Godsdienstklas in school "De Zonnewijzer" in Zonhoven
Stil worden, lachen, zingen, kaarsje aansteken, luisteren naar elkaar op de mat , kwissen (jongens tegen meisjes), iets bijleren, werkschrift verzorgen, samen zijn ... Schoolwebsite : www.dezonnewijzerzonhoven.be
04-12-2018
ComingWorldRememberMe
Eén van de 600.000 beeldjes staat (voor enkele dagen) te pronken in de godsdienstklas. Jasper (uit 4A) heeft hier voor gezorgd.
Het beeldje doet denken aan de vele slachtoffers uit de eerste wereldoorlog maar tegelijk aan wanhoop, verdriet, hoop, leven, vrede ..
Het kunstwerk verbindt het heden met het verleden.
Dank aan de vele kunstenaars én aan Koen Vanmechelen.
De indrukwekkende land art installatie ComingWorldRememberMe herinnert aan de zinloosheid van oorlog: gisteren, vandaag en morgen. De installatie strekt zich uit over het niemandsland en The Bluff, een van de zwaarst bevochten plekken tijdens de Eerste Wereldoorlog. De 600.000 kleien beeldjes, een beeldje voor elk slachtoffer van WOI in België, staan tussen twee grote kunstwerken van kunstenaar Koen Vanmechelen. Een derde doorzichtige werk van Koen Vanmechelen bevat 600.000 dog tags met daarop telkens de naam van een maker van een beeldje gekoppeld aan de naam van een slachtoffer van op de Namenlijst die het In Flanders Fields Museum samenstelde. De land art installatie verenigt zo letterlijk de verschillende generaties in de herdenking en vormt een grens- en generatie-overschrijdend symbool van vrede.
drie lichten samen (Maria, Jozef, Jezus), één lichtpunt apart ...
huisje onderaan doet denken aan de stal
dame bij het huisje is tevens een kruis
kleine witte figuur lijkt op een engel
jongen met luier geeft licht in duisternis
jongen doet het onmogelijke om toch maar licht te brengen
dame, kruisje ... staat op een kleine groene vlek van hoop
een raar iemand met lange armen die een kaars aansteekt
een kerk (links onder)
de jongen die licht geeft is verdrietig
een vuilbak
een betonnen muur (achtergrond)
drie wijzen op weg naar het licht
een ster (links)
de jongen lijkt tegen de muur gekleefd
de jongen is verloren gelopen en zoekt de weg terug met licht
naast licht geven de lucifers ook rook, donkere vlekken ...
mensen hebben lange armen (en steun nodig) om 'licht' te geven in een wereld waar (ook) zaken fout lopen.
...
Boy lights fire, 2010, David Lynch
David Lynch is geen zondagsschilder. Hij is niet zon celebrity die van pure verveling ook wel eens een verfkwast vastpakt, zoals Johnny Depp, Frank Sinatra of, godbetert, Rik Daems. Lynch is altijd in de eerste plaats een kunstenaar geweest, zegt Stijn Huijts, directeur van het Bonnefantenmuseum in Maastricht. Best verrassend is dat Someone is in my house wellicht de grootste retrospectieve ooit is van zijn kunst.
Je moet voorbije dikke rode gordijnen om meer dan 500 werken te zien: metersgrote schilderijen, fotografie, tekeningen en zelfs staanlampen die nooit een designprijs zullen winnen. Het loopt van een kindertekening van de zesjarige Lynch tot een kortfilm van goed twee weken oud, Ant head. De onbestemde dreiging is om lichtjes onwel van te worden. Maar altijd is er die humor die hem redt van een overdaad ernst. Zieke humor, dat wel. Change the fucking channel, fuckface, zegt een vrouw vanop bed, elektrisch mes in de hand.
In 2009 en 2010 ging Lynch nog een stap verder met monumentale werken waarin hij lampen verwerkte. Ze hangen in een van de laatste zalen. Kijkkasten noemt Huijts ze. Ze zijn indringend en gewelddadig, zoals Boy Lights Fire. In al zijn lelijkheid borrelt na een tijd van kijken de schoonheid van de kunstenaar op. En je begint weer te denken aan zijn films. Wat als je zolang blijft staren dat het jongetje uit het schilderij stapt en het museum echt in brand steekt? Het zou zomaar eens kunnen, want het is David Lynch. (De Tijd)
Hij slaagt erin om zijn publiek bang te doen worden door in te spelen op de existentiële
angsten die in iedere mens sluimeren. Zijn fantasia vloeit grotendeels voort uit de talloze
dromen die zijn personages hebben. Hoewel Lynch zelf aangeeft niet veel af te weten van het
surrealisme, wordt hij daardoor heel vaak tot die strekking gerekend. Surrealisten houden
ervan om met tijd en dromen te spelen, om hun publiek op deze manier tegelijk te verwarren
en te verbazen. Ze werken met vrije associaties die voor henzelf de meest logische
denkprocessen omvatten maar voor de kijker vaak ondoordringbaar ingewikkeld zijn. (Christof De Bondt)
29-11-2018
One day
'Soms lig ik te slapen en dank ik God dat ik mag ademen. Ik vraag Hem om niet te vlug mee-te-nemen want ik ben hier om een reden. '
Ik geloof dat op een dag
er geen gevechten meer zullen zijn
kinderen kunnen spelen
mensen zullen stoppen met haten en geweld
mensen vrij zullen zijn
alles zal veranderen.'
Het lied wordt gezongen door 1000 moslims, 1000 christenen en 1000 joden in de joodse stad Haïfa.
84 jongens en meisjes deden zondag hun eerste communie in Zonhoven-centrum. Zij kregen tijdens de viering mee dat ze ondanks hun jonge leeftijd al héél wat goede dingen kunnen doen.
Mooi was de viering met zang en dans. Zo brachten de 84 communicanten samen de move tegen pesten en werden de mamas en papas aan het einde verrast met een flashmob.
Uit de sacristie, de torenkapel en uit de zijbeuken kwamen de kinderen plots te voorschijn om het slotlied liefde is overal te brengen.
De voorbije dagen werd er in onze school muzisch gewerkt rond de 'goede week en Pasen'. Dit leverde prachtige kunstwerken op.
Deze kunstwerken van de kinderen (en de leerkrachten) waren te bewonderen in de Sint-Quintinuskerk. Ze stonden "onopvallend en toch duidelijk zichtbaar" verspreid over de hele kerk. Soms stonden ze (in aansluiting) bij de kruisweg.
"Elk kunstwerk vertelt een verhaal om stil te vallen.
