Een dagje aangekondigde regen, niet veel. 1,5 ml per vierkante meter. Allé, tijd voor een dagje rust. Van aan Vuelta de las Palmeras een dagje niks doen. In Crevillente, zo'n 1,5 km van La Casa met de trein richting Murcia. Met een stralende hemel aangekomen te Murcia trok ik de stad in volle moed. Maar na enkele km te stappen door mooie straatjes vol met winkeltjes, monumenten en kathedralen was ik op zoek naar een informatie stand om er een stads plan te bemachtigen, maar, ik vond het niet hahaha. Ikke maar zoeken, maar geen office te vinden. Daar aan een vriendelijke dame gevraagd en ja hoor, ik was er zeker 5 keer voorbij gelopen, aiaiai. Het hielp me een heel stuk vooruit, straatje in, straatje uit. Maar weet je nog? 1,5 ml regen? Het is daar beginnen regen, man man man, wel drie kwartiers aan een stuk. Nog even wachten zei ik en de winkels gaan weer open. Het was alsof het zo moest zijn. Ik kreeg toch een hongertje en had wel zin in een lekkere tappas, maar waar vindt je dat? Awel, vraag het gewoon aan de lokale bevolking. Moet je weten, die twee mensen gingen ook naar één van de beste tappabaar uit de streek en samen waren we weg. Niet dat ik zo veel Spaans versta, laat staan praat , en zij ook niets anders dan spaans konden we het wel goed met elkaar vinden. Een geluk dat de doelman, euh ik bedoel de barkeeper sprak een aardig mondje engels. Soms was het huilen met tuiten van het lachen omdat we iets wilden uitleggen en er niets van begrepen. Nadien met de tjoek tjoek naar huis ;-)
Vandaag leek het warmer te worden dan gisteren, en dat beloofde. Ik had een 'tourken' in gedachten en op papier ;-) om eventueel te fietsen. Maar eerst een lekker ontbijt. Goed ingestreken met zonnemelk en dan de fiets op. De eerste km waren geweldig, ik liet me niet afschrikken door een heuveltje en ook niet door de warmte. Op tijd drinken, eten en eens naar mijn papierken kijken was de boodschap. Waar ik ook aan dacht was mijn rug, een goede houding is toch wel belangrijk hoor. Een beetje rugspieren trainen en zeker putten vermijden is steeds welkom. Langst de kleine baantjes, waar er heel weinig volk passeert en waar het vol keutels ligt van konijnen kwam ik af en toe een konijntje tegen die tegen het asfalt lag. Ik moet zeggen dat het niet leuk was om dat tegen te komen. Aja, ook een slang, allé, een platte slang. Ja, ééntje van bijna één meter plat, euh lang ;-) In het dorpje Simola trok ik ogen, zo heb je er geen. Wat zag ik? Een fietspad. Man man, in Spanje, hier, in zo'n verlaten ongerept natuur, een fietspad. Ik kon er maar niet genoeg van krijgen. Fier dat ik was hihi. De weg kronkelde langs mooie velden met allerlei fruit en wijngaarden, kortom als fietser en genieter heb ik mijn batterijtjes weer opgeladen. Ik zie het zo; al deze natuur en dingen die ik tegen kom op mijn 'reis', dat zijn spiegels. Elke spiegel heeft een ander kader maar de inhoud blijft hetzelfde. Die spiegels laten me zien waarom ik deze 'tour' doe. Ik weet vanwaar ik kom maar niet waar ik naar toe ga. Allé, ik bedoel dat je wel weet waar je naar toe gaat maar je weet niet altijd wat je op 'je reis van je leven', kan tegen komen. Man man wat een uitleg hé ;-) Ik dank Sonja die mij volledig steunt en mij de kracht geeft, wat zou ik zonder haar zijn? Merci merci merci. Ook Danny en Ann geven me de kracht om verder te gaan en natuurlijk de mensen die mij een mail sturen, of reageren op de blog. Dat vergeet je niet en zo zorgen we voor mekaar, merci merci merci.
Para los amigos españoles, Voor de Spaanse vrienden.
