Het is verschrikkelijk! Ik hoor buiten iemand heel luid roepen! Ik, Bram, mama en papa weten niet wat er aan de hand is. We rennen naar buiten. En dan zien we het. Het is de tante van Ky die roept. Ky wordt meegenomen! Wat is er aan de hand?? Iemand die ook in de buurt woont vraagt aan een autoriteit wat er aan de hand is. De autoriteit antwoordt dat Ky naar zijn nieuwe werkplek wordt gebracht. Zijn nonkel gelooft dit niet, volgens hem wordt Ky naar een oorlogsgebied gebracht, waar hij zal moeten vechten. En ik geloof het ook niet, want als Ky gewoon naar zijn nieuwe werkplek gebracht wordt, waarom draagt hij dan handboeien? Er komt een autoriteit bij ons die ons allemaal verplicht om de rode pil in te nemen. Die wist namelijk ons geheugen. Maar ik wil dit niet vergeten, ik gooi snel de pil op de grond en maak ze kapot met mijn voeten. Zou de autoriteit iets gezien hebben? Ik hoop van niet, en ik denk ook van niet, want anders zou ze er mij toch over aanspreken? Maar dan vertelt de autoriteit me dat het een experiment is, ze vroegen zich af hoe ik zou reageren. Ze willen de relatie tussen mij en Ky onderzoeken, of we door dit voorval afstand zouden nemen of net meer naar elkaar toegetrokken zouden worden. Dit maakt me echt kwaad! Ik zal Ky zoeken en ik zal hem vinden! Zelfs Xander wil me helpen! Hij weet het, hij weet het dat ik verliefd ben op Ky! Ik hoop dat ik Ky kan vinden...
Ik heb iets ontdekt: Ky kan schrijven! Er zijn niet veel mensen in de Unie die dat kunnen. Ik wil dat ook leren. Ky leert me eerst de letters C en A schrijven. Ik vraag hem waarom hij me precies die letters leert schrijven. En hij antwoordt me dat dit de eerste letters van mijn naam zijn, hij wil me eerst mijn naam leren schrijven. Ook geeft hij me vaak stiekem een papiertje, waar dan een stukje van een gedicht staat opgeschreven. Ik heb Ky graag. Tijdens het hiken, dit is een ontspanningsactiviteit, hebben we al vaak gepraat met elkaar. Ik denk dat ik verliefd ben op Ky...
Vandaag is het zondag. Het is vandaag de tachtigste verjaardag van grootvader en vanavond zal hij sterven. Het is beslist door de Unie dat je op je tachtigste zal sterven. Dan heb je volgens hen een volwaardig leven gekregen. De dag waarop iemand gaat sterven, noemt men ook wel het Laatste Banket. Het moet een speciale dag worden voor grootvader. We hebben allen een cadeau mee voor hem: mijn mama, mijn papa, mijn broer Bram en ikzelf. Van Bram zal hij een steen krijgen en ik ga hem een brief geven. Nu gaan we eerst nog samen met grootvader en verschillende andere gasten een feestmaaltijd eten. Grootvader heeft de menu mogen kiezen. Hij heeft ervoor gekozen om allerlei heerlijke gebakjes op zijn menu te plaatsen. Het vruchtengebakje bijvoorbeeld, grootvader had mijn blik de vorige keer gezien toen ik naar het gebakje keek. Het is echt verrukkelijk! Na de maaltijd wil grootvader nog eens met ieder van ons apart spreken. Ik ben als laatste aan de beurt. Ik geef hem mijn brief. Daarop staat een gedicht geschreven. Maar grootvader weet dat die woorden niet van mij zijn, ik kan namelijk niet schrijven, net zoals vele mensen in de Unie. Daarna bedenk ik me dat er nog populierenzaad in mijn jaszak aanwezig is. Ik geef het zaad aan grootvader en hij is er heel gelukkig mee. Op het einde van de dag zegt grootvader vier keren 'Ik hou van jou', hij zegt dat tegen ieder van ons. Daarna zeggen wij dit elk terug tegen hem. Hij glimlacht nog een laatste keer en sluit dan zijn ogen. Hij heeft een goed leven gehad. Ik hou zijn hand vast als hij sterft.
Ik heb een probleem. Het klopt niet, dit kan niet! De Unie die een fout maakt, dat bestaat niet! Xander is mijn match. Maar toen ik de microkaart wou bekijken waar de gegevens van Xander opstaan, kwam Xander zijn gezicht niet tevoorschijn. Maar wel het gezicht van Ky Markham! Heel even maar, een paar seconden en dan verdween het gezicht van Ky terug. Ik wil het niet geloven, waarschijnlijk was het gewoon een storing van de microkaart. Maar het gaat niet weg uit mijn gedachten, ik blijf er aan denken. Terwijl ik met Xander in het gamecentrum ben, komt een Autoriteit me halen. Ze stelt me gerust. Er is niets veranderd, ik ben nog steeds met Xander gematcht. Het lag waarschijnlijk gewoon aan de microkaart. Ik geef de verkeerde microkaart terug en krijg een nieuwe in de plaats. De Autoriteit vertelt me ook dat het onmogelijk is dat ik met Ky gematcht zou zijn. Het zou nooit gekund hebben, want Ky is een Dwaling. Dit komt doordat zijn vader ooit een wetsovertreding heeft begaan. Ik vind dit heel erg voor Ky, maar langs de andere kant ben ik ook wel gelukkig met die uitleg. Want zo ben ik zeker dat er een fout gemaakt is, en het dus onmogelijk is dat Ky mijn match kan zijn.
Ik ben Cassia, ik woon in de Unie. Ons leven is vooraf al bepaald door de Autoriteiten. Zij beslissen wanneer je moet werken, wanneer je mag ontspannen, met wie je zal trouwen en wanneer je zal sterven. Vandaag moet ik naar mijn matchbanket gaan. Daar zal ik te weten komen wie mijn match is, met wie ik later zal trouwen en kinderen zal krijgen. Ik ben heel zenuwachtig, want dit is toch wel één van de belangrijkste momenten uit mijn leven. Voor naar het matchbanket te gaan, mogen wij zelf onze jurk uitkiezen. Ik heb gekozen voor een prachtige, groene jurk. Mijn beste vriend Xander zal vandaag ook gematcht worden, daar ben ik blij om, want zo hoef ik toch niet alleen te gaan. Tijdens het matchen, worden de meisjes in alfabetische volgorde afgeroepen. Ik vind het voor de jongens wel zielig, want zij hebben er totaal geen idee van wanneer hun naam zal gezegd worden. Ik zal ook nog even moeten wachten, want mijn familienaam begint met een R. Als een meisje afgeroepen wordt, moet ze naar het scherm gaan en zal daarop de jongen te zien zijn die in een andere regio in de Unie woont met wie dat meisje gematcht is. Ieder meisje is telkens heel gelukkig, en dan kom ik... Ik wacht voor het scherm, maar er gebeurt niets! Dit kan maar één ding betekenen: mijn match is op dit banket aanwezig en de kans is groot dat ik hem ken. Het moet weer lukken dat dit net mij overkomt! Dan wordt zijn naam afgeroepen. Het is Xander! Ik kan het niet geloven! Is dit echt waar? We krijgen elk een microkaart, waarop alle gegevens staan van onze match. Maar eigenlijk heb ik dat niet nodig. Ik ken Xander al van als we nog klein waren, ik weet alles over hem. Ik kan het nog altijd niet geloven, het zal nog even duren voordat dit volledig tot me doordringt.
