Ik kan amper beschrijven in woorden wat er is gebeurd. We waren onderweg naar wat een leuke dag moest worden, toen een vrachtwagenchauffeur zijn controle over het stuur verloor, en onze auto doorboorde. Op het eerste zicht leek alles normaal, ik stond aan de kant van de weg en zag de hulpdiensten aankomen. Toen ik tegen de ambulancier mijn verhaal wou doen, leek het alsof hij mij compleet negeerde maar op dat moment zag ik wat ik nooit had durven denken. Mijn lichaam lag in de sneeuw, meters uit de auto geslingerd. Hoe kon dit? Ik was hier toch? Ik besefte langzaam wat er aan het gebeuren was, mijn ziel was uit mijn lichaam getreden waardoor ik er dus wel mentaal wel nog bij was. Plots zag ik mama en papa weggevoerd worden in een lijkwagen, dit kon niet waar zijn... Ik wou er zelf een eind aan maken, tot ik besefte dat ik Teddy helemaal vergeten was. Ik moest hem zoeken. Leefde hij nog? Ik zag dat Teddy in de ambulance werd weggebracht, hij was dus niet dood. Ik moest er zijn voor hem en kroop mee in de ambulance waar ik zag dat ook mijn lichaam daar lag. Teddy bleek buiten bewustzijn, ik wou tegen hem praten maar dat kon niet. Ik voelde me machteloos en wist niet wat er ging gebeuren, dit moest een nachtmerrie zijn...