Ernst
Scholten:
Toen Siegi sneuvelde gebeurde er iets en ik voelde een woede die ik nog nooit
gevoeld had. Ik wilde die brug koste wat het kost houden en zoveel mogelijk
Amerikanen doden. De anderen zagen mij als hun leider en zouden blijven zolang
ik bleef. Ook al wou ik dit eigenlijk niet, ik wou niet nog meer vrienden
verliezen. Toen ze onze brug kwamen opblazen was ik buiten mijn zinnen van
woede. Wij hadden zo hard gevochten om die brug te verdedigen en 5 van ons
waren al gesneuveld en nu gingen ze die brug gewoon opblazen.
Walter
Forst:
Het is waar dat ik voorzichtiger had moeten zijn met die panzerfausten maar
eigenlijk moet het wel gezegd worden dat ik ook verantwoordelijk was voor die
tweede tank. Die stond veel te ver van de brug om geraakt te worden. Maar ik
slaagde erin om naar een huis te sluipen en er binnen te breken. Iksloop naar voren in het huis en vond de wc.
Ik ging op de wc staan en kon zo door het kleine raampje kijken. De tank stond
maar op 6 meter van mij dus ik schoot. Toen ben ik razendsnel teruggelopen naar
de brug en mijn schuilplaats eronder. Toen pas besefte ik dat er ook mensen in
die tanks gezeten hadden.
