Hier spreek ik je aan, een psychisch gestoord kind die het nut van het leven niet meer ziet. Een onschuldig meisje die geen reden meer vind waarom ze iedere dag opstaat, eet, zich verzorgd, sport. Een meisje die net als een ander was. Een meisje wiens dromen als zeepbellen spatten. Ze weet het niet meer. Ze wil er niet meer wezen. Ik ben een meisje, was ooit gelukkig. Haar leven werd ooit verwoest. Zelfvertrouwen was ze kwijt. Een jongen brak haar hart. Een jongen ontnam haar het genot van het leven. Tijden zijn voorbij. Alles is voorbij. Ze leeft voor niets, juist om er te wezen als een levende dode. Ja, ik ben een meisje, ooit was ik net als een ander. Ja, ik wil dood. Ik wil er niet meer wezen. Lijken die woorden je te hard. Verdwijn dan. Zelf zie ik het nut niet waarom u leest. Dus verdwijn gewoon. Ga weg van die bloggen gedoe. Ga weg uit mijn miserabele leven. Laat me alleen met mijn verdriet. Ik ga de confrontatie aan. Confronatie met enige Ana? Ik moet weg.
