Ja, vandaag is het weer eens een typische dag. Waarschijnlijk vrij herkenbaar voor elke moeder. De dag begon al om 0:01u deze nacht. Na drie hoestbuien van zoon nummer 1 en vier hoestbuien van zoon nummer 2, bleek dochterlief geen zin meer te hebben om te slapen.

Ondertussen sta je daar dan half verwaaid te staren naar de klok terwijl ze uiterst langzaam toch weer onder de dekens verdwijnt. 4:30 was het verdict. Niet zo erg dacht ik, dat is nog een dikke 3 u slapen. Want ja, zo is het wel, ik ga echt niet supervroeg gaan opstaan omdat het zo hoort. Als de kinderen mij niet wakkermaken, dan sta ik ook niet spontaan op. Dat is een les die ik gedurende de laatste jaren geleerd heb en die werkt prima.

Natuurlijk word je op zo'n dag wakker om zeven uur en staar je dan naar de wekker tot één van de schatje vind dat het nu wel weer genoeg is geweest. Ok, ik sta op, voel mij eigenlijk best nog wel goed en begin één voor één de schatjes naar beneden te brengen (we hebben een stijle trap dus kunnen de jongens dat nog niet alleen). Het ontbijt gaat binnen en de kleren van de dochter zijn eindellijk aan. De dochter mooi naar school en dan kan het feest beginnen.

De zonen zijn vandaag thuis, want: ze zijn ziek. Ja, huisarrest van de dokter. Het zal dus een heerlijke dag van huilbuien en snotneuzen worden. Waarom ben ik dan eigenlijk zo positief. Soms vraag je je toch af hoe mensen zo kunnen functioneren. Ik slaap de laatste drie jaar al bijna niet, ik werk, doe het huishouden en probeer ondertussen ook nog een echtgenoot en goede moeder te zijn.

Op zo'n momenten begin je te denken. Hoe komt het dat je zo denkt en doet. Puur natuur, instinct, of ligt het toch aan de persoon? Voel je vrij om een suggestie te doen of je eigen verhaal te delen.

Tot volgende keer

Helen