Ik eindig deze blog met een eigen besluit over het boek De helaasheid der dingen. Onze leerkracht vertelde ons dat het boek zeer gemakkelijk leest. Daarin moet ik hem gelijk geven. Het boek las als een trein doordat de woordenschat in het boek van de onderste plank was, zeg maar. Geen al te moeilijke lectuur, maar eerder simpele uitdrukken en uitspraken door de personages. Ik las het boek wel graag. Het is een autobiografisch boek dus gebaseerd op het leven van de schrijver Dimitri Verhulst. Het boek zat vol met emoties: liefde, verdriet, woede... Bij elke traan of lach kan ik zeker een goed voorbeeld geven. Het boek neemt zeker geen blad voor de mond maar alles is recht voor de raap. Er wordt zeker niet rond de pot gedraaid maar ze gaan recht op hun doel af. De taal in het boek is grof, maar moest dit er niet geweest zijn ging het boek helemaal anders overkomen. Na het lezen van het boek sta je toch stil bij de kleine dingen in het leven. Dimitri heeft zeker niet veel maar hij is gelukkig met wat hij heeft. Alleen maar positieve dingen lijkt mij tot ik na elk hoofdstuk nog wat zat met enkele vragen. Zoals: Hoe sterft de vader van Dimitri en zijn grootmoeder? Waar woont hij nu en bij wie? Wat gebeurt er met zijn kinderen? Enzovoort... Hopelijk worden die onbeantwoorde vragen toch verhoord in de film. Nu nog alleen maar wachten daarop. Ik ben benieuwd wat dit gaat worden. Ik heb dit eigenlijk nog nooit eerder gedaan: eerst het boek gelezen en daarna pas de film. Het was eerder andersom.
Ik wil de bezoekers bedanken die mijn blog bezocht hebben. Hopelijk hebben mijn post indruk op jullie gemaakt en zijn jullie bereid om nu ook het boek te gaan lezen. Het is een aanrader voor zowel jong en oud. Veel plezier ermee!
Ik las dat er kort na het verschijnen van de roman al recensies in de belangrijkste dagbladen waren. En over het algemeen was men heel positief over de inhoud van de verhalen en de stijl van de schrijver. In Humo, het dagblad dat géén blad voor de mond neemt, verscheen er op 29 januari 2006 een recensie over het boek: klik hier(recensie van het boek op HUMO.be).
Om een interview te vinden van Dimitri Verhulst over het boek zelf was moeilijk. Maar om een algemeen interview te bemachtigen over de schrijver was al iets makkelijker. Klik hier(interview met Dimitri Verhulst op Vooruit.be - De Morgen 10 nov 2007). Op YouTube.com vond ik een interview met de regisseur van de film De helaasheid der dingen. Klik hier(interview met regisseur Felix van Groeningen op Villanella.be) om hem te bekijken.
Krijg je niet genoeg Dimitri Verhulst dan kan je nog altijd andere werken lezen van hem. Op deze link(bio-en bibliografie van Dimitri Verhulst op Boektoppers) vind je nog eens een uitgebreide biografie van hem samen met een bibliografie.
Ik was aan het rond surfen en kwam plots deze website tegen: http://www.reetveerdegem.be/(website van de geboortestad van de schrijver Dimitri Verhulst). Ik vond het interessant mocht ik dit even met jullie meedelen. Dimitri Verhulst is al ondertussen stukken bekender geworden door de verfilming van zijn populair autobiografisch boek De helaasheid der dingen.
Kennen jullie deze(Belgische acteurs naakt in Cannes - artikel Nieuwsblad.be) nog? Iedereen vroeg zich af wat dit allemaal was. Was dit een stunt of Belgische acteurs die naak rond rijden op een fiets in Cannes. Regisseur Felix Van Groeningen en vier acteurs van de film 'De
Helaasheid der Dingen' hebben een opvallende manier gevonden om hun
film onder de aandacht brengen: naakt fietsen op La Croisette, de
belangrijkste strandboulevard in Cannes. De aanwezige media smulde er
alvast van. Kijk & lach!