Amigos, los ciclistas. Como ustedes saben, yo hablo a muy poco español. Así que voy tratar vía directa, Danny y gran actividad. Fantástico. Otro gracias por la hospitalidad. Inmediatamente estoy en dentro de su grupo. Lo que no es obvio. Gracias mil veces. Estás en mis retinas quemadas. Así como en el disco duro en mi corazón. Chicos parecían muy bien bien en el grupo de ciclistas. En Lebbeke. Lo que quiero hacer es darme los nombres de ustedes, para que les pueda compartir a mis lectores en el 'blog'. Muchos saludos. Pedro.
Vrienden, fietsers.
Zoals jullie weten spreek ik heel weinig Spaans. Dus probeer ik het via directe kanalen, Danny en Ann.
Geweldig. Fantastisch. Nog eens bedankt voor de gastvrijheid.
Ik ben meteen opgenomen in jullie groepje. Wat niet vanzelfsprekend is. Dank jullie duizend maal. Jullie staan op mijn netvlies gebrand. Alsook op mijn harde schijf in mijn hart.
Jullie geleken geweldig goed op het groepje fietsers. Te Lebbeke.
Wat ik wil vragen is, geef me eens de namen van jullie, zo kan ik ze mee delen aan mijn lezers op de 'blog'.
Gisteren voor de eerste maal op de fiets. Een geluk dat het niet te warm was, ongeveer 23°. De ontdekking was begonnen op de fiets, Eerst een stevig ontbijt bij Danny en Ann en dan de fiets op richting.....ik wist het niet dus fietste ik maar wat op en verkende de omgeving, bezocht enkele winkels en keerde tegen de late namiddag terug naar 'la casa'. Het was beslist, de benen waren nog niet zo goed maar de moraal wel, ik zou morgen (op vandaag) vertrekken met de koersfiets. Zo gezegd, zo gedaan, na een heerlijke nachtrust en weer een stevig ontbijt vertrok ik op aangeven van Danny een tour rond den blok. Mama madré ;-) Ik had alles bij, eten en drinken, om een fietsband te herstellen en de aangegeven weg op papier. Pang! De poort ging achter me dicht en het startsein was gegeven. Volle moed trapte ik de ene km na de andere van onder mijn wielen weg. Na Na ongeveer 10km zag ik een eerste 'pech hebbende' fietsers die langst de weg stonden om een band te reparen, ik ging in de remmen en toverde in mijn beste spaans enkel woorden. Buenos días
,No hablo español, problemas?
Neen, hoor, geen probleem klonk het. Tot mijn grootste verwondering spraken de drie fietsers een beetje engels en meteen was de toon gezet. Vele woorden gingen over en weer tot dat ze aan mij vroegen of ik met hen wou meefietsen. Het zou een vlakke rit zijn, allé, de eerste helft hé, nadien zouden ze nog zien of ze langst een 'kleine' bergketen terugkeerde of niet. Onderweg gingen ze ook iets kleins eten. Het klonk voor mij als muziek in de oren. Daar ging de tour die ik zou doen ;-) Het groeptje bestond uit vijf fietsers, waaronder één vrouw, een vrouw met goei benen bleek achteraf. Maar daar ging het bij hun niet om, neen, het waren vrienden die samen onderweg waren, een tourken maakten. Ferm dat ik mee mocht. Ze waren geweldig jaloers op mijn beentjes, maar ze moesten eens weten, daar zaten bijna geen km in en bovendien zijn het zware benen. Man man man, van mij mogen ze ruilen hoor. Ik maakte de opmerking van, als iemand geen krullen in zijn haar heeft dan wil hij er beslist, en iemand met fijne benen wil zwaardere benen en andersom. Een zalige bende was vertrokken, lachen en mekaar helpen was bij deze mensen een vanzelfsprekendheid, wat een woord hé, maar zalig om er mogen bij te zijn en ze te leren kennen. Van de rit zelf heb ik enorm genoten, ik kwam op plaatsen waar ik misschien nooit zou komen. En nog een groot voordeel, ze spraken de taal hihi. Mooi mooi mooi wat ik gezien heb. Het weer zat me ook mee, een beetje bewolkt en weinig wind, wat moet ne mens nog meer hebben. Van Catreal (dorpje in Crevillente) ging het naar El Fondo De Les Neus, Vandaar naar San Isidro en dan Albatera. Van Redovan naar Abanvilla, en in San José, een dorpje van Abanvilla hebben we dan een 'lunch stop' gehouden. Daar heb ik verteld waarom dat ik deze 'reis' maakte. Het werd even stil in de groep. Maar met een lachend noot kreeg ik er de humor weer in, respect man zeiden ze. Dan terug de fiets op naar El Partidor en dan El Tollé, vraag me niet waar ik overal gezeten, allé, gefietst heb hé ;-) . Van El Canton naar Hondon en dan terug richting Albatera om zo in Catral weer uit te komen. In Catral stond dat meisje haar wagen. Allé, afscheid genomen. De twee broers fietste ongelooflijk maar waar met me mee tot dat ze me vertelde dat ze dezelfde richting uit moesten. Dit kan niet waar zijn werd er gewisseld. Maar ja hoor, de twee broers en hun familie wonen een km van bij Danny en Ann. Dit is toch ongelooflijk hé. De reis van mijn leven was ook een deel van hun leven, geweldig goed gevoel. De namen van de vijf personen ben ik jullie nog verschuldigd. Ik wacht op een mail van hen met de namen. En straks of morgen ga ik een woordje spaans schrijven voor hen. (Met behulp van Danny en Ann, ondertussen spreken ze reeds een aardig mondje spaans) Zalige nacht.
