereld en over hoe geweldig Dubai wel niet is. In plaats daarvan wil ik mijn mening geven over een paar onderwerpen die het nieuws niet vaak genoeg halen.
Wie werkt er achter de schermen?
Dubai is een stad die blijft groeien. Het landschap verandert voortdurend. Er wordt gebouwd aan een snel tempo. Dat weten we allemaal. De Burj Dubai is het grootste bouwwerk op aarde. Dat weten we ook. Er is heel hard aan gewerkt dat weten we ook. Maar wat is de prijs die men hiervoor betaalt? Weet u dit? Nu, wie dat werk daadwerkelijk uitvoert en in de toekomst zal uitvoeren is een gevoelig onderwerp. Iedereen weet dat er goedkope werkkrachten worden tewerkgesteld om imperiums op te bouwen. Maar naar mijn mening worden de grenzen van het fatsoen constant afgetast en overschreden en dan is het tijd om de stilte te doorbreken.
Ik quoteer uit Nationaal Geographic (januari 2007): Dubai is demografisch gezien geen Arabische stad: minder dan een op de acht inwoners is afkomstig uit de Verenigde Arabische Emiraten zelf; Zuid-Aziatische gastarbeiders maken meer dan 60% van de bevolking uit. Veel hoogopgeleide Indiërs hebben een comfortabel leven in Dubai. Voor anderen loopt een verblijf in Dubai op een tragedie uit.
Veel arbeiders doen mee aan stakingen omdat ze er genoeg van hebben te worden behandeld als minder dan menselijk volgens Human Rights Watch. Maar waar geld spreekt, zwijgt de waarheid en in Dubai is het niet anders. De doorsnee arbeider verdient zon vijf dollar per dag en moet diensten van twaalf uur draaien. Human Rights Watch rapporteerde bijna negenhonderd sterfgevallen op bouwplaatsen, inclusief mensen die zijn bezweken aan een zonnesteek.Velen wachten maanden op hun loon, sommigen tevergeefs. Ik vind dat geld verdienen, mensen nog niet verplichten tot het aanvaarden van onterende situaties, tot het verspelen van hun eer of geweten. Maar als er eten op tafel moet komen om je kinderen, je geliefden in leven te houden heb je weinig keuze.
Ik quoteer uit Nationaal Geographic (januari 2007): Achter de wolkenkrabbers ligt een wereld vol luizige hotels, prostituees, Indische en Russische maffiosi, geldwitwassers en smokkelaars die in alles handelen, van wapens en diamanten tot mensen. Het Amerikaans ministerie van buitenlandse zaken meldt dat Dubais pogingen om de mensenhandel aan te pakken zelfs niet aan minimale maatstaven voldoen en schatten dat zon tienduizenden vrouwen in de VAE slachtoffer zijn van de handel in seksslavinnen.
Nu, waarom is het belangrijk om dit allemaal te weten? We mogen nooit vergeten dat het de klanten zijn die uiteindelijk bepalen hoe veel mensen er in dienst zijn en welke salarissen het bedrijf zich kan veroorloven. Ik spoor iedereen aan om te surfen naar http://www.hrw.org/en/membership/2009 en de organisatie Human Rights Watch te steunen.
De tolerantie in Dubai heeft ook zijn goede kant. Naast de bars en nachtclubs zijn er moskeeën, kerken en hindoetempels en voor een stad met zo veel verschillende religies zijn er opmerkelijk weinig conflicten. Ik betwijfel wel of dit fenomeen zich in de toekomst zal voortzetten. Dubai is tenslotte een moslimstaat (en grenst tegen Saudi-Arabië waar het verboden is als toerist om te reizen met de Bijbel). Toegang tot het internet is er beperkt door internetfilters om de culturele en godsdienstige waarden van de VAE te beschermen.
Wat zal de toekomst brengen?