Het laatste hoofdstuk van dit toch wel verrassend boek. Dimitri gaat met zijn ondertussen al 5-jarig zoontje terug naar Reetveerdegem, zijn geboortestad, om zijn ooms terug te zien. Hij weet dat hij niets mag drinken anders mag hij zijn zoon niet meer terug zien. Zijn ooms doen er lastig over maar laat hem niet doen. Ze vinden dat Joeri, zijn ongewenste zoon, zeer goed gelijkt op de vader van Dimitri. Joeri wil op de gokkast spelen maar mag niet van zijn vader maar wel van zijn ooms. Naast Joeri staat een mazout (cola met bier) en dat mag hij zeker niet drinken van Dimitri. Maar zijn ooms laten het allemaal toe. Een oom geeft wat geld aan Joeri en hij haalt er wel 1500 uit. Dimitri wil niet dat Joeri het houd en geeft het aan zijn oom. Op de kop toe belt zijn oom naar de radio omdat hij het antwoord weet op de vraag over de Tweede Wereldoorlog. Daarmee wint hij een film uit de videotheek die hij zelf mag uitkiezen ter waarde van 25. Dimitri wil naar huis samen met Joeri om hem af te zetten bij zijn vrouw. De nonkel gaat mee en wordt afgezet aan de videotheek. Daar koopt hij een film (met het geld dat hij op de radio gewonnen heeft) van Bambi voor Joeri. Op weg naar huis moet Joeri zeiken.
'Papa?' 'Ja jongen?' 'Ik moet zeiken.' 'Wat zeg je?' 'Ik moet zeiken.' 'Je bedoelt dat je moet plassen. Pipi doen.' 'Ja, papa.'
Met die veelbetekenende correctie geeft Dimitri eigenlijk aan dat hij zijn geboortedorp ontgroeid is.
Het boek loopt wel anders af dan dat ik verwacht had. Dit is meestal zo als ik een boek lees. Ik kan wel raden hoe het boek ongeveer zal aflopen maar uiteindelijk draait het dan weer helemaal anders uit. Dimitri mag nog zijn zoon Joeri zien van zijn vrouw zolang hij niet aan de drank zit. Maar dat is niet moeilijk want Dimitri drinkt nog maar zelden of bijna nooit. Daarom wou hij naar zijn ooms gaan om nog eens goed te drinken en praten met hem. Vooral drinken, want dat heeft hij gemist. Maar hij kan nu geen alcohol aanraken want hij heeft zijn zoon mee die hij later terug moet afzetten thuis bij zijn vrouw. Joeri neemt in het café ook al de gewoontjes over van de ooms van Dimitri. Als het van hen afhangt mag zijn zoon alles doen. Maar Dimitri pikt dit niet. Het is zijn zoon dus hij bepaalt de regels. Op weg naar huis heeft Dimitri door dat hij vervreemd is van zijn geboortestad. Dat hij nu andere gewoontes en behoeftes heeft. Maar daar heeft hij niet echt problemen mee.
Dit hoofdstuk bevat een onverwachte pointe, naar mijn mening toch. Op een dag besluiten de ooms van Dimitri om een CD op te nemen op aanvraag van een etnoloog over teksten van de dronkemansliederen. Dimitri weigert mee te doen. Dan komen zijn ooms op het idee om de CD op te nemen met hun moeder. Zij kent nog alle liederen van buiten, maar zij is ondertussen dement geworden en zit in een rusthuis. Zijn vader van Dimitri is ook al overleden. De opnameploeg komt aan in het rusthuis en zet alles in gereedheid. Wanneer Dimitri en zijn ooms zijn opgewarmd door middel van alcohol, want geen dronkemansliedjes zonder drank, is het de beurt aan de demente grootmoeder van Dimitri. Maar helaas, er komt helemaal niets uit de mond van de oude vrouw. Ze ruimen alles terug op zonder succes. Wanneer iedereen wil vertrekken zingt ze plots de tweede strofe van 'het pruimenlied'. 'Zou je nu niet ontploffen!' zei Herman.
Het wonder is geschied, mijn pruim is nat en 't regent niet! Het begon toen ik uw fluit in mijn orkestbak liet.
Dit zijn de eerste twee strofes van het alom bekende pruimenlied. Die komen voor in het boek en worden meermaals herhaald.
Doordat hun moeder toch nog de tweede strofe wist van het pruimenlied heeft ze het toch al die tijd geweten. Misschien werden ze wel in de maling genomen oftewel had ze geen om samen met hen een CD op te nemen. Omdat ze op die manier profiteren van een oude vrouw die dement is. Dimitri had helemaal geen zin om zijn grootmoeder terug te zien omdat hij allang afscheid genomen had van haar. De CD voor de etnoloog werd dus een flop. Ze vroegen het aan Dimitri omdat hij nog het frisse hoofd had. Hij moest wel nog alle liederen kennen die ze vroeger luidkeels zongen in de vroege uurtjes.
