In dit hoofdstuk volgen we de geboorte van Dimitri zijn eerste kind. Hij is in het ziekenhuis maar er heeft geen echt belang bij van zowel de vrouw die hij zwanger gemaakt heeft als zijn kersverse kind dat elk moment op de wereld kan gebracht worden. Hij is niet gelukkig met haar en wou eigenlijk helemaal geen kind. Het was er plots zonder dat hij het wist. Dimitri wil zeker niet bij de bevalling zijn en zijn gedachten gaan terug aan de ingang van het ziekenhuis. Daar ontmoet hij iemand die kanker heeft en vraagt hem een sigaret. Dimitri ziet zichzelf ook als een kankerpatiënt zoveel jaren later. Nog een halfuur en het winkeltje tegenover het ziekenhuis kan opengaan. Dan pas kan hij zijn pakje sigaretten gaan kopen. Dan denkt Dimitri terug aan zijn eigen geboorte. Zijn vader was ook niet aanwezig bij de bevalling. Hij zat zo als gewoonlijk in zijn café een pint te drinken tijdens zijn ronde, want Pierre Verhulst was postbode. Toen de cafébaas telefoon kreeg van iemand van het ziekenhuis kwam Pie te weten dat hij vader was geworden van een zoon en trakteerde heel het café. Toen Pie was aangekomen in de kamer waar zijn vrouw lag en hij nam Dimitri mee uit de wieg en vervoerde hij zijn zoon mee in zijn postzak. Zo ging hij langs bij elk café dat hij tegenkwam om zijn pasgeboren zoon te laten zien aan iedereen. Hij was er fier op en dat moest getoond worden in elke kroeg. Een legendarisch verhaal in Reetveerdegem. Dimitri denkt erover dat zijn eigen zoon wel eens doodgeboren zou kunnen worden. En dat hij het zeker niet met trots aan iedereen zal laten zien.
Dimitri geeft echt niets om de vrouw die hij zwanger heeft gemaakt. Het kan hem niet schelen of het een jongen of een meisje is. Hij wou eigenlijk helemaal geen kind. Hij wil alleen maar zijn pakje sigaretten. Het staat fel in contrast met zijn eigen vader toen hijzelf geboren werd. Zijn vader was trots op zijn zoon toen hij geboren werd. En nadien was hij nog altijd trots op Dimitri. Pie was de enige die zorgde voor Dimitri. Maar nu is het de beurt aan Dimitri. Daar heeft hij helemaal geen zin in en hij ziet zichzelf niet als een toekomstige vader. Hij haat baby's. Hij vindt ze walgelijk en dat blijkt ook in dit hoofdstuk.
Na drie maanden mag Pie Verhulst op proefverlof uit de inrichting. Hij is afgekickt van de alcohol en is behoorlijk aangekomen. Iedereen in de familie ziet het. Nog dezelfde avond gaan ze op stap om te gaan biljarten. Pie zit het niet zitten want hij weet dat hij niet van de drank zal kunnen afblijven, het zou sterker dan hijzelf zijn. Zijn broers vertellen hem dat hij maar alcoholvrij bier moeten drinken. Maar dit vind hij zeker geen goed idee. Uiteindelijk besluit hij om dan toch maar mee te gaan en alleen maar water te drinken. Dimitri blijft met zijn grootmoeder thuis om samen met haar naar de Duitse televisieshows te kijken. De eerste dagen komt zijn vader niet boven water. Hij heeft het weekend niet droog kunnen houden.
Zo zie je maar wat alcohol met je kan aandoen. Een pure verslaving. Zelfs na drie maanden clean te zijn (of hoe zeg je dit in alcohol taal) heeft Pie nog altijd de behoefte om alcohol aan te raken. De oorzaak ligt eerder bij zijn broers die maar bleven aandringen om met hen mee te gaan. Maar ze hadden daar wel een goeie reden voor. Iedereen in het café hoorde ervan dat Pie in een ontwenningskliniek zat. Ze verklaarden hem zot dus zei iedereen dat Pierre Verhulst een zot is. Dat hij doordraait. En zijn broers moesten dat alsmaar aanhoren en telkens uitleggen dat dit niet waar is. Dat zijn broer daar alleen maar zit omdat hij moet afkicken van de alcohol en dat hij zeker niet zot is. Ze verdedigen hun broer Pie door telkens wanneer iemand zegt dat hij zot is hem in elkaar te slaan. Zo zal hij het geen tweede maal zeggen.
