Ik ben wendy
Ik ben een vrouw en woon in Sint Katelijne Waver (belgie) en mijn beroep is Momenteel in loopbaanonderbreking voor de kids.
Ik ben geboren op 06/06/1980 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, fietsen,reizen.
Ik ben mama van 3 kindjes, een dochter van 8 en twee zonen van 3. Op mijn blogje vindt je vooral dingen die mij zoal bez
Als je al die week -en maandbladen eens bekijkt voelt een mens zich toch verschrikkelijk dik. Allez ik dan toch. Al die dames die er verdomd goed uitzien, een slank lijntje, strakke buik eindeloos lang benen... Als ik dan mezelf in de spiegel bekijk.... Ok, ik mag niet klagen, ik ben niet dik, maar toch dikker dan ik zou willen. Zoals de meesten onder ons droom ik van het ideale figuurtje. Ik ben jaloers op de vrouwen die de hele dag door kunnen eten zonder een gram bij te komen, en ben jaloers op de vrouwen die het karakter hebben om te dieeten en ongeloofelijk veel aan sport doen. Op dat gebied ben ik een 'beetje' lui. Ik zou graag 5 km. kunnen joggen, maar er aan beginnen, dat vindt ik zo zwaar. Natuurlijk, voor wat hoort wat. Maar als je al die middeltjes kan geloven, hoef je maar een pilletje te nemen, en de kilo's vliegen eraf. Wel ik heb er al zo'n paar geprobeerd, maar meer dan geld ben ik er nog niet mee kwijtgeraakt. Logisch ook. Als al die middeltjes echt zouden werken, zouden er toch nergens meer op de wereld dikke mensen rondlopen. Maar de mensen laten zich misleiden en de industrie draait op volle toeren. Laats las ik nog in de krant dat er een nieuwe soort anticonceptiepil op de markt zou komen, die niet verdikkend maar afslankend werkt. Wedden dat ik me weer laat verleiden? De dokter hoort mij al afkomen. "En waarom wilt u veranderen, bent u niet tevreden over u huidige pil?". "Jawel dokter, maar van die nieuwe ga ik afvallen". Hoe ga ik dat uitleggen zonder dat de dokter zich een breuk lacht. Welja, mijn ventje ziet mij graag zoals ik ben (dat denk ik toch tenminste) en Greenpeace komt me nog niet terug in zee rollen als ik lig te zonnen op het srand. Dus zal ik maar gewoon genieten van het leven, af en toe een lekker ijsje en af en toe een 3-gangen menu'tje. En zolang mijn ventje mij nog graag blijft zien is er geen vuiltje aan de lucht. Of toch?
Of kan het ook allebei? Wat is nu het beste? Een huismoeder die steeds voor de kinderen zorgt of een mama die de kinderen naar de opvang brengt om te gaan werken? Volgens mij heb je bij beiden zo zijn voor -en nadelen. Ikzelf ben sinds de geboorte van de tweeling huismoeder. Ondertussen heb ik een hekel gekregen aan die benaming. Het klinkt alsof je geen werk hebt, hoewel voor 3 kinderen zorgen volgens mij 2 keer zo veel werk en zorgen met zich meebrengt als een fulltime job. Ik ben dankbaar voor elk moment dat ik met mijn jongens mocht meemaken, en heb er enorm veel spijt van dat ik dat niet bij mijn dochter kunnen doen heb. Maar ondertussen heb ik er mijn buik wel van vol. Als ik alles terug opnieuw zo kunnen doen, zou ik gaan werken. Het klinkt misschien raar, maar ik heb er genoeg van om thuis te zitten. Ik verveel me niet hoor. Verre van, werk zat. Maar ik mis toch de collegas om me heen. Terug gaan werken zegt me steeds meer en meer. Maar het moet ook lukken hé. Als je man zelfstandig is, en s avonds dus nooit thuis, heb je weinig andere keus. Natuurlijk kan je gaan werken, maar wie vangt dan de kinderen op als je met vroeges en lates staat. Want dat is dus mijn probleem. Ik ben in loopbaanonderbreking, maar zou zo graag mijn job terug hernemen. Alleen dat verdomde ploegenstelsel houdt mij tegen. De opvang is maar om 7 uur open, en sluit om 18 uur. En op manlief hoef ik niet te rekenen. Sinds de kinderen naar school gaan, gaat het al een stuk beter, ik kan doen en laten wat ik wil overdag. Maar toch is er een gemis. Ik heb het gevoel dat ik meer in het leven wil bereiken. Niet alleen mama zijn. Ik wil een carrière. Eens iets anders. Ik wil ook een beetje zelfstandigheid, niet steeds financieel afhankelijk van mijn man zijn. Ik wil ook mijn steentje bijdragen, en niet alleen voor de kinderen en het huishouden zorgen. Ik wil, ik wil, ik wil .. egoïsme? Neen, gewoon voor mijn eigen ik opkomen. Ik heb mijn best gedaan, heb 3 jaar kinderen grootgebracht, maar daar gaat binnenkort verandering inkomen. Zegge dat ik het gezegd heb.
Kinderen opvoeden, bestaat daar een opleiding voor?
Ben ik de enige die van die perfecte ouders met perfecte kinderen tegenkomt? Hoe doen ze dat toch vraag ik me dan telkens af. Of als je zo een of ander pestjong tegenkomt, dat je dan denkt dat je dat gedrag nooit zou tolereren bij je eigen kinderen, terwijl ze de dag daarvoor het bloed vanonder je nagels gehaald hebben. Ben ik dan de enige die zoiets overkomt?
Laatst was ik bij een vriendin op bezoek die een schat van een dochter heeft. Een pracht van een kind, 17 maand, schattig, lief en ga zo maar door. Ze eet al geruime tijd alleen, en daar bedoel ik geen kliederboel mee, neen, echt deftig. Kuist ook zelf haar handen en mond af en wijst zonder aarzelen alle lichaamsdelen aan die men opnoemt. Het is echt een heel zelfstandig kind. Als kers op de taart, als ze ziet dat mama zich klaarmaakt om te gaan werken, gaat ze heel spontaan 2 dezelfde mama schoenen halen, die dan ook nog eens perfect op de outfit passen. Dan valt mijn mond dus open hè. Dat is gewoon te veel voor 1 dag. Wat heb ik godsnaam verkeerd gedaan vraag ik me dan af.
Als ik dit alles vergelijk met mijn eigen kinderen heb ik de indruk dat ofwel zij een serieuze voorsprong heeft, ofwel mijn kinderen een aardige achterstand. Nochtans kan ik met mijn kinderen ook perfect op restaurant gaan (als ze geen moeilijke dag hebben). En als ik hen vergelijk met hun klasgenootjes staan ze zeker even ver. Toch voel ik me steeds een beetje een slechte moeder als ik bij haar op bezoek ben geweest. Maar ik ben ook apetrots op haar, dat haar droom eindelijk uitgekomen is, en dat ze een fantastische en lieve mama is.
Is het gras dan toch steeds groener aan de andere kant?
