Het is verre van evident om de draad nu zomaar terug op te nemen, het lukt mij niet.
Ik schuw de mensen die ik ken, ik ontwijk ze de ene keer al iets bewuster dan de andere keer. -In dit opzicht is het dan ook wel gek dat ik er geen moeite mee heb om totaal op te gaan in de mensenmassa die de supporters van FC Brugge zijn. Mijn broer Geert en ik  zitten er al jaren met meer dan 20 000 samen, voetbal willen we zien en af en toe een titel. Maar tussen hen, die ik ondertussen ook al jaren ken laat ik mij totaal gaan, wordt ik een vurige supporter. Ik mijd daarbij elke vorm van racisme, en mijn taalgebruik is in wezen, en binnen het kader van voetbalsupporters, eerder beleefd. Maar vurig dat is het wel.-
Maar de vrienden, de goede kennissen, die mijd ik dus, omdat ik weet dat ik bij hen mijn verdriet niet zou kunnen verbergen, ik met ouder worden nog meer het hart op de tong heb dan vroeger. Ik wil ze ook niet confronteren met mijn verdriet, het is te groot.
Zo ook vorig weekend, waar ik geworsteld heb met Moederdag dat het geen naam had en zelfs de kracht niet vond om bloemen te kopen voor mijn levensgezellin, die een pracht van een moeder is voor haar kinderen. De dingen ontglippen mij. Het was mij ook totaal ontgaan dat ik, de zaterdag, was uitgenodigd voor een babyborrel. Het was mijn aandacht totaal ontglipt want mijn geest leidt echt wel een eigen leven en schermt zich van de wereld af. Nu, de waarheid getrouw, moet ik toegeven dat bij het besef  ’s avonds ik mij schuldig voelde maar, tegelijk achterliggend het maar best vond dat ik er niet naartoe was geweest. Ikzelf of iemand anders zouden er niets  aan gehad hebben: de zweem van Dood hangt rond mij en kan ik niet verbergen en het zou gevloekt hebben met dit feest om een nieuw leven.
Ik weet niet of ze nu de beste, mooiste, … moeder was maar ons moeke was mijn moeder en zeker mijn vriendin, twee handen op een buik. Die vriendin ben ik nu kwijt. Een leegte. Enkel in het bijzijn van mijn familie voel ik mij, sinds haar heengaan, enigszins op mijn gemak. Een mens kan zich dan ook geen betere verzameling broers en zussen toe wensen, de band die we hebben is dan ook uniek. En ook bij hen voel ik hoe omzichtig we met elkaar omspringen, elkaar de ruimte geven om elk op onze manier te rouwen maar duidelijk ook wel de nood hebben om elkaar net dat ietsje meer te horen of te zien.