Toeristische oorden kennen elk hun eigen ontwikkeling door de jaren heen. Dubai is momenteel ontzettend populair. Maar de waarheid van gisteren is de onzekerheid van vandaag en de illusie van morgen. Volgens mij zal de stagnatiefase niet al te lang op zich laten wachten. Dit, nadat Dubai nog een ongelofelijke explosie van bezoekers van over de hele wereld zal kennen gedurende een x-aantal jaren. De plaatselijke bevolking gaat de toeristen daarna liever zien gaan dan komen. Criminaliteit wordt een groter probleem.
Waar denken we aan als we aan een excursie denken?
Een dagje naar de kust om te genieten van de zon, zee, het strand? Waar we fotos trekken, zwemmen en plezier maken in het water .zandkastelen bouwen met de kinderen en ons weer jong voelen .waar we openbloeien. We gaan wandelen, shoppen met de meiden en onder de zon liggen bakken, een mooi kleurtje krijgen en denken wat kan het leven toch mooi zijn! S avonds gaan we op stap. Of we nu een cent meer of minder uitgeven maakt dan al helemaal niet meer zoveel uit. Zolang we ons maar goed amuseren.
We vergeten even alle zorgen van de wereld. Een dag waar we met plezier op terug zullen blikken. Een zorgeloze dag, .een heilige dag onze dag, een dag die we verdienen omdat we zo hard werken. Althans dat vinden we in ieder geval van onszelf en het wordt bevestigd en aangemoedigd door diegenen met wie we meereizen.
Het wordt ons keer op keer herinnerd en wijs gemaakt door reclame; De zomer komt eraan! Boek snel en geniet van de vele vroegboekkortingen!... Familie, vrienden, collegas, buren. Niemand is immuun: Waar ga jij naartoe deze vakantie? En, al vakantieplannen? Wij gaan naar .
En ja, inderdaad ik ben van mening dat dit in de meeste gevallen waar is (dat veel mensen niet zonder vakantie kunnen en het ook daadwerkelijk verdienen) en sta (niet verrassend) als een van die mensen volledig achter het concept excursies maken, er eens tussenuit gaan om jezelf goed te verwennen zodat je weer energie hebt om ertegenaan te gaan.
Wat is nu mijn punt?
Desalniettemin mijn mening van hierboven vind ik dat we er ook eens af en toe aan herinnerd moeten worden dat je ook een excursie kan maken naar minder leuke plaatsen waar je niet zozeer een bruin kleurtje van krijgt maar waar je eerder bleek van wordt. Deze bestemmingen worden dan ook heel weinig, op een zeer discrete manier gepromoot. Maar de educatieve en levensverrijkende ervaring van deze is van onschatbare waarde. En nee, als souvenir breng je geen gouden armband mee, noch diamanten oorbellen maar een ervaring, een ontroerend verhaal, emoties. Misschien betekent die excursie voor jou zelfs wel een keerpunt in je leven. Voor diegenen die het nog niet hadden, hun gezond verstand, verdraagzaamheid, begrip
Hoewel, misschien overdrijf ik. Maar het zal in ieder geval de moeite lonen. Hoewel we soms ook musea en kunststeden bezoeken is deze reis van andere aard. Een excursie naar een van de vele concentratiekampen: Belzec, Chelmno, Bergen-Belsen, Sobibor, Treblinka. Het meest bekende is Auschwitz-Birkenau in Polen. Het behoort tot werelderfgoed van UNESCO. Een plaats die voor 1.5 miljoen mensen ervaren werd als eindbestemming nadat ze De poort des doods passeerden. De verschrikkelijke dingen die hier gebeurd zijn, zijn een schande voor de mensheid. Het mag, zoals er terecht zo vaak op gewezen wordt, niet vergeten worden.
Daarom ben ik van mening dat er meer subsidies (als ze er al zijn) moeten vrijkomen voor scholen die zulke excursies willen maken. Sterker nog, ik vind dat het moet verplicht worden in alle lagere en middelbare scholen.
Ikzelf heb mijn studies destijds voltooid in de katholieke Boudewijnschool (lager onderwijs), Provil en het Sint-Jozefscollege in het middelbaar onderwijs. Nooit heb ik een excursie gemaakt naar een vernietigingskamp. Dit zie ik als een soort van verwaarlozing op cultuur-historisch vlak. School, is niet alleen een plaats waar je iets bijleert uit je boeken. Op school wordt ook je karakter voor een (groot) deel gevormd. De impact van zon reis zie ik als iets positiefs. Het doet je iets. Een beeld zegt meer dan 1000 woorden maar een ervaring is onbeschrijfelijk!