Na een avondje biljarten is zijn vader en zijn onkels nog steeds niet terug. Dimitri vreest het ergste en jawel, zijn vader kon dit weekend niet droog blijven. Hij heeft weer zijn oude gewoonte opgenomen.
Even een tussendoortje: ik volg niet de media rond de film De helaasheid der dingen maar er werd mij in het oor gefluisterd dat de film een groot succes is. Mij leek dit geen nieuw nieuws. Tot ze erbij vertelden dat de film ook binnenkort in Amerika te zien is. Dit kwam mij bekend voor want de film Meisjes(Wikipedia.org over de film Meisjes) werd ook na een groot succes in Vlaanderen uitgezonden in Amerika. En daar werd het ook een succes. Twee vliegen in één klap lijkt mij dit wel. Ik heb al veel gehoord over de film zelf van De helaasheid der dingen. Dat de film echt goed is, een aanrader. Ik vond het wel de moeite om het hier even te vermelden op mijn blog. Hieronder vind je twee artikels van Het Nieuwsblad (www.nieuwsblad.be) over de film.
In dit hoofdstuk ontmoetten twee tegenpolen elkaar weer. Dit keer iemand anders. Het gaat tussen Franky, een schoolvriend van Franky (nogal rijk en uit een importfamilie), en Dimitri zelf. Franky vertelt Dimitri dat hij hem niet meer mag zien van zijn vader. Dimitri trekt zich daarvan niets van aan. Want hij had het een beetje gehad met de Franky. Daarvoor mocht hij nog komen kijken naar zijn verzameling van Märklin treintjes. Dat doet Franky eigenlijk alleen maar om Dimitri jaloers te maken. Dat Franky een doel voor ogen heeft en Dimitri niet. Die leeft van dag op dag. Twintig jaar gaat voorbij en Franky en Dimitri hebben elkaar in die twintig jaar niet gezien tot ze elkaar weer treffen op een verzamelbeurs. Dimitri is daar omdat hij nu ook een verzameling heeft van smurfen. Hij heeft er al meer dan 1500. Franky bezoekt de beurs omdat hij nu ook allerlei spullen verzameld van joden, genaamd Judaïca. Dimitri ziet er eigenlijk tegenop om met Franky te praten. Omdat hij vroeger niet mocht praten en spelen met hem van zijn vader. Franky nodigt Dimitri nog eens uit om op bezoek te komen bij hem thuis. Dimitri gaat tegen zijn zin op bezoek en merkt dat de man alleen woont in een groot huis. Dan vertelt Franky dat zijn vrouw is gaan lopen met zijn oom Zwaren. Maar daar heeft Dimitri niets mee te maken. Dimitri vraagt aan Franky wat dat geluid al heel de tijd is in zijn huis. 'Welk geluid? Die vrrr, vrrr. Ik moet dat geluid toch niet nabootsen, je kunt het toch ook horen.' 'O, dat zijn mijn treintjes.' Jawel, Franky verzamelt ook nog steeds zijn treintjes. Maar zijn collectie is al zeer wat uitgebreid en hij heeft een heel parcour aangelegd in zijn kelder met sporen. Dimitri kijkt er wel van op als hij het met zijn eigen ogen mag zien.
Toen Franky nog een schoolvriendje was met Dimitri vertelde hij waarom hij niet met Dimitri mocht spelen. Het was omdat ze wisten dat zijn vader zot was. Omdat die in een ontwenningskliniek zat. Dat was natuurlijk niet waar dat Pie zot was. Hij wou alleen afkicken van de drank. Maar dat wist de vader van Franky natuurlijk niet dus beschuldigd hij Pie van dingen die niet waar zijn en Dimitri heeft het daar moeilijk mee. Hij bedreigt Franky door te zeggen dat zijn familie dat niet pikt en dat ze hem wel zullen vinden. De gevolgen zullen niet te overzien zijn en je zal er niets aan kunnen doen. Je solt niet met de Verhulsten. Ze zijn trouw aan elkaar en ze zeggen ook alles tegen elkaar. Franky kan het hem precies ook allemaal niet veel schelen omdat het zijn vader was die deze leugen vertelt heeft.
