Deze week heeft mijn vriend het voor elkaar gekregen in 5 dagen tijd opgenomen te zijn in 3 verschillende ziekenhuizen. <waarvan twee keer op de spoedafdeling>
30-03-2014 om 22:00
geschreven door Studente diergeneeskunde
In de aula kan je me altijd tussen een groepje meisjes vinden. Ons aantal varieert van 3 tot 8. Dit is het verhaal van het 9de meisje, laten we haar Bea noemen.
Bea is afkomstig van een dorpje ergens in het noorden van Nederland. Aangezien Nederlanders enkel in Utrecht diergeneeskunde kunnen studeren en er daar een lotingssysteem gebruikt wordt met een numerus clausus zitten onze aula's in Antwerpen en Gent vol met Nederlanders. Dat geheel terzijde, want ik wil ze natuurlijk niet allemaal over dezelfde kam scheren.
In de eerste paar weken was Bea heel erg gemotiveerd en bleek ze haar keuze goed afgewogen te hebben; ze wou eventueel ook nog naar het Londen gaan, maar dat bleek praktisch minder haalbaar. Haar ouders hebben een eigen bedrijf en houden er als hobby een kleine (?) fokstal op na met paarden die het erg goed doen in de sport. Ze had thuis al veel dramatische ongevallen bij paarden gezien, en was vastberaden zelf de persoon te zijn die hen (en de eigenaars die hun investering als sneeuw voor de zon zagen verdwijnen) te helpen. Ik moet toegeven dat ik in haar een serieuze concurrente zag.
De weken gingen voorbij, en de eerste examens naderden. Bea was amper nog te vinden in de lessen, en als ze er al was ving ze niet bijster veel op van wat er gezegd werd. Dit alles is langzaamaan begonnen, en ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat ook ik tegen het eind van het semester wel eens in bed bleef liggen wanneer de wekker afging 's ochtends. Maar voor één vaak heb ik het hele semester geen enkele les gemist, en dat vak was Celbiologie en Algemene Weefselleer. Ookal stond ik weken achter met het bijhouden van de leerstof, élke les was ik er. Omdat de prof van dit vak duidelijk alles opverliep, aanduidde wat belangrijk was maar vooral: tekeningen maakte. Dit was dus de drukstbezochtte les, maar Bea is meermaals in de pauze tussen de vorige les en weefselleer naar huis gegaan. Vaak om stomme redenen als 'statistiek bijwerken' ofzoiets dergelijks. Statistiek stond op de helft van de studiepunten dus dat is natuurlijk nonsense...
Hoe Bea's examens waren gegaan moet ik geen tekeningetjes bij maken; barslecht. Voor elk vak gebuisd.
Bij de start van het tweede semester was ik dus verrast Bea terug te zien bij de boekenverkoop. Wederom erg gemotiveerd en optimistisch; als ze gewoon dit semester haar best deed en in de vakantie de schade inhaalt komt alles wel weer goed. 'Oh trouwens, er staat een héél leuk appartementje te huur in Merelbeke, daar wil ik volgend jaar wel zitten.' No need to say more, ik zag de bui al hangen.
En jawel hoor dit semester hetzelfde liedje, alleen begon het lessen-skippen al rond de 3de week. Dat is allemaal natuurlijk niet mijn probleem, maar ik vond het een beetje spijtig voor haar. Ze is hier nu toch godganse dagen, ze kan toch gewoon naar de lessen komen en zien waar het naartoe gaat? We hebben toch enkel in de voormiddag les behalve op donderdag. Dàt zou ze er toch voor over moeten hebben? Maarja misschien leerde ze gewoon op haar gemak zelf alles thuis? Wat het ook was, het feit dat ze nog steeds elke week naar hier komt deed mij denken dat er nog hoop was, al was het maar een iniminibeetje.
Tot daarstraks. Vanmorgen was ze namelijk wel aanwezig in de les. We hadden drie lessen, tussen 8.30 en 13.00. Uiteindelijk is ze gebleven tot 11.30, juist voor anatomie is ze weggegaan. De reden daarvoor is echter iéts anders dan de andere keren. Gedurende de eerste twee lessen was Bea de hele tijd voor zich uit aan het staren, aan het prutsen of aan het sms'en/facebooken/praten met meisjes twee stoelen verder/... Het moest er eens van komen, want de prof van vanmorgen houdt er de confronterende gewoonte op na mensen die ze ziet babbelen persoonlijk aan te spreken, en jawel, deze keer had ze Bea in het vizier.
Het pijnlijke deel zal ik achterwegen laten, maar het zegt genoeg dat ze de komende drie kwartier versteend op haar stoeltje zat en geen woord meer heeft gezegd. Opletten deed ze echter ook niet. Vanaf de les gedaan was vertrok ze, met de woorden 'Nou ik wist niet wat ik zou doen maar zij heeft me nou al helemaal niet gemotiveerd om nog te blijven.'
And off she goes.
26-03-2014 om 19:20
geschreven door Studente diergeneeskunde
You could go the distance You could run the mile You could walk straight through hell with a smile
You could be the hero You could get the gold Breaking all the records they thought could never be broke
Do it for your people Do it for your pride Never gonna know if you never even try
Do it for your country Do it for your name Cause there's gonna be a day When you're...
Standing in the hall of fame And the world's gonna know your name Cause you burn with the brightest flame And the world's gonna know your name And you'll be on the walls of the hall of fame
Ik ben een studente diergeneeskunde in het eerste jaar aan de universiteit Gent. Zoals de meesten die dit volgen hou ik van dieren, in het bijzonder van paarden in mijn geval. Deze blog is er om voor mezelf een soort logboek te hebben over mijn studies, en aangezien ik vorig jaar nog met heel veel 'ervaringsvragen' bleef zitten na alle infosessies en opendeurdagen dacht ik dat ik op deze manier misschien nog wel mensen zou kunnen helpen in het vormen van een beeld over de studies. Natuurlijk is de manier waarop ik de dingen zie en beleef helemaal anders dan de belevenissen van andere mensen, maar dat is natuurlijk altijd zo.
