Ik kan amper beschrijven in woorden wat er is gebeurd. We waren onderweg naar wat een leuke dag moest worden, toen een vrachtwagenchauffeur zijn controle over het stuur verloor, en onze auto doorboorde. Op het eerste zicht leek alles normaal, ik stond aan de kant van de weg en zag de hulpdiensten aankomen. Toen ik tegen de ambulancier mijn verhaal wou doen, leek het alsof hij mij compleet negeerde maar op dat moment zag ik wat ik nooit had durven denken. Mijn lichaam lag in de sneeuw, meters uit de auto geslingerd. Hoe kon dit? Ik was hier toch? Ik besefte langzaam wat er aan het gebeuren was, mijn ziel was uit mijn lichaam getreden waardoor ik er dus wel mentaal wel nog bij was. Plots zag ik mama en papa weggevoerd worden in een lijkwagen, dit kon niet waar zijn... Ik wou er zelf een eind aan maken, tot ik besefte dat ik Teddy helemaal vergeten was. Ik moest hem zoeken. Leefde hij nog? Ik zag dat Teddy in de ambulance werd weggebracht, hij was dus niet dood. Ik moest er zijn voor hem en kroop mee in de ambulance waar ik zag dat ook mijn lichaam daar lag. Teddy bleek buiten bewustzijn, ik wou tegen hem praten maar dat kon niet. Ik voelde me machteloos en wist niet wat er ging gebeuren, dit moest een nachtmerrie zijn...
Vandaag hebben we een vrije dag door de hevige sneeuwval. Mijn ouders willen samen met mijn broertje Teddy en mij een uitstap maken en van de sneeuw genieten. Ik weet niet goed of ik hier wel zin in heb... Ik voel me de laatste tijd slecht in mijn vel en denk hele tijd aan Adam, we hebben veel ruzie de laatste tijd maar ik wil hem echt niet kwijt. Waarschijnlijk zou hij vandaag toch niet willen afspreken dus beslis ik om mee te gaan, ik zie Teddy glunderen van geluk want nu heeft hij toch een speelmaatje voor zich te amuseren in de sneeuw. We gaan meteen alles inpakken en vertrekken! De autorit zie ik nog het meest zitten, ik hou ervan om te genieten van het voorbij flitsende landschap en je hoofd helemaal leeg te maken.
Ik ben tot over mijn oren verliefd op Adam en dit gevoel wordt alleen maar versterkt. Ik zou hem nooit meer kunnen laten gaan, al had ik zijn reactie vandaag echt niet verwacht... Ik vertelde Adam dat ik erover had nagedacht om op de Juilliard School te gaan studeren en hij zag dit echt niet zitten. Hij zei dat de afstand te groot zou zijn en dat dit enkel voor problemen tussen ons zou zorgen. Adam weet goed genoeg dat ik niets of niemand tussen ons zou laten komen, weliswaar zou ik meer mijn best moeten doen maar dat wil ik dan ook graag doen voor hem. Al mijn hele leven lang wil ik cellist worden en dat weet hij, ik had nooit gedacht dat Adam mijn droom in de weg zou staan...