Ik denkt dat Dimitri Franky wel zag als een echte vriend. Omdat hij toch maar bleef praten met hem en omdat hij instemde op zijn uitnodiging. Het was misschien tegen zijn zin, maar er wordt niet veel verteld over zijn andere vrienden van Dimitri. Dus is het beter om bij andere mensen over de vloer te komen en om met elkaar te praten. Al is het na twintig jaar. Ze hebben elkaar blijkbaar nog niet vergeten want ze weten elkaars naam nog en wat ze twintig jaar tegen elkaar gezegd hebben.
De Pelgrim is de naam van een ontwenningskliniek. Pierre Verhulst besluit om van zijn drankprobleem af te komen en gaat zich gaan aanmelden in De Pelgrim. Op weg naar het afkickcentrum gaan Dimitri zijn onkels en zijn vader Pie nog voor een laatste keer een pint gaan pakken. Althans voor Pie. Eenmaal aangekomen springt er op dat moment een psychiatrisch patiënt uit het raam om zelfmoord te plegen. Maar dit houdt Pie niet tegen om zich niet te laten behandelen alsook niet de verschillende meningen van zijn broers. Het kan hem allemaal niet schelen dat ze hem daar niet willen. Hij wil en zal van zijn drankprobleem verlost zijn. Pie is vastberaden, niets kan hem nog tegenhouden. En zo gaat hij helemaal alleen samen met zijn rode sporttas de kliniek binnen voor 3 maanden om af te kicken van de drank.
Ik vind het vreemd dat de vader van Dimitri uit het niets beslist om van zijn drankprobleem af te geraken. Hij had nochtans heel veel plezier wanneer hij gedronken had en waren dit misschien wel zijn beste tijden ooit. Maar men zegt soms dat je drank niet nodig hebt om zich te amuseren. Maar het tegendeel bewijst zich hier in dit boek. Zonder kan ook (op een bepaalde tijd) maar met is het feest en dat willen de Verhulsten. Dat elke dag feest voor hen is. Soms kan er wel iemand stokken tussen de wielen steken maar dan lossen de Verhulsten dat op op hun eigen manier.
Wat ik me ook afvraag is waarom ze hem niet hebben tegen gehouden om daar niet naar toe te gaan. Dat ze hem niet zeggen dat ze dat helemaal niet willen en dat ze het hem zullen verbieden om daar ooit één voet binnen te zetten. Anders wat zullen de andere mensen uit de buurt daar niet van denken. Dat Pierre Verhulst zot is geworden en dat de familie daaronder moet lijden. Ze laten hem gewoon zijn eigen gang gaan. Ze hebben respect voor hem en begrijpen zijn standpunt maar al te goed. Hij wil niet meer geconfronteerd worden met zijn ergste vijand alcohol. Pie wil er vanaf geraken en liefst zo snel mogelijk.
Op de foto: de ontwenningskliniek De Pelgrim van Oosterzele-Scheldewindeke.
Dit hoofdstuk vind ik nogal zeer droevig. Niet dat ik een traantje hoefde weg te pinken, maar omdat Dimitri het hem helemaal niet kan schelen dat hij zijn moeder nooit meer zal terugzien. Dat is toch de bedoeling waarom hij wegloopt van haar. Het is en blijft je moeder. Overal waar ze gaat heeft ze een plaspas bij haar. Daarmee kan ze overal waar ze wil naar het toilet gaan. Ze voelt haar dominant met de kaart en ze denkt dat ze overal voorrang heeft. Op een dag gaan ze samen naar zee en Dimitri besluit om weg te lopen van zijn moeder wanneer ze gaat plassen in de zee omdat ze geen voorrang krijgt aan de openbare toiletten op het strand. Dimitri grijpt zijn kans en neemt de voeten.
