Beetje verderop zie ik een jong koppeltje zitten, en ik denk weer bij mezelf 'waarom loop ik hier nu weer alleen' ? Ze kijkt even vluchtig naar mij, het meisje en kijkt onmiddelijk weer weg. Normale reactie als je je vriend niet jaloers wilt maken denk ik en ik wandel de Celio binnen. Ik koop mezelf een mooi hemdje wat bij de eerder gekochte kledingstukken past. Ik glimlach en vindt het leven zo mooi, maar het is toch zo leuker met twee en bij voorkeur met haar. Nog hard werken denk ik dan om te bereiken wat ik wil. Zo heeft het verleden me ook al zo vaak beloont, wanneer ik inzet toonde en niet opgaf. Nu maar hopen dat het niet anders is, maar het mag ook geen race worden natuurlijk het moet een vorm van spontaniteit bevatten. Ik kocht mezelf een das. Vond ik wel mooi. Beetje intelligentie uitstralend, ...  

Ik krijg wat honger en zet me neer op een terrasje van de groenplaats. De zonnestralen dansen op m'n gezicht, het voelt aangenaam. M'n zus besteld een combi schotel sushi, en ik bestel 2 glaasjes plumwine. De Plumwine is heerlijk zacht van smaak en zoet en uiterst geschikt bij visgerechten. Het duurt niet lang of we krijgen ons eten en smakelijk slagen we de boel naar binnen terwijl we gesprekken voeren over hoe onze nabije toekomst er uit zou kunnen zien, of althans hoe we willen dat het eruit zal zien. Ik droom weer weg naar haar. Ik zie ze al in de ochtend staan aan het aanrecht van de keuken met een glas vers geperst fruitsap in de hadn, glimlachend waarbij ik m'n laptoptas vastneem en haar gedag kus en me haast naar het werk. S'avonds thuisgekomen zou ik haar weer kunnen omhelzen. Ik stel het leven waarsschijnlijk te romantisch voor. Maar ach wat als het kon? Zo'n dingen zijn natuurlijk onbetaalbaar en ook al praat ik nu heel de tijd tegen mezelf met heel m'n blog en leest ze niet eens een zin uit heel m'n blog dan nog ... hm 

Het geeft te denken dat het enkel bij modelgezinnetjes voorkomt en laat ik nu net daar niet toe behoren, wie doet dat eigenlijk wel? En ben ik wel origineel in dit leven? Wat ben ik eigenlijk? can you choose your own 'me'? volgens mijn Facebook pagina wel   Maar doet ze dat dan ook? En hoe zit het nu ook alweer met die puntentelling? Ik wil er zo graag iets aan doen, maar hoe? How can i hope te reach her love? Achja ... Laten we het voorlopig maar zo houden. Misschien is dat wel het beste. Langs de andere kant vertelde een kennis tegen me afgelopen weekend op het terras van een bar waar ik zo vaak kom, dat ik moet kiezen, wil je een gezinnetje of de eeuwige verleider zijn op feestjes, de onbekende en lelijkere clooney-wanna-be. . . No martini no party, ... dan is het alvast geen feestje waar ik thuishoor want op mijn feestjes wordt er doorgaans wijn en bier geschonken, martini is voor de andere clooney-wanna-be's onder ons in Vlaanderen. Wat Vlaanderen verder betreft hoop ik wel degelijk dat we niet splitsen als land. Het zou niet echt tof zijn, zacht uitgedrukt, maar wat moet, dat moet vindt ik wel aan de andere kant, nuja tijd om eens te gaan dromen. 

Tot schrijfs?

Niet dat ik geen inspiratie heb,... 

Tot gauw.

Welk me brengt tot het onderwerp wat me de laatste tijd elke dag bezig houdt: Gent en haar inwoners, waarvan 1 inwoner in het bijzonder. Zou ik niet afgezaagd voor haar zijn? Wat zijn de risico's dat ze dit leest of met mij omgaat? Kan ik dat wel recht trekken? Welke bouwfirma moet ik aanstellen om onze 'brug' te onderhouden zodat ze niet opgeblazen wordt? Ik vertelde het vandaag nog op café tegen mijn toekomstige schoonbroer: Man, ze zou wel eens best degene kunnen zijn waarmee ik m'n leven wil delen/opbouwen. Hij glimlachtte. Dat doet hj wel vaker. Op de trein naar huis krioelde het van de kinderen. Eigenlijk teveel in 1 treinstel. Algauw stak ik mijn oordopjes in en trachtte ik naar dromenland te verhuizen, maar dat lukte niet echt goed. En het feit dat zij nog steeds onbereikbaar is maakt het er niet makkelijker op.  