Eerst even nog iets recht zetten. Die vrienden in Cadéac heten Arnout en Greet en hun reeds flink uit de kluiten gewassen zoontje Soan. Allé, bij deze.
De dag waar ik zou aankomen op mijn bestemming te Spanje. Man man man, bij vertrek te Cadéac was het mistig. Mist die hoog in de bergen hing en de wegen nat maakte dus, extra voorzichtig wezen was de boodschap. In het achterhoofd had ik nog steeds de gedachten dat het weer aan de andere kant van de bergketen helemaal anders kon zijn, ik zeg wel, 'kon' zijn hé. De gps ingesteld op de kortste weg en geen péage, Dus van Frankrijk ging het langs mooie watervallen tot zelfs nog ijs en prachtige natuur. Dit bij 8 graden. Eens aangekomen aan de grensovergang voorbij St Lary-Soulan (op een hoogte van 1730m) dook ik de tunnel in richting Spanje. Het was een vrij lange tunnel. Eens aan het einde van de tunnel ging mijn hartje sneller slaan, ik zag zoals het ware het licht aan het einde van de tunnel, DE ZON!!! Man man man, de temperatuur de hoogte in (direct 15graden) en wijlen weg. Zalig cruisen langst fantastische bergketens. Mooi mooi mooi. Een aanrader voor de mottard. Ik weet niet of ik hetzelfde gevoel zou hebben mocht ik daar met de wagen op rijden. Het lijkt me heel vermoeiend. Twee uur en een half draaien en keren langst een heuvelachtig parkoer. Door het Reserva Nationa was het richting Barbastro. Onderweg passeerde ik een prachtig meer, E de Mediano, een aanrader om even halt te houden. Aja, wat ik ook wil meegeven is dat je beter tankt net over de grens, dus in Spanje. Het scheelt een aardige duit in je portomonnee. Van Barbastro naar Fraga en zo richting Castellon de kust af naar València. Ja hoor, door València (waar ik de gps op snellere tijd zonder péage heb gezet), na het centum van València richting Alicante, Elche om uit te komen in Crevillente mijn uiteindelijke bestemming. Ik hoop dat jullie een beetje kunnen volgen hebben, wat het ging vrij snel hé. En dit over 1806 km. Zo, bij aankomst (20u15) in de B&B Vuelta de las Palmeras bij Danny en Ann. Twee goede vrienden waar ik steeds goed ontvangen ben, ook Sonja kan dat beamen. Leuk weerzien en een ferme babbel gaan samen met een cervezas hé, aja he. Na al dit alles en een deugddoend badje ben ik weer als een marmot in slaap gevallen. Ja hoor ik weet hoe een marmot slaapt................ZAAAAAAAAAAAALIG ;-)
Ps; ook de motto gaat voor enkele dagen op rust en ik...we zullen wel zien ;-)
De dag van vertrek verliep vlot behalve het doorgaan aan het thuisfront, man man man ;-) Maar allé, zoals jullie kunnen lezen hebben ben ik door gegaan met de motto, alleen...... richting zuiden. Alles ingepakt en, wijlen onderweg langs rustige wegen, aja, om 4 uur s' morgens kom je nog niet veel volk tegen hé. In Menen ben ik de grens over gegaan. Ik merkte het om er verdacht veel franse nummerplaten stonden (op auto's) langs de weg hihi. Om het kort te houden, de richting en aankomst lag in Cadéac. Dat is gelegen in de Pyreneeen net aan de grens me Spanje. Het hotelletje dat ik geboekt had reageerde niet op mijn mails, noch telefoons, dus op goed geluk ging ik naar het hotel waar ik twee jaar geleden heb geslapen (op mijn tour