Definitie van plaspas:
Document dat je toegang verschaft tot de sanitaire installaties van de
instellingen waarmee de vereniging een akkoord heeft afgesloten, zonder
enige verplichting van vergoeding of het gebruik van een consumptie.
In het boek wordt er niet echt verteld waarom hij zijn moeder haat en van haar weg wil. Misschien omdat ze hem zijn jeugd lang het idee geeft dat hij er de oorzaak van is
dat zij incontinent is geworden, omdat ze zon moeilijke bevalling met
hem heeft gehad. Het is niet zeker, maar Dimitri kan zijn moeder niet uitstaan. Dit hoofdstuk wordt wat cru geschreven. Je kan echt zien in zijn schrijfstijl dat hij er liever niet had overgeschreven. Maar hij is nu begonnen dus moet het rap af zijn. Hij zal zijn moeder nooit meer terugzien. En dat beseft hij maar al te goed. Hij heeft er geen spijt van. Hij beledigd haar zelf nog wat meer.
In dit hoofdstuk komen we meer te weten over de moeder van Dimitri Verhulst, dit wel op het einde. Over de vader weten we al genoeg: hij drinkt graag en laat niet met zich sollen. Want zo zijn de Verhulsten niet. In dit verhaal komt er op een dag een jonge mooie vrouw aanbellen bij de familie Verhulst. Zijn twee onkels en Dimitri zelf vragen zich wie die vrouw kan zijn en wat ze hier doet. Ze kwam voor Pierre Verhulst alias Pie, de vader van Dimitri. Wie het eerst haar onderbroekje te zien krijgt 2 bakken bier, of waren het er nu drie? De vrouw beweerde dat ze van de Dienst Bijzondere Jeugdzorg was. Ze stelde zeer ongemakkelijk vragen aan Pie die helemaal goed voor zijn zoon zorgde. Of Dimitri dacht er in elk geval zo over. Hij was zeer tevreden over zijn vader. Hij had niets tekort. Hij had alles wat hij maar wou. Ok, dit is een leugen want Dimitri had niet alles wat hij maar wou. Ze waren arm maar ze waren er trost op en dat toonden ze ook. Dus Dimitri dacht dat dit zijn nieuwe mama ging worden. Omdat ze aantrekkelijk was en omdat ze in hun keuken zat te wachten voor onze Pie. Wat komen we nu te weten over de moeder van Dimitri? Ze is een hoer, zo wordt het gezegd in het boek en letterlijk gezegd tegen de dame van de Dienst Bijzondere Jeugdzorg.
De dag van vandaag kunnen we de televisie, of kortweg de tv, niet meer missen. Het is een deel geworden van onszelf. De tv kan al onze emoties vrijmaken. Zoals bij de familie Verhulst wanneer de deurwaarder weer een paar waardevolle elementen meeneemt uit het huis van hun moeder. Dit keer is het de televisie die aan de beurt is. Zijn onkel doet er alles aan om de deurwaarder te overtuigen om de wasmachine mee te nemen. Maar zijn beslissing staat vast. Dikke pech voor Verhulst want net die avond is er een live comeback optreden van de wereldberoemde Roy Orbison. Ze zoeken een oplossing om toch naar de tv te kunnen kijken. En dan lukt het hen. Ze mogen kijken bij een Iranees koppel die niet zo goed Nederlands kunnen. Alhoewel ze beter kunnen spreken dan de familie Verhulst zelf. Ze komen niet kijken met lege handen. Als geschenk geven ze de Iraniërs een bak bier en hun sanseveria die nog een paar uur geleden op hun eigen tv stond. Ze zuipen erop los en dansen op de tafel. Na een geslaagde avond een een kapotte vaas die omver gegooid werd door de Roy Orbison fans ging de familie Verhulst naar huis.
