De mini vrouw in maxi stijl*
Niemand van ons, hier terug aanwezig, zal eind november gedacht hebben dat we hier 3 maanden later elkaar terug zouden treffen. Het is echter niet anders: vandaag nemen we afscheid van ons moeke. 

Voor een goed begrip: ze was de vrouw van Daniel. De innige band die tussen deze twee mensen bestond zorgt er voor dat wanneer je het over de ene hebt je automatisch het ook over de andere hebt. Of je het van op afstand of van dichtbij bekeek of bekijkt: hun huwelijksbeloftes waren verre van loze woorden: in goede en slechte dagen, in ziekte en gezondheid,in armoede en in overvloed, elkaar liefhebben en waarderen tot de dood ons scheidt … . En zeker, ze hebben hun grote veldslagen met elkaar gestreden maar de verzoening daarna smaakte telkens dubbel zo zoet. 

De vrijheid die moeke bij ons vake kreeg en vond, heeft ze met beide handen gegrepen. Onuitwisbaar is de twinkeling in haar ogen wanneer ze het over haar verworvenheden had en de steun en kansen die zij bij vake had gekregen. Voor een jonge vrouw uit het begin van de jaren zestig oogt haar parcours dan ook zeer mooi. Het zijn bescheiden doch blinkende veren op haar hoed, die ze met de nodig trots op kon zetten maar die allen één ding gemeen hebben: inzet en zorg voor haar medemens. In haar overlijdensbericht worden sommige van de meest in het oog springende van die veren dan ook terecht belicht. 
Maar, we mogen ook niet vergeten dat ze zoveel meer was; zo was moeke een begiftigde en begeesterende spreekster, ronduit mijn heldin wanneer de vrouwen van de KAV aan haar lippen hingen toen ze begon ‘te spreken’ van op de kansel of aan de koffietafel. Ze was de verpleegster die als vrijwilligster meeging met de bedevaartstreinen naar Lourdes. Ze was het open huis en meer dan het luisterend oor voor de buren. Ik herinner mij haar als de-soep-maakster-van-dienst op zondag wanneer het jong volk bij ons kwamen discussiëren. Moeke ging vol nieuwsgierigheid en vragen naar Taizé en kwam er laaiend enthousiast van terug. Zo vond moeke indertijd ook dat sexuele voorlichting bespreekbaar moest zijn binnen de verloofden cursussen. Ik  zou moeke zeker geen Dolle Mina noemen maar een feministe, die naar effectieve oplossingen zocht, was ze wel. Moeke las graag boeken, dat is algemeen geweten, maar evengoed volgde zij de koers en het voetbal. Het is misschien minder bekend dat ze een grote fan was van Club Brugge aan wie ik na elke thuismatch verslag mocht gaan uitbrengen. Live de wedstrijd volgen deed ze al een tijd pas in de laatste 5 à 10 minuten. ‘Ne ganse match is slicht voor mijne tikker, Dries.’ …
‘Moeke’ is bijgevolg een woord die meerdere ladingen dekt. 

Zo had ze zeker haar eigen wil. Bij momenten, zeker voor ons als kinderen en jongvolwassenen, leken haar wegen soms ondoorgrondelijk. Wanneer ze van het goede van een zaak was overtuigd, kon ze ook aan de nodige touwtjes trekken. Was het voor vake stukken duidelijker, wij kinderen hebben er de nodige tijd over gedaan voor we enigszins door hadden hoe ons moeder soms kon functioneren en dan nog wist ze ons te verbazen. Want, wanneer de puzzle stukken in elkaar werden gepast en je daardoor een bredere kijk op de zaken kreeg, moest je erkennen dat moeke meestal gelijk had. ‘Een moeders voorrecht’ noemde ze het toen we de laatste keer herinneringen ophaalden in ‘het krevelkot’, de ietwat krappe rookruimte hier in de Lichtervelde. 

Ze heeft het leven omarmd tot op de dag van mijn verjaardag, de dag waarop we elkaar, 60 jaar geleden, voor het eerst hebben ontmoet. Het is de dag die moeder en kind verbindt en dus ook een beetje onze verjaardag, onze moeder-en-zoon dag. Het was een voorrecht een moeder/vriendin als haar in mijn leven te hebben gehad.


*Ooit een controversieel jaarthema van de KAV maar ook een lappenpop die jarenlang in Torhout aan de muur heeft gehangen.