We hadden gisteravond bezoek van een heel mooi beest, niet zo groot met een hele mooie witte staart. Wij vonden hem erg leuk en Dick heeft nog een foto gemaakt en vandaag hoorden we dat het een stinkdier is die hier rondscharrelt. Er werd ons verteld niet te dicht bij te komen want hij gaat dan sproeien en dat stinkt vreselijk. De lucht krijg je ook niet één, twee, drie weg. We hebben nog twee nachten bijgeboekt. Vanmorgen kon het meisje bij de receptie ons niet in het systeem vinden, niet op naam, niet op telefoonnummer en ze hadden gisteren maar één gezin ingechecked met een totaal andere naam. De plek kostte ook geen $15 maar $21 per nacht, vreemd natuurlijk.

We moesten vandaag nog even naar de Walmart (de winkels zijn gewoon open op zondag), Dick moest nog het een en ander hebben en het brood en de wijn waren op. Wij na een tijdje met een goed gevulde kar naar de kassa, haalt dat meisje de wijn eruit want op zondag mag er in het hele land geen alcohol worden verkocht (wisten wij niet). De kassa weigert dit ook te scannen, maakt niet uit, dan maar zonder wijn. Die Amerikanen zijn soms toch wel een beetje vreemd. We zagen bijvoorbeeld op iedere campground heel veel golfkarretjes en die gebruiken ze voor het vervoer over de campground. Als ze geen golfkar hebben gaan ze met de auto naar het zwembad, de wasgelegenheid of de receptie. Van de week ging ik met twee grote zakken met wasgoed naar de wasgelegenheid toen er een golfkarretje langskwam met een werknemer van de campground. Hij stopte en vroeg of ik een lift wilde, want met deze hitte ging geen mens het hele eind naar de wasgelegenheid lopen (hoe ver kan dat nou zijn op een camping).

30-08-2010 om 00:00 geschreven door wil

We zijn 3 nachten in Hamilton Branch State Park gebleven, we hadden het daar zo naar ons zin. Na het weekend ging iedereen naar huis dus we hadden het hele park voor ons zelf. Je hoorde alleen de vogels en het ruisen van de wind door de bomen. Het nadeel van een verblijf in een State Park is dat je niet kunt internetten. We hebben het nog wel bij een winkelcentrum geprobeerd, maar het signaal viel steeds weg.

We volgen nog steeds de “Savanna National Scenic Highway” en de route is prachtig. Het landschap is heel erg afwisselend en weer totaal anders dan in het westen van de US. De huizen zijn hier prachtig en de tuinen worden geweldig goed onderhouden, het gras lijkt soms wel een biljartlaken. We zijn vandaag nog meer naar het noorden gegaan. Voor Townville zijn we naar een campground van Passport America gegaan. Het eerste wat ik heb gevraagd is of er internet was, dat was er ook. De dame bij de receptie was zo vriendelijk ons een plaats te geven waar het internet signaal heel sterk zou zijn. Helaas, niet dus. Geeft niet want er moest gewassen worden en dat is altijd een heel gedoe. We waren samen met de dame van de receptie bij de “laundery” en zij was heel erg verbaasd dat wij met de was waren komen lopen.

We moesten een half uur op de was wachten en zijn naar het meer gegaan, jawel alweer een campground aan een prachtig meer. Er waren twee dames met een waterfiets en twee heren, waarvan één man duidelijk om een praatje verlegen was en Dick was het slachtoffer. Hij wilde weten wanneer we waren aangekomen, toen Dick zei een half uur geleden, zei hij……dan zag ik jullie binnenkomen met die “big rig”. Hij vond het een fantastische motorhome en dat zijn wij natuurlijk helemaal met hem eens. We mochten gelijk zijn waterfiets gebruiken want hij ging toch naar huis. Zoiets zou ons in Nederland nooit overkomen denk ik.

Zijn vriend kwam later naar ons toe voor een praatje en vertelde dat wij absoluut naar Lake Jocassee moesten gaan, het mooiste meer van South Carolina.