Alleen de allenen is de vertaling van één van de songs van Roy Orbison 'Only the lonely'
Om je even een idee te geven van het liedje post ik hier ook de songtekst:
Dum-dum-dum-dumdy-doo-wah
Ooh-yay-yay-yay-yeah
Oh-oh-oh-oh-wah
Only the lonely
Only the lonely (dum-dum-dum-dumdy-doo-wah)
Know the way I feel tonight (ooh-yay-yay-yay-yeah)
Only the lonely (dum-dum-dum-dumdy-doo-wah)
Know this feelin' ain't right (dum-dum-dum-dumdy-doo-wah)
There goes my baby
There goes my heart
They're gone forever
So far apart
But only the lonely
Know why
I cry
Only the lonely
Dum-dum-dum-dumdy-doo-wah
Ooh-yay-yay-yay-yeah
Oh-oh-oh-oh-wah
Only the lonely
Only the lonely
Know the heartaches I've been through
Only the lonely
Know I cried and cried for you
Maybe tomorrow
A new romance
No more sorrow
But that's the chance - You gotta take
If your lonely heart breaks
Only the lonely
Dum-dum-dum-dumdy-doo-wah
Of zing je liever mee uit volle borst: klik dan hier(Roy Orbison - Only The Lonely op YouTube.com)
Het grappige van dit hoofdstuk is wanneer ik dit deel had uitgelezen toen me iemand zei uit de klas dat er helemaal niet werd gereden op de fiets. Tijdens het lezen had ik het gevoel dat ze echt aan het rijden waren, dus ze deden Tour de France na. Eerst paar pintjes ophebben en dan beginnen rijden tot de finish. Dit leek me ook wel een tof verhaal. Maar neen, ik sloeg de bal mis. Er werd helemaal niet gereden wel vooral gezopen. Ze deden alsof ze reden. Dan wel volledig dronken. Dit lijkt me eerder absurd, veel drinken en daarna op de fiets kruipen om zo na de finish te staan juichen. Nonsens dus. Ik dacht ook dat er naakt werd gereden in de Tour. Dit verscheen in het begin van dit hoofdstuk maar dit komt later voor in het boek.
Op volgende link vind je al de etappes van de échte Tour de France: www.google.be/TourDeFrance(Alle etappes in kaart met 360° foto's! Bekijk het zelf.)
Brutaliteit is troef in dit hoofdstuk. Kinderen laten verdrinken bij de vijver van je woning. Lijkt me iets voor het 7de uur journaal. De dader is een vrouw waarvan de leeftijd niet vermeld wordt in het boek. Ze heet Palmier en ze heeft een hond waar geen belang aan hecht. Dimitri wil de hond houden maar het mag niet. Het blijft haar hond tot Blondi jongen krijgt. Palmier wil ze niet houden dus moet Dimitri ze laten verdwijnen en doet het op dezelfde manier als Palmier, laten verdrinken. Palmier lijkt me een oude vrouw die 24/7 in haar schommelstoel zit en heel de tijd zit te jammeren over allemaal dingen waarbij ze helemaal niet is betrokken. Dimitri heeft er enige medelijden mee met de oude vrouw. Omdat ze daar gewoon maar zit en niets doet. Medeleven hebben met een vrouw die een moord heeft gepleegd. Of was dit maar een roddel? Dat verhaal deed vroeger toch de ronde in Reetveerdegem. Blondi is op het einde van het hoofdstuk spoorloos. De ketting is om de een of andere reden los gekomen en zo is de hond kunnen ontsnappen. Waarschijnlijk naar betere oorden. Wat een hond allemaal niet lijden kan.
