Niet dat ik geen inspiratie heb,... 

Tot gauw.

Welk me brengt tot het onderwerp wat me de laatste tijd elke dag bezig houdt: Gent en haar inwoners, waarvan 1 inwoner in het bijzonder. Zou ik niet afgezaagd voor haar zijn? Wat zijn de risico's dat ze dit leest of met mij omgaat? Kan ik dat wel recht trekken? Welke bouwfirma moet ik aanstellen om onze 'brug' te onderhouden zodat ze niet opgeblazen wordt? Ik vertelde het vandaag nog op café tegen mijn toekomstige schoonbroer: Man, ze zou wel eens best degene kunnen zijn waarmee ik m'n leven wil delen/opbouwen. Hij glimlachtte. Dat doet hj wel vaker. Op de trein naar huis krioelde het van de kinderen. Eigenlijk teveel in 1 treinstel. Algauw stak ik mijn oordopjes in en trachtte ik naar dromenland te verhuizen, maar dat lukte niet echt goed. En het feit dat zij nog steeds onbereikbaar is maakt het er niet makkelijker op.  

Ik kijk uit het raam en zie het ene vlaamse landschap na het andere, het is tijd dat ik haar nog eens ontmoet denk ik dan... 

Slaapzacht

Vrijdag zijn zo van die dagen waarop het weekend in zicht komt en aanbreekt. Weekenden lijken voorbehouden voor partners en relaties. Op de weg naar huis van het werk, zie je dan talloze koppeltjes en mannen en vrouwen sporen naar zijn/haar gorte liefde. Of althans het wordt extra in de verf gezet doordat je zelf een slecht lopende relatie hebt of helemaal geen relatie. Waarbij ik me bedenk dat de trein wel eens best, het meest comfortabele vervoersmiddel is wat er bestaat. Zeg je een vliegtuig? Ik weet niet, dat 'ploppen' in je oren, het schokken en het niet wegkunnen uit je krappe zitje... Nuja de trein leent zich uitstekend voor koppels en singles. Sommigen maken er zelfs een sport van om er constant te flirten of afspraakjes proberen te versieren. Puur op het uiterlijk wordt er in het eerste geval gekeken. Dus wou ik wel eens de proef op de som nemen en naar het huis Baeyens gaan, daar een paar toneel outfits te kopen, dan op een trein observeren, of er 1 of ander jong meisje op geregelde tijdstippen heen en weer spoort en dan op maandag verkleed gaan als een soort landloper, dinsdag als een leonarde di caprio (je mag kiezen welke film) en woensdag als mezelf en donderdag als een typetje van Chris Van Den Durpel. Eens zien welk ze het meeste aanstaat. Zodoende dus te kunnen bewijzen dat we wel degelijk op het uiterlijk afgaan. Nuja maar wat als het meisje me elke dag herkent? Zou ze dan niet denken dat ik gek ben? En wat dan achteraf doen met de verkleed kledij? Dan maar op Ebay? Ja maar simpelweg geen tijd voor en wat zouden ze op het werk zeggen als je elke dag als iemand anders op het werk verschijnt? En je echtgenoot die ... ohja dat heb ik niet dus al een probleem minder. Maar toch.  

Ik stap uit in Antwerpen Centraal. Sinds enige tijd heeft het station zich weten te ontpoppen tot een mooi groot gebouw met binnenin alles wat een modern travelcenter nodig heeft, juweliers, broodjeszaak, bankautomaat, en ja zelfs een starbucks. Een starbucks waar ik elke ochtend een freshley brewed coffee neem met beker size grande. Dan lopend om de trein niet te missen, en eens ik eenmaal zit op de trein, dan kijk ik uit het raam en neem een slok hete koffie waarbij ik elke ochtend het puntje van m'n tong verbrand, en waarbij ik dan elke ochtend denk 'als ik nu de vrouw van mijn leven moet kussen voel ik de helft al niet'. Je kan er om lachen maar  op vlak van innig zoenen ga ik toch liever voor kwaliteit dan voor kwantiteit. En zij ook want ze kan nooit echt lang wachten. Ze begint zich dan te vervelen. Het lijkt wel of zij gewoon snel snel snel de daad wil vervolledigen om dan in m'n armen te slapen, of neen te piekeren. Dat is haar hobby nummer 1. Althans het lijkt soms zo. Neen ik mag niet overdrijven, ze piekert niet zoveel, ze schreef me dat ze over veel twijfelt en opzich is dat goed, oke het remt je wel in het leven met beslissingen en dergelijke maar toch zal zij nooit geen overhaaste beslissingen nemen zoals ik wel eens durf, op dat vlak houden we elkaar in evenwicht, net zoals dat zij zo nuchter uit de hoek kan komen als ik droom en vice versa. Om een lang verhaal kort te maken, haar haren zijn zo zacht (als ze ze wast). Haar lach is zeldzaam (zo zeldzaam als een zwarte weduwe in Belgium). Haar knuffels zijn warm en soms koud, en haar hoofd kan zo'n glazige blik hebben dat ze je het gevoel geeft, niet te bestaan, maar tevens kan haar aandacht zo rustgevend zijn, een oor, een diagnose, gevolgd door een glimlach. Haar I-pod, heeft een muziekcollectie waarvan ik graag eens de inhoud had geweten, haar i-pod is het tegenovergestelde van haar, classic. Maar goed even genoeg over haar. Hoe dan ook in de ochtend zet ik vaak een liedje op wanneer ik aankom op mijn werk:

 DeterGent