31-08-2010 om 00:00 geschreven door wil

Vandaag, op naar Lake Jocassee. We hadden al een camping uitgezocht bij Travelers Rest, dat is niet zover rijden dus we hadden de tijd………..om naar Lake Jocassee te gaan. Lake Jocassee is een schitterende plek voor duikers, er schijnt een stad op de bodem van het meer te zijn, maar de details zijn ons ontgaan dus het fijne kunnen we er niet van vertellen. Waar ik wel het fijne van kan vertellen is; dat ik Dick weer op hele smalle wegen heb laten rijden (hij kon vroeger misschien niet goed tussen de lijntjes tekenen, maar hij kan heel goed tussen de lijntjes sturen, mijn complimenten). We moesten ook een paar keer omkeren omdat de weg afgesloten was. Ik zal niet ingaan op de details, maar wederom complimenten. Hij heeft ook de eerste afdalingen gehad en de eerste hairpins, dat werd dus werken met de Pac Brake. Vrachtwagens hebben namelijk een extra remsysteem waar je mee om moet leren gaan. We waren alleen op de wereld dus Dick had alle mogelijkheden om het uit te proberen. Volgens mij deed hij het allemaal fantastisch. Maar……..Lake Jocassee hebben we niet van dichtbij kunnen bekijken, want toen we er dichtbij kwamen mochten we nergens zonder pas parkeren.

Op dit moment staan we op een campground “Valley Park Resort” bij Travelers Rest en morgen gaan we verder via “Cherokee Foothills National Scenic Highway”.

01-09-2010 om 00:00 geschreven door wil

We hebben de Cherokee Foothills National Scenic Highway niet helemaal gereden maar we zijn naar Ashville gegaan om daar de Blue Ridge Parkway te gaan rijden, de Parkway loopt tot Charlottesville in Virginia. Aansluitend willen we Shenandoah National Park bezoeken , maar ik kom er net achter dat er ergens een tunnel is van 12 feet en 8 inches hoog en volgens de fabrikant van onze motorhome is de motorhome 11 feet en 8 inches hoog, ………..en er zitten nog twee airco’s, een satelietontvanger en een antenne op en wij weten niet of ze mee gemeten zijn. Dick zegt ….natuurlijk zijn die mee gemeten dus we gaan gewoon, in het aller….aller ergste geval moet hij gewoon achteruit de berg weer af, want keren is vast geen optie.

We staan hier heel riant aan een rivier met aan de andere kant een snelweg………iets minder riant (veel lawaai), maar het was weer een campground van Passport America dus voor de helft van de prijs. We hebben water, stroom, kabeltelevisie (bij ons doet de kabel het even niet) en kunnen dumpen. Plus drie plekken verder hele aardige buren, die een praatje kwamen maken. Ze vroegen naar onze plannen en daar waren zei net geweest, dus even later kwam de buurman met twee kaarten van de Parkway die wij willen rijden, hij had ze niet meer nodig en wij waren er heel erg blij mee. Nog geen vijf minuten later was hij er weer met drie tomaten, ze hadden vanmiddag allemaal groenten en fruit gekocht bij een stal langs de weg en hij vond de tomaten zo lekker. Dat wordt dus vanavond gebakken pangafilet met gebakken aardappelen en salade met heel veel tomaat. Vanaf nu gaan we voor een dag of vier/vijf de natuur in en weten niet of we dan kunnen internetten. We kunnen dan dus geen blog bijhouden en geen mails sturen en ontvangen, maar daarna hebben we vast wel heel veel foto’s.