In dit hoofdstuk ontmoeten twee tegenpolen elkaar terug. Het gaat om de familie van Dimitri Verhulst. Zijn tante en zijn nichtje bezoeken nog eens de familie Verhulst bij hun thuis. Zijn tante en haar nichtje zijn deftig, hebben rijkdom, mooie manieren en zijn nog een mooie verschijning ook in Reetveerdegem. Dat staat fel in contrast met de familie Verhulst: marginaal, slordig (nog zacht uitgedrukt), vies, ongemanierd en alcohol verslaafd. 'De vermeende terugkeer van tante Rosie' zo staat het in het boek vermeld. Zij komen het bont maken lijkt het me. Maar neen, het is de familie Verhulst die hun manieren doorgeven aan de nicht van Dimitri en dit kan het best om met haar op café te gaan en te leren drinken als een echte Verhulst. Zij ziet er eerst tegen op om mee te gaan maar uiteindelijk geeft ze toe. De eerst momenten bevalt het haar absoluut niet, maar na enkele pintjes komt Sylvie helemaal los en is ze als het ware gedoopt tot een echte Verhulst. We komen te weten dat Sylvie (nichtje van Dimitri, dochter van tante Rosie) de dochter is van André. Hij was daar ook in café Het Hoekske. Dimitri mocht het niet vertellen aan Sylvie anders zwaaide er wat.
Ja ik moet wel beginnen met te vertellen over de eerste indruk van de film, want toen had ik nog nooit gehoord over De helaasheid der dingen noch over Dimitri Verhulst. Ik zag de filmposter het eerst in het station van Brugge aan één van de reclameborden. Ludiek en goed bedacht leek mij. Was dit de affiche voor een film? Het leek mij eerder een stunt van één of andere bekende Vlaming die nog bekender wil worden. Ik stelde mij hierover niet al te veel vragen, maar toch bleef ik kijken toen ik die affiche voorbij liep. Wat was er aan die poster dat mij zo aantrok? Thuis bekeek ik een interview van een paar acteurs die meededen in de film De helaasheid der dingen. Het zag er op het eerste gezicht nogal marginaal en vuil uit. Iets voor mij? M. Declerck kwam op het idee dat iedereen hoet boek moet lezen alvorens we de film zullen bekijken en op die manier vergelijken. Leuk idee!
Het boek
De cover van het boek is totaal het tegenovergestelde dan dat van de filmposter. Neutraal: een bloem op de vensterbank bij het raam. Het leek mij eerder een boek vol drama dan humor en marginaliteit. Maar het boek leest vlot en elk hoofdstuk is een nieuw verhaal dus of je nu mee bent met het verhaal of niet, het begint elke keer opnieuw met een nieuw avontuur.
Zoals ik al eerder vermelde in mijn eerste post is de aanleiding van heel dit gebeuren omdat het boek onlangs werd verfilmd. De film is nu al een succes in alle bioscopen en de tickets vliegen over de toonbank. Ikzelf heb de film nog niet gezien. Houden zo, want we gaan samen met de klas (6MMa) naar de film gaan kijken. De datum staat voorlopig nog niet vast.
Hierkan je alvast de trailer bekijken (de trailer van De helaasheid der dingen op YouTube.com). Een in de bioscopen vertoonde teaser bestaat geheel uit de eindsprint van een naaktfietswedstrijd die door de jonge Gunther wordt gewonnen. Deze scene komt niet in de film voor.
De helaasheid der dingen (2009) is een Vlaamse film van regisseur Felix Van Groeningen. Hij regisseerde niet alleen de film, maar schreef ook mee het script. Het is een verfilming van het meervoudig bekroond boek De helaasheid der dingen (2006) van Dimitri Verhulst. De franstalige titel is La Merditude des Choses, de engelstalige titel The Misfortunates.
In januari 2008 begonnen de filmopnames. Op het Filmfestival van Cannes 2009 werd De helaasheid der dingen geselecteerd voor de Quinzaine des Réalisateurs. De film kreeg in Cannes de Prix Art et Essai, een onderscheiding van de organisatie die 3.000 onafhankelijke bioscoopzalen wereldwijd groepeert.
Op vrijdag 18 september 2009 maakte het Vlaams Audiovisueel Fonds bekend dat de film geselecteerd was als Belgische inzending voor de Academy Award voor Beste Niet-Engelstalige film.
De Belgische en Nederlandse première gingen beiden door op 7 oktober 2009. De Franse première volgt op 23 december 2009.