In het verleden hebben we op het nieuws verscheidene keren jongeren, studenten gezien die naar een van die concentratiekampen werden gebracht omdat ze racistische, antisemitische uitspraken deden. Soms hielden ze het niet alleen bij woorden en richtten ze schade aan. Ik hoef niet in te gaan op het onderwerp racisme. Iedereen kent het en iedereen heeft er zo zijn of haar mening over.
Maar dit zeg ik wel, we leven in een maatschappij die niet alleen moet genieten maar ook soms met de neus op de feiten moet gedrukt worden en herinnerd worden aan de dingen waar we liever niet over spreken, dingen die we het liefst van al vergeten. Zoals het volgende link: http://www.youtube.com/watch?v=7rtbgk54RY8 Er is dus nog duidelijk nog hoop voor iedereen die de politiek in wil!
Affiliate marketing is een synoniem voor een commerciële samenwerking op het internet. Heb je een eigen website? Via het affiliate programma heb je de mogelijkheid om bijvoorbeeld ThomasCook.be te promoten en extra inkomsten te genereren.
Ik quoteer een van de vele voordelen van Affiliate Marketing die te vinden is in de Affiliate Marketing Handbook van de IAB op de website van TradeDoubler;
In 2006 E-consultancy estimated the value
of affiliate sales to be above £2bn and increasing on average
60% year-on-year.
Zijn er hier dan helemaal geen (potentieel negatieve) elementen aan verbonden?
In juli 2008 hield E-consultancy (in samenwerking met R.O.EYE ) echter weer haarjaarlijks terugkerende Affiliate Marketing onderzoek.Namelijk: de "Affiliate Marketing Survey Report 2008". Voor deze versie werden 250 Adverteerders en 150 Agencies naar hun mening gevraagd over veel uiteenlopende onderwerpen.
De bevindingen die mij in het oog springen zijn;
1. Communication between merchants and affiliates has not improved since 2007. The proportion of merchants reporting good direct communication with all affiliates has fallen from 13% to 12%. The percentage of those with good direct communication with top-tier affiliates has also dropped, from 29% to 25%.
Het belang van goede communicatie wordt keer op keer benadrukt op Travolon.
2. De drie grootste valkuilen voor succesvolle Affiliate Marketing vanuit het perspectief van de adverteerders zijn; Gebruik aan interne middelen, (te) beperkt budget en moeilijkheden bij het vinden van affiliates.
Hier mag dus zeker niet over heen gekeken worden alvorens men de strategie doorneemt.
Nog iets wat niet over het hoofd gezien mag worden is Brand Control.
Ik quoteer weer uit het Affiliate Marketing Handbook:
Brand control
In allowing affiliates onto a programme, you are giving them
permission to promote your product within the context of their
site(s). So the thinking goes, your products or adverts could
appear next to any type of content, on any old site. Although
recruiting a third party to sell your product does mean devolving
control to a certain extent, it doesnt necessarily mean
compromising your brand.
Ik merk op: ., it doesnt necessarily mean .. De kans zit er dus dik in. Men kan beter niet samenwerken met websites die het imago van de touroperator kunnen schaden.
Ik heet u van harte welkom op Discuss Tourism and Leisure Now.
Ik ben studente Toerisme en Recreatiemanagement en deel op Discuss Tourism and Leisure Now mijn bescheiden mening over een aantal zaken die in verband worden gesteld met het fenomeen 'toerisme.
De artikels zijn een gevolg van intensieve research op alle mogelijke bronnen die kunnen bijdragen; het nieuws, internet, tv, mensen,
Bij deze nodig ik u uit om uw mening te delen over een aantal onderwerpen die hier onder de loep worden genomen.
Ik geloof steevast in het spreekwoord Harder praten geeft meer geluid maar niet meer gelijk . Daarom vind ik het op deze manier heel interessant om te horen en gehoord te worden.