Ik kijk uit het raam en zie het ene vlaamse landschap na het andere, het is tijd dat ik haar nog eens ontmoet denk ik dan... 

Slaapzacht

Vrijdag zijn zo van die dagen waarop het weekend in zicht komt en aanbreekt. Weekenden lijken voorbehouden voor partners en relaties. Op de weg naar huis van het werk, zie je dan talloze koppeltjes en mannen en vrouwen sporen naar zijn/haar gorte liefde. Of althans het wordt extra in de verf gezet doordat je zelf een slecht lopende relatie hebt of helemaal geen relatie. Waarbij ik me bedenk dat de trein wel eens best, het meest comfortabele vervoersmiddel is wat er bestaat. Zeg je een vliegtuig? Ik weet niet, dat 'ploppen' in je oren, het schokken en het niet wegkunnen uit je krappe zitje... Nuja de trein leent zich uitstekend voor koppels en singles. Sommigen maken er zelfs een sport van om er constant te flirten of afspraakjes proberen te versieren. Puur op het uiterlijk wordt er in het eerste geval gekeken. Dus wou ik wel eens de proef op de som nemen en naar het huis Baeyens gaan, daar een paar toneel outfits te kopen, dan op een trein observeren, of er 1 of ander jong meisje op geregelde tijdstippen heen en weer spoort en dan op maandag verkleed gaan als een soort landloper, dinsdag als een leonarde di caprio (je mag kiezen welke film) en woensdag als mezelf en donderdag als een typetje van Chris Van Den Durpel. Eens zien welk ze het meeste aanstaat. Zodoende dus te kunnen bewijzen dat we wel degelijk op het uiterlijk afgaan. Nuja maar wat als het meisje me elke dag herkent? Zou ze dan niet denken dat ik gek ben? En wat dan achteraf doen met de verkleed kledij? Dan maar op Ebay? Ja maar simpelweg geen tijd voor en wat zouden ze op het werk zeggen als je elke dag als iemand anders op het werk verschijnt? En je echtgenoot die ... ohja dat heb ik niet dus al een probleem minder. Maar toch.  

Ik stap uit in Antwerpen Centraal. Sinds enige tijd heeft het station zich weten te ontpoppen tot een mooi groot gebouw met binnenin alles wat een modern travelcenter nodig heeft, juweliers, broodjeszaak, bankautomaat, en ja zelfs een starbucks. Een starbucks waar ik elke ochtend een freshley brewed coffee neem met beker size grande. Dan lopend om de trein niet te missen, en eens ik eenmaal zit op de trein, dan kijk ik uit het raam en neem een slok hete koffie waarbij ik elke ochtend het puntje van m'n tong verbrand, en waarbij ik dan elke ochtend denk 'als ik nu de vrouw van mijn leven moet kussen voel ik de helft al niet'. Je kan er om lachen maar  op vlak van innig zoenen ga ik toch liever voor kwaliteit dan voor kwantiteit. En zij ook want ze kan nooit echt lang wachten. Ze begint zich dan te vervelen. Het lijkt wel of zij gewoon snel snel snel de daad wil vervolledigen om dan in m'n armen te slapen, of neen te piekeren. Dat is haar hobby nummer 1. Althans het lijkt soms zo. Neen ik mag niet overdrijven, ze piekert niet zoveel, ze schreef me dat ze over veel twijfelt en opzich is dat goed, oke het remt je wel in het leven met beslissingen en dergelijke maar toch zal zij nooit geen overhaaste beslissingen nemen zoals ik wel eens durf, op dat vlak houden we elkaar in evenwicht, net zoals dat zij zo nuchter uit de hoek kan komen als ik droom en vice versa. Om een lang verhaal kort te maken, haar haren zijn zo zacht (als ze ze wast). Haar lach is zeldzaam (zo zeldzaam als een zwarte weduwe in Belgium). Haar knuffels zijn warm en soms koud, en haar hoofd kan zo'n glazige blik hebben dat ze je het gevoel geeft, niet te bestaan, maar tevens kan haar aandacht zo rustgevend zijn, een oor, een diagnose, gevolgd door een glimlach. Haar I-pod, heeft een muziekcollectie waarvan ik graag eens de inhoud had geweten, haar i-pod is het tegenovergestelde van haar, classic. Maar goed even genoeg over haar. Hoe dan ook in de ochtend zet ik vaak een liedje op wanneer ik aankom op mijn werk:

 DeterGent