Op 12 oktober 2009 werd bekend gemaakt dat de film op het Hamptons International Film Festival in New York 3 prijzen heeft gewonnen. De film won prijzen voor beste film (Golden Starfish Award), beste fotografie en het beste scenario. Het Hamptons International Film Festival focust op onafhankelijke films. Op het Festival du Film Grolandais werd de l'Amphore d'Or gehaald voor de Beste Film. Ook op het Europees Filmfestival van Cinésonne in Parijs won de film in oktober 2009 drie prijzen: Beste Film, Beste Mannelijke Acteur (gedeeld door Koen De Graeve en Kenneth Vanbaeden) en de publieksprijs.
Ook heel belangrijk, de cast:
* Koen De Graeve: Celle * Pauline Grossen: Sylvie * Johan Heldenbergh: Nonkel Breejen * Wouter Hendrickx: Nonkel Petrol * Kenneth Vanbaeden: Gunther (als kind) * Valentijn Dhaenens: Gunther * Jos Geens: André * Natali Broods: Tante Rosie * Gilda De Bal: Meetje * Sara De Bosschere: Nele Fockedey * Bert Haelvoet: Nonkel Koen
Misshien herken je er wel een paar van. Toen ik de namen zag, zeiden me ze niet veel. Tot ik op De Rode Loper (één) een interview zag van een paar mensen van de cast. Toen herkende ik hun. Ik kon er niet direct een naam opplakken maar ze kwamen mij bekend voor. Bekende Vlamingen zeg maar.
De schijver van het boek heet Dimitri Verhulst. Hieronder vind je een kleine biografie van de persoon in kwestie.
Hij is geboren op 2 oktober 1972 te Aalst en is een Vlaamse schrijver en dichter. Eén van zijn nieuwste boeken heet Godverdomse dagen op een godverdomse bol (2008). Meer denk ik hoef je niet te weten over deze man.
Wat ons meer interesseert is zijn boek De helaasheid der dingen. Op Wikipedia.org vind je een aantal regels over het boek zelf:
De helaasheid der dingen (2006) werd een succesnummer. Dimitri Verhulst won er de publieksprijs van de Gouden Uil mee. Deze autobiografische schets van een Vlaamse voorstadsgemeente (Nieuwerkerken bij Aalst) werd zowel in Vlaamse als Nederlandse media zeer enthousiast onthaald. De verfilming door de Vlaamse regisseur Felix Van Groeningen liet niet lang op zich wachten. In januari 2008 begonnen de filmopnames. De filmwebsite ging ondertussen open. Op het Filmfestival van Cannes 2009 werd De helaasheid der dingen geselecteerd voor de Quinzaine des Réalisateurs. De film kreeg in Cannes de Prix Art et Essai, een onderscheiding van de organisatie die 3 000 onafhankelijke bioscoopzalen wereldwijd groepeert.
De literaire jongerenprijs De Inktaap nomineerde De helaasheid der dingen naast Arnon Grunbergs Tirza en Hans Münstermanns De bekoring voor zijn editie 2008. De prijsuitreiking van De inktaap vond plaats in deSingel te Antwerpen op 3 maart 2008. Dimitri Verhulst veroverde de prijs als gedoodverfde winnaar.
Van harte welkom op mijn eigen weblog. Laat ik me eerst even in het kort voor stellen: ik ben Tom Vandenberghe, 18 jaar en woon in Roeselare.
Bij deze wil ik ook van de gelegenheid gebruik maken om te zeggen waarom ik dit weblog heb aangemaakt. Ik zit in het VTI te Brugge op school en voor de lessen Nederlands moeten we het populaire boek lezen De helaasheid der dingen van Dimitri Verhulst. Bij elke gebeurtenis van het boek moet je een persoonlijke indruk geven en dit op je weblog posten. Er is een aanleiding waarom we dit moeten doen? Ik denk omdat er onlangs de gelijknamige film is verschenen van het boek die dreigt een hit te worden. Later meer erover.
Zoals ik al eerder vermelde in mijn eerste post is de aanleiding van heel dit gebeuren omdat het boek onlangs werd verfilmd. De film is nu al een succes in alle bioscopen en de tickets vliegen over de toonbank. Ikzelf heb de film nog niet gezien. Houden zo, want we gaan samen met de klas (6MMa) naar de film gaan kijken. De datum staat voorlopig nog niet vast.