02-09-2010 om 00:00 geschreven door wil

Vandaag zijn we begonnen aan de route over de Blue Ridge Parkway. Het was geweldig, de route is prachtig en de vergezichten fantastisch. De bergen zien er hier totaal anders uit dan in de Rockey Mountains. De Rockey Mountains zijn heel erg ruig met veel gesteente, hier zijn de bergen begroeid met loofbomen. De vergezichten hebben wel iets weg van goed gesnoeide buxusbollen, maar dan natuurlijk veel groter.  We zijn zeker door 6 tunnels gegaan, Dick is in het midden van de weg gaan rijden en het ging allemaal goed, de airco’s zitten nog op het dak. We hebben een trail gelopen naar een waterval. De trail werd aangeduid als een moeilijke trail, maar dat kon ons er niet van weer houden om hem te lopen. Het was 3.5 km. berg op en berg af over smalle paden met veel stenen en boomwortels en het was inderdaad niet makkelijk, maar we hebben het volbracht en het was ook nog eens een trail door berenland. We hadden bij het visitor centre gelezen dat er veel zwarte beren wonen en ze geven ook steeds adviezen hoe je moet reageren als je een ontmoeting hebt met een zwarte beer. We zijn geen beren tegengekomen maar het geeft toch een beetje onbehaaglijk gevoel te weten dat er na iedere bocht een voor je kan staan. Het heeft ons wel wat tijd gekost en om 4 uur moesten we nog het een en ander bij de Walmart kopen. Het werd al met al wat laat en om half zes kwamen we pas bij een campground aan…….helaas er was geen plek meer. Het is natuurlijk weekend. De dames van de receptie deden erg hun best en uiteindelijk hebben ze naar een andere campground gebeld en daar konden we terecht voor een nacht. Morgen weer verder op de Parkway, we willen niet meer dan 100 mijl per dag rijden, want er is zoveel te zien en dat kost veel tijd.

We merken wel dat we in de bergen zitten en dat het september is. We hebben s’nachts echt een deken nodig en s’morgens is het wel fris als je op staat.

03-09-2010 om 00:00 geschreven door wil

Gisteren zijn we behoorlijk actief geweest en dat voelden we vandaag. We zijn tot de volgende camping gereden, nog steeds op de Blue Ridge Parkway. We zijn wel bij wat vergezichten gestopt en de natuur was weer helemaal geweldig. Het landschap is hier ook weer anders er is meer bewoning, prachtige huizen met goed onderhouden tuinen er omheen. We wilden vandaag nog een trail lopen maar besloten vroeg een camping te zoeken omdat het Labour Day weekend is en het is overal erg druk is. Er was op de camping die we hadden uitgezocht precies nog één plek voor twee nachten, dus we blijven hier 2 nachten. We hadden gekozen voor deze camping omdat er internet is en een wasruimte. De eigenaar is een heel erg enthousiaste man, hij vertelde ons dat de camping pas twee jaar bestond en hij was dit weekend vol.

Toen we na het eten vanavond even gingen lopen en de wasruimte zochten bleek dat er wel een ruimte was maar nog geen wasmachines, daar was hij nog niet aan toegekomen, dus de was moet wachten.

Morgen gaan we weer een trail lopen, kijken of we nog beren kunnen spotten.

04-09-2010 om 00:00 geschreven door wil

Onze complimenten voor de eigenaar van de camping waar we op staan. Hij bestaat pas twee jaar, maar geweldig zoals hij de camping heeft opgezet. Het is alleen nog een beetje kaal, want hij is nog steeds aan het bouwen en de bomen zijn nog klein. Hij zet zich meer dan 100% in voor zijn gasten en op de lange termijn loont dat toch.

We hebben vandaag weer een trail gelopen van 4,5 km. Het was de moeilijkste graad en eigenwijs als we zijn vonden wij dat we dat moesten kunnen. Het was een loop, dus niet heen en weer maar een rondje lopen. Het was een heel smal pad met veel stenen en boomwortels en een behoorlijk steile afgrond ernaast. Het pad ging in haarspeldbochten naar beneden en we moesten wel een keer of vijf door de rivier over stenen. Je weet dan dat je op een gegeven moment ook weer naar boven moet……..En, ja het was behoorlijk zwaar. Je bent volledig alleen op de wereld……met achter ieder boom een beer natuurlijk. Waar we tegen aanliepen is dat we niet het juiste schoeisel droegen en Dick had op een gegeven moment een tak gevonden  die hij als stok gebruikte, dat hielp ook al. We vinden het lopen van trails zo leuk, dat we al twee stokken hebben gekocht en heuptassen, zodat Dick niet steeds de rugzak hoeft te dragen, nu nog een paar goede wandelschoenen en sokken en de moeilijkste trails zijn dan voor ons.

05-09-2010 om 00:00 geschreven door wil