Eén jaar lang heb ik naar Allie brieven geschreven maar deze brieven bleven onbeantwoord. Ik besloot dus om van mijn 356ste brief een afscheidsbrief te maken omdat ik wist dat ik geen antwoord meer zou krijgen. Tijdens de zomervakantie had ik Allie een huis getoond dat ik wou renoveren zodra ik kon om samen met haar in te kunnen wonen. Allie wou dat het huis wit werd met blauwe ramen, een kamer met zicht op de rivier en een veranda waar we samen van de zonsondergang zouden kunnen genieten. Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost maar ik het is me gelukt om het huis te renoveren, ondanks ik nog altijd geen nieuws van Allie had gekregen. Voor mijn harde werken werd ik bewonderd en de pers besloot om een artikel te maken in de krant over mijn renovatie. Allie had ondertussen al een verloofde, Lon, en was heel gelukkig met hem. Ze was gelukkig tot ze het artikel over mijn renovatie in de krant las. Ze besloot om Lon en haar familie voor even achter te laten en naar Seabrook te gaan om het huis in het echt te kunnen bewonderen. Toen Allie toekwam aan het huis was ze razend op mij omdat ze dacht dat ik haar nooit geschreven had maar ze was fout, iemand had haar die brieven blijkbaar nooit gegeven. Allie verontschuldigde zich voor haar gedrag en na een lang gesprek ontdekte we dat onze liefde nog niet over was.
Ik kwam aan het einde van mijn dagboek en mijn vrouw, Allie, herkende het verhaal. Ze was ongeduldig om het einde te weten, om te weten voor wie Allie ging kiezen. Ik vroeg haar wat zij dacht en toen kwam haar geheugen terug. Ze herkende me, en ik, dolgelukkig, nam haar in mn armen vast. Allie wist weer dat ze haar echtgenote Lon had laten zitten om samen met mij in ons droomhuis te kunnen verder leven en om daar al onze dromen waar te maken. Allie en ik hebben zelf kinderen gemaakt maar ook dat was Allie door haar alzheimer vergeten. Alles kwam in haar geheugen terug maar dit duurde niet lang; na amper 10 minuten kwam haar ziekte weer tussen ons geluk staan. Ik was voor haar weer een wild vreemde persoon maar dit hield me niet tegen om van haar te blijven houden. Ik weet dat het me af en toe wel zal lukken om voor heel even haar geheugen terug te doen werken. Onze liefde kan alles aan, dat heb ik uit ons verleden geleerd.
Het dagboek