rond Frankrijk) te Cadéac, en ja hoor er was nog 1 slaapplaats, ferm hé. Hier te Cadéac heb ik vrienden die ik waardeer en zeker een bezoekje wou brengen. Zij hebben een 'maison' die ze verhuren. Allé ik wil geen reclame maken maar geef het mee voor de mensen die willen. Het was een blij weerzien. Na een fijne babbel ben ik richting kamertje gegaan, bad in en bed in, als een marmot in slaap. Dus, straks gaan we de grens over, ja hoor, Spanje in. En daar.......... Maar eerst goed ontbijten en tot ziens wensen ;-)
Whiiiiiiiii, Morgen 4 uur gaat de reis van me van start, de 'tour' van je leven is vertrokken. Ja hoor, je leest het goed, 4 uur, in de ochtend hé. Brrrr das vroeg maar wel nodig vind ik. Zo hoop ik rond 7 uur voorbij Parijs te zijn. Morgen is het ook een feestdag voor de fransen hoorde ik op de radio. Nu nog tasjes maken voor in de motto en vroeg gaan slapen. Allé beste kijkertjes genieten jullie maar en drink er maar een teusje op ;-)
Heel je leven is een reis, je begint heel klein en je groeit.
Iedereen heeft wel een 'tour' van zijn leven.
Persoonlijk vind ik het niet gemakkelijk om het te verwoorden. De 'tour' van je leven duurt soms lang, en dan weer heel kort. Je knoopt soms de ene 'tour' aan de andere. De 'tour' van je leven hoeft niet rond te zijn, zoals de geboorte van een kind. Je zorgt er voor tot het op eigen benen kan staan om nadien er voor hen te zijn. De 'tour' van je leven kan ook een ziekte zijn, zoals ik heb meegemaakt. Een vuil woord zoals kanker had me een tijdje geleden (2002) geveld. Het was iets waar ik helemaal niets van afwist en zeker niet had bij stil gestaan. Het woord was geboren voor me 'kanker'. Mijn wereld stortte in. Een bom viel op me, een tijdbom. Een tijdbom die aftikte om de 'tour' van mijn leven kapot te maken. De wetenschap kon me helpen om die tikkende tijdbom stil te leggen hopend op een positieve genezing. Na het verwijderen van de 'vuile vieze tumor' (dat waren de woorden van de specialist Dr Maes) kreeg ik stralen. Ik bruiste niet van energie maar mijn positief ingesteldheid haalde ik het. De mensen vroegen me ; 'hoe gaat het met je?', waarop ik dan prompt zei ; 'ik voel me kern gezond, zie ik er niet stralend uit?' Waarop ik meteen spontaan begon te lachen. Niet dat ik me wou wegsteken achter mijn lach, neen, ik haalde mijn positieve energie uit de glimlach die ik terug kreeg. Twee jaar na de eerste operatie volgde het zelfde verdict, opnieuw sloeg de kanker toe, en opnieuw mocht ik het weer ondergaan, de operatie. Weer gaf ik mijn leven in de handen van de wetenschap en Dr Maes. Ik maakte weer de hele 'tour' van mijn leven mee. Mijn slaagkansen om te genezen waren deze keer groter. En ja hoor, na zes jaar (en elke zes maand op controle) heeft Dr Maes mij genezen verklaart. Het startsein was gegeven om een 'tour' van mijn leven te maken. Sta me toe om er nog een klein versje achter te zetten.
het leven is zo slecht nog niet. het ligt eraan, hoe jij het ziet. iets moois, met veel mensen die van je houden. of iets lelijks, met mensen die je haat en die je niet wil vertrouwen. het leven is zo slecht nog niet. het ligt eraan, hoe jij het ziet.
Fijne moederdag aan allen.
