‘Zijn naam was Daniel. Hij was de zoon van Gustaaf en Maria. Hij kwam uit een groot gezin waar hij als kind maar al te vlug leerde verantwoordelijkheid te nemen en vooral om ‘te doen’: als ‘blauwer’, als vakbondssecretaris, als voorzitter van het jeugdhuis, in de camionette - voor de zoveelste keer - naar Polen, voor de hengelclub of hengelsportverbonden, tijdens verkiezingen of een ondergelopen camping: vake was een man van de daad.

Dit effectief handelen koppelde hij aan een open geest, een openheid naar de wereld en de niet aflatende wil om nieuwe dingen te leren. Of het nu om een computerprogramma of een nieuwe taal ging, vake nam de koe bij de horens en verdiepte zich er in tot hij het op zijn minst begreep of kon. Zijn daden waren bijgevolg ook steeds gesteund door de kennis van dossiers en inzicht in lopende zaken. Vake mocht zich al tussen alle lagen van de bevolking bewegen als een vis in het water, zijn grootste empathie en sympathie lag toch bij wat hij als ‘de gewone man’ omschreef.

Aan deze gewone man heeft vake dan ook zijn volledige professionele loopbaan gewijd. Op zijn pensioensviering werd pas echt duidelijk hoe sterk hij door hen, voor wie hij, buiten vakanties, 24u op 24u had klaar gestaan, op handen werd gedragen. Ik onthoud dan ook zijn levensles:  ‘Uit een arbeider komt soms interessantere praat dan uit een dokter of advocaat, wat dan weer niet uitsluit dat er uit die laatste ook interessante praat kan komen’.

Het geeft grotendeels aan hoe vake in het leven stond.
Het leven zelf heeft er voor gezorgd dat ik een vader heb gekend die vele waters heeft doorzwommen, de ene al vanzelfsprekender dan de andere.

Feit blijft, in gelijk welk gedaante ook, vake was steeds de ridder van ons moeke, misschien niet die van op het witte paard maar zeker die van op zijn motor van destijds. Hij was de man waarbij ons moeke zich mocht en kon ontplooien. Vanuit het tijdsgewricht waaruit onze ouders komen was het een ware voortrekkersrol en zijn tijd vooruit. Op die manier was hij de perfecte man voor ons moeke. Het zorgde door de tijd heen dat hun huwelijk, indien mogelijk, veel meer werd dan gewoon twee handen op een buik.

Toeval of niet, hij was in die rol van ridder ook diegene die meestal bij de eerste ter plaatse was wanneer zich iets ernstigs had voorgedaan bij de kinderen om daarna zijn vrouw in te lichten.

Zijn kinderen, alle zes, hij droeg ze in zijn hart en in gedachten én was veel beter geïnformeerd over hen dan je had kunnen vermoeden. Hij had er een handje van weg om langs zijn neus weg te vragen hoe het met je broer of zus was wanneer hij er wind van had dat je hen kortelings had gezien en liet niet los zolang niet al zijn vragen waren beantwoord.

Hij was ook de man van de taal en van de muziek. Hij schreef zelf graag gedichten die hij dan bundelde en ons cadeau deed, las zeer graag boeken en een goede streep muziek liet hem zelden onberoerd.

Al kon er aan zijn Engelse uitspraak zeker nog geschaafd worden: hij was destijds dan ook de motiverende, soms schurende, basstem die we nodig hadden in ons Opel Rekord Autokoor: uren a capella  zingen in de wagen. Met als vaste inbreng van vake zeker enkele nummers van Brassens. Onvergetelijk.’